A ranger/traitor 195

“Miko…” Miko schrok zich een hoedje toen Nowell plots zijn hand op zijn schouder legde. “Misschien moet je eens met hem gaan praten.” Nowell gebaarde met zijn hoofd in de richting van Tyr, die in zijn eentje tegen de reling gedrukt zat en zich overduidelijk ellendig voelde. Miko haastte zich naar hem toe.
“Gaat het een beetje?”
“Ja,” antwoordde Tyr. Miko ging naast hem zitten.
“Maak dat een ander wijs.”
“Goed dan, ik voel me barslecht. Wat had je dan verwacht?” Miko schrok van zijn plotse uitlating. Tyr was zelfs vergeten om Aralueens te praten.
“Tyr… Ik begrijp dat je…”
“Nee, je begrijpt het niet. Je kan het niet begrijpen!” Miko zuchtte. Tijd om zijn eerdere twijfel over boord te gooien en open kaart te spelen.
“Jawel, dat doe ik wel.” Tyr opende zijn mond al om te protesteren, maar Miko gaf hem de kans niet. “Ik heb je nog niet verteld waar mijn moeder vandaan kwam.” Tyr zette grote ogen op.
“Je gaat me toch niet zeggen dat ze…” Miko knikte.
“Ze was een Skandische en mijn vader was een boogschutter.” Tyr staarde naar het puntje van de mast.
“Waarom heb je me dat niet verteld?”
“Ik moest een aanval leiden. Ik was bang dat ze aan me zouden beginnen twijfelen.”
“Maar je zei dat je een grijze jager was? Ze nemen toch geen…”
“Will Verdrag wel. De anderen waren minder blij met me. Zeker toen bleek dat Skandiërs achter de moorden op Grijze Jagers zaten.”
“Het moet zwaar geweest zijn.”
“Ja. Dat is het nog steeds. Weet je, Will zei me dat ik moest denken aan Skandiërs als Erak, Gundar en Svengal en niet aan lafaards, waar we tegenwoordig mee te maken hebben.” Hij wierp een blik op de verslagen Skirl, die in elkaar gedoken op en roeibank zat. Tyr glimlachte triest.
“Bed…”
“Een schip komt dichterbij!”