Fear O30

Ik probeer mijn beide ogen te openen. Het lukt niet. Het wil niet. Waarom lukt het me niet? "Ik weet niet wat er is," hoor ik een hele bekende stem zeggen.
Jack! Zou ik hem roepen? Ik kan niet bewegen. Nog steeds krijg ik niks uit mijn mond. Ik wil hem wel roepen, maar mijn lichaam werkt daar niet aan mee.
Het wil gewoon niet, alsof iets ze tegenhoudt. Ik weet niet wat er gebeurd is. Het laatste wat ik me herinner, is dat ik het pad op kom rijden, en dat ik me duizelig voel. En vanaf dat moment.. Weet ik niks meer. Het is één grote waas vanaf daar, dat weet ik zeker. Maar nu is het wel degelijk zeker dat hij om me geeft.
Ik kan het niet laten om daar aan te blijven denken. Ik wil tegen hem zeggen dat het goed met me gaat. Dat ik in mijn hoofd wel wakker ben, maar dat het niet lukt om mijn ogen te openen. Aan een paar kanten klinken er kleine zuchten. Ook van Jack, die nog steeds boven me hangt. Als ik de kans heb, wil ik mijn ogen openen. Zuchten die door iedereen gehoord is. Niemand weet dat ik ze ook gehoord heb. Ik lig hier, op een bekende vloer. Ik lig op de vloer van de kantine.
Het is te klein om er vijftig man erin kwijt te kunnen. Nee, er kunnen er nog niet eens twintig erin. Zoveel leden hebben we nou ook weer niet, gelukkig.
Na een aantal seconden voel ik dat ik word vastgepakt, iemand die ijskoude handen heeft. En ik ken iemand die daar vaker last van heeft. Jack.
Mijn benen bungelen op het ritme mee van zijn voetstappen, die zijn weg voortzet. Ik hoor een deur kraken, en ik voel langzaam de kou van de buitenlucht weer op mij inwerken. Dit kan niet anders dan Jack zijn. Hij weet tenslotte wat goed voor me is. Zou ik dan nu eindelijk mijn ogen wel open kunnen doen?
Zijn gezicht legt hij in mijn nekholte, en ik kan het even niet laten om te glimlachen. En dan open ik mijn ogen, heel langzaam, heel voorzichtig. Alsof ze van glas waren. Ik vorm mijn mondhoeken als een teken dat ik weer bij ben gekomen. "Jack?" zegt mijn stem zo zacht als fluistertoon.
Ik hang mijn armen slapjes om zijn nek heen. Nu kan hij niks anders doen dan mij aan te kijken. "Gaat het?" Een lief stemmetje vraagt dit. Ik kijk naar hem, en hij naar mij. "Ja, nu wel. Als ik zie wat je allemaal voor me doet.." Hij legt zijn vinger op mijn lippen. Is het een teken dat ik mijn mond moet houden?
"Dit voelt fijn, toch?" vraagt hij, na een korte stilte. "Ik weet het niet zeker, maar mijn buik zegt van wel." Ja dus. Hoe hij dit doet, het is allemaal zo lief.
Er verraad iets aan me dat hij kan zien. De twinkelingen in zijn ogen zijn weer in zijn ogen te bekennen, net zoals een paar weken geleden.
Maar er is iets anders aan hem. Iets wat ik niet kan plaatsen. Alsof hij iets kwijt wil, maar dat hij het niet wil zeggen, vanwege de omstandigheden waarin we nu zitten. "Zeg alsjeblieft wat er in je omgaat," fluister ik, terwijl ik me afvraag of dit wel zo'n goed idee is geweest. Ik ben behoorlijk verzwakt, en toch voel ik me nauwelijks tekort gekomen op bepaalde punten. Nee, ik lig in de armen van de leukste jongen die ik ken. Ik lees twijfeling af in zijn ogen, wanneer hij me probeert aan te kijken. Alles gaat weer langs mij heen. Alleen zijn is het gevoel niet meer waard. Dit gevoel overtreft namelijk alles. Hij trekt mij tegen zich aan.
Ik houd mezelf aan hem vast, zodat ik niet uit zijn armen val. Ik merk dat hij het er best wel moeilijk mee heeft om het te vertellen. Is het iets waardoor hij me gaat missen? Alsof toeval bestaat. Ik tracht niet te denken dat het iets ergs is, maar ik concentreer me op zijn gezicht, die een serieuze blik aanhoudt.
Zijn mond vormt een zin, een zin die mijn leven zal veranderen. Voor de rest van het jaar. Of langer. "Ik ga weg. Naar een andere vereniging."
En vanaf dat moment vervaagt de wereld om mij heen.