22. Nightmare

Abby POV.

'Ze ziet er wat beter uit.' 'Ja, maar wel nog wat bleekjes.' 'Wat was er nu eigenlijk gebeurd?' 'Ik weet het niet, plots viel ze gewoon flauw. Ik hoop echt dat alles goed komt.' 'Geen zorgen, Fred, alles komt wel goed.' Ik hoorde verschillende stemmen die heel bekend voorkwamen, maar toch ik kon er mijn vinger niet opleggen. Het leek alsof ze fluisterden, maar langzaamaan begon ik het luider te horen.Ik herinnerde ook weer wat er gebeurd was. Ik liep met Fred naar de Grote Zaal en toen hoorde ik gezang en viel ik flauw. Met veel moeite probeerde ik mijn ogen te openen. Toen dat uiteindelijk lukte, zag ik Hermelien, Ron, Harry en Fred en George rondom mij staan. 'Hey, voel je je wel goed?' vroeg Fred als eerste. Ik knikte. 'Natuurlijk, ik heb me nog nooit zo goed gevoeld.' mompelde ik. 'Wat gebeurde er? Je viel opeens zo flauw!'

'Ik weet het niet, opeens hoorde ik een soort gezang en toen werd alles zwart.' vertelde ik. 'Gezang? Ik hoorde niets.' zei Fred terwijl hij met zijn hand door mijn haar ging en dan mijn wang streelde. Ik voelde mezelf gloeien vanbinnen en wist dat ik nu heel erg aan het blozen was. 'Jullie moeten haar nu laten rusten, trouwens jullie lessen zijn al begonnen!' klaagde mevrouw Plijster. Ze zeiden allemaal tot ziens en verlieten dan de ziekenzaal, Fred als laatste. 'Je moet nu zo lang mogelijk rusten, slaap maar wat.' vervolgde ze dan tegen mij. Ik sloot mijn ogen en begonn langzaamaan weg te dwalen.

Ik stond in een prachtig, groen weiland, waar het gras verspreid was met kleurrijke bloemen. De hemel was helderblauw en er was geen wolkje te bekennen. De lucht was zuiver en helder en de geur van gras kwam mijn neus binnen. Het leek alsof het weiland geen einde had en er was geen enkele boom te bekennen. Gefascineerd door de schoonheid van deze prachtige natuur. Ik merkte plots op dat ik een lang wit kleed droeg, dat mijn benen volledig bedekte. Mijn lippen waren droog en mijn keel snakte naar water. Ik draaide me om en zag iets verschrikkelijks. Het eens zo mooie landschap was nu langzaamaan aan het rotten. Het groene gras, werd nu zwart en de bloemen verwelkten. Eerst begon het langzaam, maar nu steeds sneller. De helderblauwe hemel, werd nu grijs en bedekt met donkere wolken. Het duister was bezit aan het nemen van het landschap. Achter mij lag nog het mooie weiland, maar voor mij lag nu een rottende duisternis. Ik moest rennen, wegrennen van het duister. Anders zou het bezit van me nemen. Ik rende zo snel dat het mijn voeten amper de grond aanraakte. Ik keek achter me en zag het duister sneller komen. Het was nu vlak achter mij. Het was bijna bij mij. Hoe snel ik ook rende, het zou niet lukken. Het duister zou bezit van mij nemen en er was geen houden aan.

Ik struikelde en lag op de koude, dode grond. Mijn keel leek nu wel te branden en alles deed pijn. Mijn handen voelden droog aan en werden gerimpeld als die van een oude vrouw. Ik opende mijn ogen en zag dat ik omringd was door de volledige duisternis. Er was niets meer, alleen maar een koude leegte. 'Abby.' hoorde ik een kille stem fluisteren, alsof die persoon recht naast mij stond. 'Abby, kom naar mij. Kom bij je meester.'
Hoewel ik niet wist wie de persoon was die deze dingen zei, voelde ik die behoefte dat ik moest doen wat hij zei. Mijn lichaam voelde koud en gevoelloos aan, waardoor ik niet kon bewegen. Maar ik wist dat als het niet zo was, ik zou zijn opgestaan om de stem te volgen. Iets in mij zei dat het gevaarlijk was, maar ik voelde me verplicht om te doen wat hij zei. 'Je zal je meester gehoorzamen!' riep de stem dan kwaad. Het was alsof er iets brandde in mij, nu ik niet kon doen wat de stem zei. 'Crucio!' hoorde ik opeens.

Een brandende pijn kwam mijn lijf binnen. Mijn droge lippen verlieten een gil. Het brandende gevoel van daarnet was niets vergeleken met deze pijn. Het was verschrikkelijk en ik begon te bibberen van de pijn. De stem wou dat ik hem volgde, maar ik kon het niet en diep vanbinnen wist ik dat ik het ook niet wou. Ik kon niets doen, behalve pijn lijden.

"De Heer van het Duister
beveelt ons en wij eren hem
Vechten voor hem zullen wij
zowel tegen vriend als vijand."

De zangstemmen waren terug. Het ging over mij, het waren nimfen die zongen. Ik zou de Heer van het Duister volgen. Maar een stem vanbinnen zei dat ik dat niet wou. Was ik sterk genoeg om te weigeren? Zou ik bij het goede kunnen blijven en strijden tegen hem? 'Kom nu.' beval de stem weer. Ik voelde het verlangen om op te staan en naar de stem te gaan. Maar ik weigerde. Ik bleef stil liggen, met mijn ogen open die keken naar het duister. Ik voelde zijn woede opborrelen, maar ik zou niet toegeven. Dan gebeurde het. Die groene lichtflits die in mijn ogen scheen. Alles was weg, ik hoorde niets, ik zag niets. Ik was dood.

Met een gil schrok ik wakker. Het zweet druppelde van mijn voorhoofd en mijn hele lichaam brandde. Ik knipperde met mijn ogen en keek toen eens goed. Ik was nog altijd in de Ziekenzaal. Ik was niet dood. Dat was de ergste nachtmerrie die ik ooit al had gehad. Het was hem, Voldemort. En hij vermoordde mij. Het gezang, het ging over nimfen. Zoals mijn ouders zeiden, wou Voldemort me in zijn leger. Maar zou ik kunnen kiezen voor het goede? In mijn droom, kon ik dat. Maar was ik in het echt ook zo sterk? Ik hoorde een deur opengaan en zag Fred in de deuropening staan. Hij liep naar mij en zette zich toen aan de rand van het bed. 'Hey, gaat het? Je ziet zo rood.' zei hij terwijl hij zijn hand op mijn voorhoofd legde. 'Je gloeit gewoon!' riep hij bezorgd uit. 'Fred, we moeten echt zo snel mogelijk gaan oefenen om mijn krachten te beheersen.' bracht ik uit.
''Wat is er? Waarom zo snel?'
'Ik had een echte nachtmerrie.' zei ik terwijl de tranen over mijn wangen gleden. 'Kom, vertel het me.' zei hij met zijn lieve stem. En zo vertelde ik hem over mijn gruwelijke droom.