School

eindelijk, het was pauze.... ik had zo'n honger. ik liep naar het schoolplein, het uiterste hoekje van het schoolplein. ik ging zitten, helaas kon ik niets eten want thuis had ik weer eens niets mogen eten of mogen meenemen. nou dat mocht eigenlijk nooit alleen als mijn vader in een hele goeie bui was, maar helaas gebeurde dat alleen als hij zijn loon had gekregen. een keer per maand dus, meestal kreeg ik van mijn tekendocente een boterham maar ze was vandaag ziek. trouwens ik heb me nog niet voor gesteld ik ben Liza, 14 jaar.

Ik ben gewoon een meisje...
Ik ben zo'n meisje dat zegt dat alles goed is en 's nachts huilt.
zo'n meisje dat lacht, terwijl ze vanbinnen instort.
zo'n meisje dat steun nodig heeft, maar er niet om vraagt.
zo'n meisje dat bang is om lief te hebben, omdat ze al zoveel verloren is.
zo'n meisje dat worstelt met haar gevoelens,
zo'n meisje dat alles achter zicht wil laten maar het niet kan.
en als je haar vraagt wat er scheelt, zegt ze lachend: Niks hoor.
maar als ze dan weer even alleen is, stromen de tranen over haar wangen.

Ja dat ben ik

toen ik even zo gezeten had en mijn mobiel had gecheckt kwam er groepje jongens aan lopen... 'hé liza...' zei een van de jongens, 'hoe gaat het ermee?' zei een ander, ik antwoorde niet ik wist dat ze niets om me gaven. een jongen zei 'sta eens op...' ik deed het want ik wist dat ze me zouden slaan als ik niet meewerkte, een jongen liep op me af en kwam steeds dichterbij. ik liep steeds wat verder naar achter totdat ik tegen het hek aan stond, hij wilde me zoenen maar ik duwde hem weg. 'werk nou maar gewoon mee liesje, je weet wat er anders gebeurt hè?....' zei een van de jongens 'm...maar ik wil dit niet, jongens... laat me gewoon met rust!' tranen kwamen op maar ik hield me sterk en ze gingen na een tijdje weer weg. de jongen liep weer naar me toe en zijn hoofd kwam steeds dichterbij, nog maar een paar millimeter. ik draaide mijn hoofd weg. hij pakte me bij mijn kin zodat ik hem aankeek en sloeg me ik mijn gezicht. tranen kwamen op, maar ik zorgde dat ze geen weg naar buiten konden vinden. hij kwam weer dichterbij en nu zoende hij me, ik wilde weglopen maar twee andere jongens hadden me vast. ik kon niet weg dus bleef uiteindelijk maar staan. zijn tong vroeg een soort toestemming om mijn mond binnen te gaan en ik wist dat als ik het niet deed ze me makkelijk bewusteloos konden slaan en schoppen dus werkte ik maar mee. wat maakte het ook uit er geeft toch niemand om me, toen stopte de jongen met me zoenen en hij zij 'maandag weer hè lekkertje...' ik keek snel weg. maar hij pakte mijn kin weer en zei 'geef antwoordt op mijn vraag!' ik knikte maar en toen rende ik weg. naar binnen naar het lokaal, het was gym. ik rende naar mr. van vliet en vroeg 'meneer mag ik alstublieft naar huis ik voel me echt niet goed' 'nou vooruit dan maar, maar meldt je wel even af bij de administratie' 'is goed!' riep ik snel en rende naar mijn locker. ik pakte mijn jas eruit en rende nadat ik me had afgemeld naar het parkje.