Overthinking - epiloog deel één

Al een tijdje lig ik in mijn bed. Opnieuw eenzaam, de dagen te overdenken. Zou er dit keer iets veranderd zijn? Ja. Er is wel degelijk iets veranderd.
Ik weet nu dat hij echt om me geeft, ook als ik zoveel slechte eigenschappen heb, bijvoorbeeld dat ik me vaak eenzaam voel, of dat ik me soms depressief gedraag. En soms voel ik me ook zo. Niemand kan dit gevoel van me afnemen, behalve hij. Hij is daar zo goed in. Me laten lachen, wanneer ik in een verdrietige bui ben, of als ik in een chagrijnige bui ben. Een klein gezelschap, de oortjes die de muziek overbrengt, houdt me nu bezig. Ik snap er nog steeds niks van.
Hij laat me in de steek. Voor de aller eerste keer weet hij mijn hart te breken, in duizenden kleine stukjes. En niet alleen mijn hart leidt eronder. Mijn hele lichaam is van slag van zijn woorden die hij uitgesproken heeft, gisteren. Ik weet niet of ik er dit keer eronder uit kom, of ik wel verder kan. Zonder hem.

How long will I love you? As long as stars are above you, and longer if I can

Waar moet ik beginnen? Ik sta bijna op het randje van de koers die ik eigenlijk wil varen, kalmpjes en langzaam, naar druk en snel. Door één windstoot is de koers veranderd. Het is de koers van mijn hart die alles veranderd. Ik balanceer als het ware tussen mijn eigen gevoelens in. De afgelopen maanden is er onwaarschijnlijk veel gebeurd, en ook zijn er dingen veranderd die naar mijn gevoel wel beter kunnen. Maar voor nu is het even genoeg.
En gisteren, gisteren hebben we onze laatste momenten samen gedeeld. We zijn samen geweest, voor de rest van de dag. Ik had gehoopt dat het wat langer zou duren, maar de tijd gaat zo snel, dat aan het einde van de middag het tijd was om afscheid te nemen. Definitief er een punt achter te zetten. Nog steeds zou ik het moment het liefst uit willen stellen tot een paar weken later, maar dan wordt het alleen maar moeilijker. Ook voor hem.

How long will I need you? As long as the seasons need to follow their plan

En nu wil ik weer van dezelfde rust kunnen genieten als voorheen. Toen ik, op hetzelfde moment, ook in mijn bed lag. Met precies dezelfde gedachtes die door mijn hoofd dwarrelen. Weer voel ik me gevangen in mijn eigen lichaam, maar de muren die om me heen gebouwd zijn, die zijn totaal anders dan ik verwacht. Tevergeefs. Ik kan deze muren niet meer doorbreken. Nu niet, en misschien nooit niet.

We're all traveling through time together, every day of our lives. All we can do is do our best, to relish this remarkable ride