Heart Three.

Iedereen keek elkaar bang aan. "Femke, verwacht jij nog iemand op dit uur?" Hoorde ze iemand fluisteren. Femke schudden van niet. Samen met Stef liep ze naar de voordeur. Vlak voor ze de deur opende, keek ze nog eens bang naar Stef. Ze zuchtte opgelucht als ze zag wie het was. "Bo?! Wat doe jij hier zo laat nog?" "Je was dit vergeten ophalen, ik zag nog licht branden dus ik dacht, ik zal het nog snel gaan afgeven." Femke lachte. "Je liet ons schrikken." Bo trok een raar gezicht, "Ons?" Net op dat moment zag ze Stef ook staan. Hij zwaaide nonchalant. "Hebben jullie een date?" Vroeg Bo. Femke en Stef knikten beiden van niet, terwijl hun kaken toch rood werden. "Ik snap het al, maar ik moet er nu vandoor. Nog veel plezier hé." Lachte ze. Femke lachte even onwennig toen ze de deur terug sloot. Samen keerden ze terug naar de woonkamer, waar de film ondertussen gedaan was. Femke keek even op de klok. 2 uur 's nachts ondertussen. "Zullen we gaan slapen, ik ben best moe en ik heb mijn schoonheidsslaapje nodig." Deelde Mellanie mee. Iedereen maakte een instemmend geluidje. "We zullen dan wel snel nog de matrasjes moeten uitleggen. Ik heb er drie, dus dat wil zeggen dat we per twee op een matras moeten slapen. Wie gaat met wie?" Een stilte heerste in de ruimte. "Ik ga wel bij Mel liggen, dan uhm... kan ik haat beschermen tegen de insecten in de nacht..." Zei Os. "Dan lig ik wel bij Stef en dan kan jij naast Didi liggen, Paula." Knipoogde Femke naar Paula. Als alle matrassen zijn opgepompt, gaat iedereen erop liggen. Iedereen lag na enkele minuten al in slaap, iedereen behalve Paula. Ze besloot om even haar jasje aan te trekken en even naar buiten te gaan. Ze ging zitten op een bankje in het park voor Femke's huis. Ze slaakte een diepe zucht en begon te denken, aan de voorbije drie zomers, aan Didi en haar. Ze hebben elkaar al niet meer gesproken sinds de zomer. Zelfs vandaag had hij niet zo veel tegen haar gezegd. Zou er iemand anders zijn? Zou hij haar dan echt helemaal vergeten zijn? "Paula?" Paula keek op, recht in een paar mooie, kastanjebruine ogen die ze zelf nog van 100 meter zou herkennen. Het was Didi. "Waarom ben je niet binnen? Ik was hartstikke ongerust!" Vroeg hij bezorgd. Paula durfde hem niet goed meer aan te kijken en wendde haar blik af. "Ik kon niet slapen." Didi zag dat er haar duidelijk iets dwarszat. Hij sloeg voorzichtig een arm rond haar en schoof haar een beetje dichter bij hem. "Ik zie dat er iets is, Paula. Wij twee, wij waren toch altijd de beste maatjes?" Zachtjes rolde er een traan over Paula's gezicht. "Ja, dat waren we inderdaad..." Ondertussen volgden er meer tranen. Didi wist niet zo goed wat hij moest doen. "Hoezo waren...?" Vroeg Didi een beetje gebroken. "Sinds de zomervakantie, heb ik je bijna niet meer gehoord. Ik dacht dat je... Dat je misschien iemand leukers had gevonden, dat je me misschien helemaal vergeten was. Dat je ons misschien wel vergeten was..." Paula hof haar hoofd op. Voor het eerst in het gesprek durfde ze hem aan te kijken. Ze zag dat hij een beetje geschrokken was van wat ze net had gezegd. Het was een tijdje stil, en Paula voelde haar onzekerder met de minuut. Uiteindelijk begon Didi dan toch te praten. "Natuurlijk ben ik je niet vergeten. Ik heb elke dag aan je gedacht. Ik meen het, als ik zeg dat er geen seconde voorbij is gegaan dat ik niet aan je gedacht heb. Je denkt toch niet dat ik àl onze momenten zomaar kon vergeten? Ik durfde je niet te sturen, want ik dacht ook dat jij mij vergeten was. Toen Femke mij een bericht sturen om te vragen of ik wou komen vandaag, heb ik geen seconde getwijfeld. Omdat ik wist dat jij er ook ging zijn." Paula was verbaast van zijn antwoord. Voorzichtig trok Didi haar in een knuffel. "Kom laten we nu maar naar binnen gaan, het is alweer bijna ochtend, en je kan wel wat slaap gebruiken." Didi gaf Paula een hand en begeleidde haar terug naar Femke's huis.