23. Kiss

Abby POV.

Toen ik uiteindelijk dan toch nog toestemming kreeg van mevrouw Plijster, liep ik samen met Fred naar het meer. We zouden mijn elementen elk apart leren besturen en we begonnen met water. We zaten aan het meer en staarden naar het water. 'Kun je proberen om iets met het water te doen?' vroeg Fred dan. Ik knikte. Ik richtte mijn hand op het water en concentreerde me. Uit het meer kwam een straal water uit. Hij werd steeds groter en het werd moeilijker om hem de controle te behouden. Ik probeerde me harder te concentreren, maar ik verloor steeds een beetje van de controle. Dan plots spatte de straal uiteen en werden Fred en ik helemaal nat.

'Wel, dat ging niet helemaal goed.' begon hij terwijl hij zijn gezicht begon af te drogen met zijn schoolgewaad. 'Kan ik eraan doen!'' zei ik geïrriteerd. 'Geen zorgen, ik help je.' zei hij terwijl hij dichter bij mij kwam. Ik voelde me meteen schuldig over mijn uitbarsting. Waarom moest hij dan toch ook zo lief zijn? 'Sorry.' zei ik. 'Geeft niet.' fluisterde hij in mijn oor. Ik kreeg altijd kriebels in mijn buik als hij dat deed. 'Probeer je gewoon te concentreren en behoud de controle over het water. Jij bent de baas.' zei hij terwijl hij mijn hand vasthield. Ik richtte mijn hand weer naar het water en weer kwam er een straal uit. Ik voelde mijn macht afzwakken en het water meer de controle nam. 'Wees de baas over het water.' fluisterde hij dan weer.

Maar ik voelde mezelf verzwakken en wist dat het niet zou lukken. De straal water werd weer groteren kwam kwaadaardig naar ons. 'Je kunt het, ik geloof in je.' zei hij dan. Opeens voelde ik me sterker, alsof ik alles aankon. Het water was gewoon water en ik bestuurde het. Ik had de controle, ik was de baas zoals hij zei. De straal werd weer gewoon kleiner, zoals ik het wou. Hij bewoog niet meer uit zichzelf, maar volgde mijn hand en ging de richting uit, waar ik wou. Ik liet de straal rond ons zweven en liet hem toen terug verdwijnen in het meer.

'Goed zo, ik wist wel dat je het kon.' zei hij toen met een glimlach. 'Dankzij jou, het leek pas echt te lukken toen jij dat zei.' zei ik met een glimlach op mijn gezicht. 'We zijin een goed duo.' antwoorde hij toen hij zijn gezicht dichter bij het mijne bracht. 'Ja, dat zijn we echt.' fluisterde ik toen onze lippen maar enkele millimeters van elkaar verwijderd waren. Dan raakten onze lippen elkaar en voelde ik alles diep in mij branden. Niet pijnlijk, maar een zalig brandend gevoel. Mijn buik kriebelde meer dan ooit tevoren en onze lippen leken elkaar niet te kunnen loslaten. Toen we uiteindelijk stopten, keken we elkaar liefdevol aan. 'Je hebt geen idee hoe lang ik dat al wil doen.' fluisterde hij. 'Heb ik wel.' antwoorde ik waarna we elkaar weer kusten.