13. Vanuit Nils

De mainiacs waren weer weg en Rein keek me de hele tijd aan. "Zeg gewoon wat er is.. Ik word zenuwachtig van je gestaar." Antwoordde ik nerveus. Rein vertelde dat hij toch wel naar de wedstrijd van Linde wilde gaan kijken. De jongens vonden het prima, ja duh. Zij hoopten natuurlijk dat Veerle ook mee zou zijn. Ik moest wel mee, ik wist als enige waar de atletiekvereniging was.

"Daar is ze!" Rein rende naar de baan waar Veerle klaar stond om te gaan rennen. Samen met Daan en Owen rende ik achter hem aan. Ik sloeg mijn ogen neer toen ik merkte hoe fanatiek Rein haar aanmoedigde. Hij verdiende haar, niemand anders, zelfs ik niet. Ik moest het opgeven en Rein voor haar laten gaan. Ik hoefde me geen zorgen meer te maken of ze nog wel een slet was ja of nee. Hoeveel pijn me het ook deed, ik moest haar laten gaan. Haar laten gaan voor mijn beste vriend. Ineens merkte ik dat ik als een van de weinige nog maar langs de kant stond en de rest stond bij de jongens en Linde die net gerend hadden. "Hey Nils!" Ik keek om en Tessa stond achter me, ik glimlachte even toen ik haar zag. "Hey! Ben jij al geweest?" Ze knikte en ik zuchtte, "Balen, maar ging het goed?" Ze schudde haar hoofd. "Maar waarom ben jij hier? Voor Linde?" Ik knikte en al snel schudde ik m'n hoofd weer. "Rein wilde graag bij haar kijken, ik ging met hem mee." Tessa knikte begrijpelijk en ik liep naar de zijkant van de kantine waar een bankje stond. Ik liet me daarop neer ploffen en al snel kwamen de jongens weer aanlopen. "En, wat vond ze ervan dat jullie er waren?" "Ze merkte ons niet op." antwoordde Rein, ik zag aan hem dat hij er van baalde. We besloten om nog even te blijven en ineens hoorden we Linde's stem. Rein liep onopvallend achter de muur van de kantine vandaan en keek naar rechts waar Linde dus stond. Ineens kwam hij terug gerend. "Ze gaf hem een knuffel. Ze zijn zo close, het is zo.." ik kreeg net als Rein tranen in m'n ogen maar toch trok ik m'n schouders op. "Ik zei het toch, Tessa liegt niet. Linde is gewoon een vieze vuile slet." Owen gaf me een trap en voordat ik antwoord kon geven op hem zag ik dat hij met zijn hoofd de andere kant op seinde. Ik schrok, maar ik liet niets merken. Het liefst wilde ik wegrennen, huilend zeggen dat het me speet, maar ik kon het niet. Het was zo. "Nils, waarom?" Ze keek me teleurgesteld aan. Ongeïnteresseerd trok ik weer mijn schouders op. "Je moet niet denken dat ik hier voor jou ben hoor." Ze keek de jongens aan. "Altijd gaat het hetzelfde, ALTIJD. Ga weg, rot verdomme op en kom nooit meer terug. Tering kinderen dat jullie zijn." Ze had tranen in haar ogen en naast haar stond Rein met open mond te kijken naar wat er gebeurde. Ik stond op en liep langzaam weg. "Je schold..." Ik keek om en zag hoe Rein voorzichtig zijn arm om Linde heen wilde leggen. "Rein donder op. Ik meen het, ga weg." Ruw duwde Linde hem weg waardoor hij zijn evenwicht verloor en op de grond belandde. Ik zag hoe er een traan over zijn wang rolde terwijl hij boos op de grond sloeg met zijn vuist. Owen hielp hem overeind en Daan sloeg vriendschappelijk op m'n rug. We liepen vast een stuk weg. "Is het mijn schuld Daan?" Hij schudde zijn hoofd en daarna knikte hij weer. "ik weet het allemaal niet meer."