20. Scared, mad and confused

Abby POV.

Een week was voorbijgevlogen. Ik haalde goeie cijfers, zelfs van Sneep, hoewel hij me duidelijk niet kon luchten. We hadden ook een echte groep opgericht, de SVP, waar we echte Verweer Tegen De Zwarte Kunsten leerden gegeven door Harry. Het was echt wel spannend om iets te doen wat eigenlijk verboden was. Maar er was iets dat me dwars zat. Ik stuurde mijn ouders nu bijna elke dag, maar de brieven die ik terugkreeg, werden steeds korter en kleiner. Behalve die van Lisa dan, die met de dag langer werden en me altijd een hoop tekeningen stuurden. Maar nu was dat veranderd, ik lag in bed met een envelop in mijn hand. Ik kon gewoon voelen dat er iets niet goed was. Ik opende hel voorzichtig en begon de brief te lezen.

Liefste Abby

Er is iets wat we je moeten vertellen, ookal vinden anderen dat we nog moeten wachten.
Je moet het nu echt weten, want we willen dat je er klaar voor bent.
Toen Jeweetwel nog aan de macht was, had hij een leger.
Niet gewoon van heksen en tovenaars, maar ook van allerlei andere duistere wezens.
Aangezien jij de laatste nimf op deze aarde,
Zal hij achter jou aangaan.
Hij wil je bij zijn leger voegen, Abby.
Maar de Orde van de Feniks zal er alles aan doen om dit te verhinderen.
We willen niet dat je bang bent, gewoon dat je op de hoogte bent.
Laat dit je plezier niet bederven en wees niet bang.

Groetjes mam en pap

Ik las de brief keer op keer tot het echt tot me doordrong. Er waren verschillende gevoelens die ik voelde op dit moment. Angst, woede, verbazing. Het ergste was dat ik niet wist wat ik moest doen. Ik kon het niet van me afzetten en gewoon verder gaan, maar ik kon er ook niet de hele tijd aan denken. 'Abby? Wat doe je hier?' hoorde ik opeens Hermelien vragen. Ik verstopte snel de envelop onder mijn kussen. 'Oh, gewoon een beetje nadenken.' loog ik en toverde een lachje op mijn gezicht. 'Wel, kom bij ons zitten. Fred mist je.' zei ze met een grijns bij dat laatste. Ik rolde mijn ogen en stapte het bed uit. Ik keek even naar de spiegel en zag dat mijn haar er nog goed uitzag en dat mijn kleren niet gekreukt waren, iets wat ik meestal wel had als ik ermee in bed lag. Ik volgde Hermelien naar de anderen die op ons vertrouwde plekje zaten. Ik zag Fred glimlachen naar me. Ik zette me bij de rest en voegde me bij het gesprek, maar ik lette niet echt op. Mijn gedachten waren weggezonken.