12)De waarheid

“Amy… Lieve schat… We beginnen het beste bij het begin lijkt me… Wat weet je van ons. Wat weet je dat er anders is.” Bella kijkt me in de ogen en ik heb het gevoel alsof ze me het liefst zou knuffelen. Ik ken haar goed genoeg om te weten waarom ze dat niet doet. Ze geeft ons beide de ruimte voor later. Ze gaf me ook ruimte om haar om de hals te vliegen of weg te rennen toen ze me vertelde dat mama en papa dood waren, en toen ze me vertelde dat we naar Engeland zouden verhuizen.
Ik denk heel diep na. “Jullie veranderen niet… en ik heb jullie nooit echt iets zien eten…” Bella knikt me bemoedigend toe.
“Jullie zijn… foutloos. Alsof jullie door iemand ontworpen zijn… ik heb ook nog nooit één van jullie zien bloeden of wat dan ook. Jacob of Seth raken wel eens gewond en helen snel maar jullie hebben nog nooit ook maar een schram gehad… Charlie en mama zeiden dat jij altijd zo onhandig was, maar jullie zijn allemaal super elegant.” Ik denk diep na om zeker te zijn dat ik niets oversla.
“En ik ben nog nooit met jullie mee gegaan op jullie familie kampeer uitjes, ik ga soms met Seth en Jacob. Maar Ik moet wel elke keer doen alsof ik met jullie mee ben.” Dat was het wel zo’n beetje .
Bella knikt weer en zucht diep. Ik zie dat ze zich zorgen maakt.
“Lieverd, je hebt vast wel eens zelf proberen uit te vissen wat we waren. Denk nu eens goed na.”
Ik concentreer me diep. “Jullie kamperen ongeveer eens in de twee weken… en als het mooi weer is, zijn jullie ook niet thuis. Dat viel me vorige zomer ineens op… en deze winter kwamen jullie nooit buiten als het lekker weer was.” Ik krijg het gevoel dat het antwoord ergens vlak voor mijn neus uit zweeft. Bella knikt weer. “Wat voor wezens…” haar vraag blijft in haar keel hangen…
“Wat voor wezens…” herhaal ik zoekend naar het einde “Komen niet buiten in de zon?” en terwijl Bella verslagen knikt besef ik het plots. Hoe kon ik zo dom zijn? Natuurlijk waren ze vampiers wat anders? Maar hoe konden ze dan de hele tijd bij mij zijn? Ze waren vast heel anders dan de vampiers uit de verhalen, zoals Jake en Seth anders waren dan gewone weerwolven, maar toch. Ze zouden op zijn minst bloed moeten drinken anders had het geen zin om jezelf vampier te noemen. Plots trekt Bella’s angstige uitdrukking mijn aandacht. Oh ze is natuurlijk bang dat ik bang van haar ben… Slaat dat ergens op…? Ja, klopt prima.
Ik geef Bella een knuffel. “Geen zorgen Bella. Jullie hebben mij noch iemand anders ooit pijn gedaan voor zover ik kan nagaan, dus ik ben niet bang van je. Maar hoe hou je dat eigenlijk vol? Toen ik hier net kwam bleef ik bijna elke nacht bij jouw en Edward in bed omdat ik bang was alleen. En toch ben ik levend en wel.” Bella grinnikt. “Nu snap ik eindelijk waarom jullie altijd zo verbaasd waren… Was dat echt net zo?” vraagt ze aan de rest. Ze schieten allemaal in de lach en knikken.
“Nou, ik weet in ieder geval dat het voor haar helemaal niet zo’n vreemde opmerking is. Ze houd van ons en hoe verbluffend het ook lijkt, onze band is sterker dan eender welke angst.” Daarop kijkt ze weer naar mij. “We kiezen ervoor geen mensen te… drinken, we drinken dierenbloed in de plaats. We hebben allemaal genoeg ervaring met het dieet, zoals wij het noemen, en het is… heel lang geleden dat er iemand hier nog een fout heeft gemaakt.” Ik ril heel even wanneer ik besef wat ze bedoelt met ‘fout’. Bella merkt het en geeft me een knuffel.
“We doen echt ons best lieverd.” Plots komt er een vraag bij me op maar ik weet niet of ik het wil weten.
“Alsjeblief vraag het haar!” moedigt Edward me aan. Hoe weet hij wat ik wil vragen?
“Edward, je moet niet in haar hoofd neuzen… Edward heeft een extra gave, boven op wat normaal is voor ons krijgen sommige vampiers bij hun transformatie een gave. Edward leest gedachten…” Bella geeft me de kans om het tot me door te laten dringen. Dus alles wat ik ooit gedacht heb in zijn buurt kon hij horen? Maar hoe kon het dan dat hij niet eerder wist dat ik kon toveren?
“Je gedachten werden altijd wat waziger wanneer je aan je… talenten dacht, misschien dat je onbewust je geheim verborgen hield, ik dacht altijd dat het gewoon fantasie was… nee dat is niet normaal, maar ik vermoed dat het te maken heeft met Bella’s schild.” Ik frons niet begrijpend. Voor een gedachtelezer kan hij heel vaag zijn. Edward grinnikt. “Bella heeft ook een gave, zij kan gaven van anderen buiten sluiten, maar alleen de mentale gaven. Gaven die fysiek effect hebben beïnvloeden haar net zo sterk als anderen.
Ik vermoede altijd dat ze de gave voornamelijk van Charlie geërfd had. Maar nu lijkt het erop dat Renee ook een zekere invloed had. Anders had ik je geheim al veel langer gekent.” Emmett lacht uitbundig. “Tuurlijk Eddy blijf dat maar geloven.” Emmett vindt het fantastisch om Edward en Bella te plagen. Hoewel soms lijkt het alsof hij zijn tong bijna afbijt terwijl hij zich in probeert te houden.
Edward grijnst geheimzinnig. Maar ik let er niet op ik heb alweer een nieuwe vraag… De enge vraag kan nog wel even wachten. “Hebben jullie allemaal gaven?”
“Niet echt. We denken dat we onze sterkste eigenschap meebrengen naar ons nieuwe leven.”
“Waarom probeer je niet te raden wie wat heeft meegenomen Amy?” stelt Bella voor.
“Oké!” Ik heb wel zin een spelletje. “Emmett… kracht?” “Yeah!” Roept Emmett terwijl hij zijn vuisten in de lucht gooit.
“Errr Rosalie… Schoonheid?” Rosalie schud glimlachend het hoofd. “Toch bedankt lieverd. Ik heb vasthoudendheid,” verbeterd ze me “Koppigheid,” kucht Edward waarna hij een kussen handig ontwijkt.
“Dus Edward heeft het gedachten lezen meegenomen, Bella haar schild… Carlisle… vriendelijkheid?” Iedereen grinnikt instemmend en Carlisle lijkt te willen blozen. “Wij noemen het meestal zijn mededogen.” Vult Edward aan. Ik knik. “Esmé… liefde.” Esmé knikt glimlachend terwijl de anderen haar dankbare blikken werpen. Ik bedenk me plots dat deze mensen echt heel lang bij elkaar zijn… ik had altijd gevonden dat ze een verschrikkelijk hechte band hadden maar nu ik weet dat ze mogelijk eeuwen oud zijn besef ik plots dat ze waarschijnlijk ongelofelijk veel hebben meegemaakt. Ik laat dat even tot me doordringen. Behalve van Bella, Jake, Nessie en Seth heb ik geen flauw benul van hoe oud deze mensen hier zijn. Ik voel me ineens heel wat jonger.
“Gaat het?” vraagt Bella bezorgd. Ik knik “Ik bedacht me gewoon dat jullie allemaal veel ouder zijn dat jullie eruit zien.” Bella knikt “Ik snap het lieverd. Het is allemaal heel onecht in het begin… En ik moet bekennen dat het echt heel lang duurt voor het begint te wennen.” Ze lacht verontschuldigend alsof ze wilt zeggen ‘Sorry ik zou je echt willen kunnen vertellen dat je morgen wakker wordt en het allemaal plots perfect logisch is.’ Ik glimlach terug om haar te laten weten dat het oké is.
“Oké… dus dan zijn alleen nog Jazz en Alice over…” ik denk diep na… “Eh… Alice, vrolijkheid of optimisme?” Alice zit plots naast me en knuffelt me. “Bedankt voor het compliment maar ik heb ook een gave, ik zie de toekomst.” Ik trek grote ogen. “Nou dat is toch vervelend? Nooit een verassingsfeestje of zo. Bij Edward kan je nog altijd aan andere dingen denken maar voor jouw zijn er geen verassingen.” Ze haalt haar schouders op. “Ik hou niet van verassingen.” Bella snuift ongelovig en Alice lacht. “Laat me dat anders zeggen ik hou er van anderen te verassen, maar niet van verast worden.” We lachen allemaal om Bella’s bijtende blik.
“Dan moet je echt gefrustreerd zijn met ons in de buurt niet waar kleine?” grapt Jake terwijl hij naar Nessie, Seth en zichzelf gebaart. Ik volg weer niet denk ik. “Ik heb moeite met weerwolven en Nessie omdat ik nog nooit met iets als hen geconfronteerd ben, maar over de jaren heen kan ik hen langzaam maar zeker steeds beter zien. Dus dikke pech Jake!” ze gooit razendsnel een kussen naar hem. Ik kan het nauwelijks zien maar Jake vangt het zonder moeite. We lachen weer allemaal.
“Oké,” zeg ik terwijl ik de tranen wegpink. “Jasper dan… Kalmte?” Ik kan niets anders bedenken. Jasper is altijd zo rustig dat het aanstekelijk is. “Je denkt in de juiste richting. Jasper heeft de gaven de emoties van anderen te voelen en ze te beïnvloeden.” Ik knik begrijpend denkend aan al die keren dat ik me naar voelde en Jasper me met maar een paar woorden weer opgebeurd had. Het waren dus niet de woorden, maar zijn gave die me weer goed deden voelen.
“Er is nog iets dat je wilde vragen Amy.” Edward lijkt niet al te bezorgd om mijn reactie dus het antwoord kan niet heel erg zijn, toch? “Bella?” vraag ik voorzichtig. “Ja Amy?” Bella is bezorgd omwille van mijn plotse terughoudendheid. “Heb jij… heb je ooit iemand… je weet wel… Heb je ooit een fout gemaakt?” Ik wacht angstig haar antwoord af. Bella’s mondhoeken lijken tegen wil en dank naar omhoog te kruipen door de trots die ze probeert te verbergen.
“Nee, ik ben één keer in de verleiding gebracht maar heb nooit een mens gedood.” Nu ik weet dat het goed afloopt dur ik door te vragen. “Wanneer dan?” “Haar eerste jacht. Ik was bij haar en ik was eerlijk gezegd een beetje roekeloos, opgelucht als ik was dat alles goed afgelopen was ik bracht haar naar een gebied dat ver was van eender welke kampeerroute… weet je wat? Waarom houden we dit gesprek niet voor wanneer we wat meer tijd hebben dan vertellen we je alle verhalen.” Ik denk even na. Het lijkt me wel leuk om alle verhalen te horen. Ik knik en gaap. De tijd is voorbij gevlogen.
“Lijkt me een goed plan. Deze jonge dame moet naar bed,” zegt Bella zachtjes terwijl ze me optilt om me naar bed te brengen.