Hundred Thirteen

*Zoey Miller

Het duurde uren voordat Liam zijn kamer uit kwam. Harry was nerveus de woonkamer rond aan het ijsberen. Het was werkelijk hartverscheurend om hem zo te zien. Hij bleef maar doorgaan over hoe het zijn schuld was, over hoe hij alles had verpest, misbruik had gemaakt van Liam's vertrouwen, hun vriendschap nu misschien voorbij ging zijn en het misschien het einde van One Direction betekende. Terwijl ik mijn uiterste best deed om hem gerust te stellen met het argument dat Liam geen wrok koesterend persoon is, besloot de rest dat het een schitterende dag was voor een boswandeling, zodat we het met zijn drietjes konden uitpraten. Ariana wenste me veel succes voor ze vertrok. Een half uurtje later was Harry eindelijk bekoeld en trok ik hem naast me in de zetel om hem een knuffel te geven.
'Maak je geen zorgen, het is gewoon de eerste schok. Liam draait wel bij.' fluisterde ik bemoedigend terwijl ik met mijn vinger zijn arm streelde.
'Ik weet het niet, Zoey. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Hij was uitzinnig. Als ik moet kiezen tussen jou en One Direction-'
'Je moet niet kiezen, zoiets zou ik nooit van je vragen.' stelde ik hem gerust.
'Jij niet.' Hij zuchtte. 'Zoey, ik vind je echt heel erg leuk, dat moet je weten. En wat er ook gebeurt: ik wil mijn best doen om wat wij hebben te laten werken. Dit is de allereerste keer dat ik me zo voel en ik ben niet van plan een idiote tournee ertussen te laten komen, maar ik heb ook de toekomst van de band waar ik aan moet denken.' Ik schudde mijn hoofd.
'Het maakt niet uit. Dit hoort erbij, geloof ik. Ik heb nog nooit met een beroemdheid gedatet, maar als ik alle negatieve dingen erbij moet nemen om bij jou te zijn, doe ik da graag.' Hij boog een beetje voorover en ik sloot mijn ogen. Op dat moment hoorden we iemand zijn keel schrapen. Onze hoofden draaiden zich in een gelijke beweging in de richting van het geluid en Harry sprong op toen hij zag wie het was. Hij was eventjes stil, toen deed hij zijn mond open, voor hij echter iets kon zeggen slaakte Liam een diepe zucht.
'Ik heb nagedacht over wat jullie hebben gezegd. Over dat je een stabiele relatie wilt, dat het anders is dan je relaties hiervoor, en... Ik voel me gewoon heel erg gekwetst dat jullie me niet vertrouwden, want ik vertrouwde jullie wel.' legde hij op kalme toon uit. Hij leek gekalmeerd, maar zijn woede had plaats gemaakt voor teleurstelling.
'We waren gewoon bang voor je reactie.' antwoordde ik zachtjes.
'Ja, als ik daaraan terugdenk snap ik waarom. Ik overreageerde, het spijt me daarvoor.' excuseerde hij zich. Hij krabde zich onwennig in zijn hals en het was even stil in de kamer.
'Dus... je bent niet boos?' vroeg Harry onzeker.
'Jawel, ik ben razend. Mijn beste vriend begint achter mijn rug een relatie met mijn kleine nichtje, wetende dat hij haar binnenkort zal moeten achterlaten om op tournee te gaan, en hij heeft de ballen niet om het me te vertellen.' Harry slikte. 'Maar,' Hij klaarde terug op. 'Jullie zijn allebei oud en verstandig genoeg om zelf te beslissen met wie je een relatie wilt en welke dingen je allemaal wilt doen voor die relatie. Ik wil gewoon dat jullie gelukkig zijn, allebei, en als dat met elkaar is, dan is dat maar zo.' Voor ik het wist stond ik te grijnzen als een idioot.
'Dan ben je bij dezen uitgenodigd voor onze bruiloft deze lente. De dresscode is Disney.' Beide jongens staarden me in stilte aan.
'Te vroeg voor grapjes? Oké. Sorry. Ik zal gewoon zwijgen en genieten van de euforie...'

Wauw, dat is lang geleden! oké, ik ga heel eerlijk zijn: ik was dit verhaal totaal uit het oog verloren en wist niet goed hoe ik dit hoofdstuk op papier moest zetten. Toen het me dan eindelijk lukte crashte mijn computer Story of my life... (You see what I did there?) Maar hier is hij dan eindelijk!