01.

Haar handen gleden door haar golvende haar, en Silla besloot het los te laten hangen. Vandaag waren ze in een mensendorp, een paar mijlen ten oosten van The Blue Mountains.
Silla was met Thorin mee: de reden wist ze niet. Ja, Thorin Oakenshield, degene die nu in Erebor hoorde te zijn. Tenminste, als lang geleden geen draak het zou hebben ingepikt! Nu zat Thorin hier, in een mensendorp met de naam Sotha. Hij was bezig met het smeden van een zwaard, sinds acht uur in de morgen. Het was nu bijna twaalf uur, en Silla vond het tijd om hem wat eten te brengen. Dus had ze een lekker broodje gemaakt met ham, kaas, en wat ander vlees.
Silla zelf zat nog in de kamer van de herberg waar ze aan het overnachten waren. Met een zucht liet ze zich op het bed vallen. Waarom had Thorin haar meegenomen? Was de vraag die door haar hoofd spookte. Diezelfde vraag had ze aan hem gesteld toen ze vier jaar oud was, waarom had hij haar meegenomen van het slachtveld bij Erebor? Maar toen had Thorin gemompeld dat hij haar moeder had gekend, en daar moest ze het mee doen. Verder was ze nooit gekomen.

Met een mandje in haar armen, liep Silla door het dorp heen. Mensen knikte haar beleefd toe, en sommige mannen deden zelfs hun hoed voor haar af. Silla moest grijnzen, vele dwergen zeiden dat zij de pure schoonheid van haar moeder had geërfd. Maar haar maakte het niet zoveel uit.
Het dorp bleek groter dan verwacht en Silla moest wel iemand de weg vragen. Ze was zo goed als verdwaald namelijk. Silla liep op een onwillekeurig persoon af. Het was een man achter een kraampje waar hij fruit had uitgestald.
"Goedendag meneer." Zei Silla met een glimlach. De man knikte haar vriendelijk toe.
"Kunt u mij misschien vertellen waar de smid is?" De man die niet erg spraakzaam was, knikte en liep weg. Silla volgde hem maar, en kwam drie minuten later uit bij de smid.
"Bedankt!" Riep ze, en ze liep naar binnen.
Daar stond Thorin. Het zweet stond op zijn voorhoofd, en hij stak een roodgloeiend zwaard in het water. Misschien had hij haar ademhaling gehoord, want ineens draaide hij zich om, en keek in haar blauwe ogen. Ze waren precies hetzelfde als die van haar moeder. Even felblauw, vastberaden en levendig.
"Ah, Silla." Sprak hij, en bijna had hij 'Sillun' gezegd. Hij veegde met zijn mouw het zweet van z'n voorhoofd, en keek Silla aan.
"Hier, ik heb wat eten klaargemaakt." Zei ze terwijl ze het brood gaf, en Thorin nam het dankbaar aan. Alsof het de laatste keer was dat hij eten zag, at hij het op. En het was ook Thorin die de stilte verbrak. Hij kon niet meer tegen de nieuwsgierige oogjes van Silla die hem voortdurend aanstaarde.
"Ik neem aan dat je wel benieuwd bent waarom we hier nu zijn?" Silla nam hem even op, en snoof toen kort.
"Ja, en waarom alleen wij twee. Aan mij heb je niet meer dan aan een van je neefjes hoor." En Silla doelde op de loyale Fili en Kili. Neefjes van Thorin, en zonen van Dis. De zuster van Thorin zelf.
"Ja, het gaat eigenlijk over hun." Sprak Thorin een tikkeltje onzeker, hij vond het moeilijk om zoiets te bespreken.
"Over Fili en Kili?" Vroeg Silla nu ook wat onzeker. Waarom zou hij dat met haar bespreken? Kon dat niet met Dis? Wat hadden die twee nu weer uitgespookt?
Thorin knikte als bevestiging op haar vraag.
"Kijk, Fili is langzamerhand volwassen aan het worden en-" Plots schoot Silla in de lach, ze kon het niet helpen.
"Fili volwassen? Kom Thorin, dat word hij nooit. Echt nooit." Thorin slaakte een zucht, en Silla wist dat ze haar mond moest houden.
"Hoe dan ook" vervolgde Thorin.
"Ik wil dat hij op een andere manier naar het leven kijkt. Sterker nog, ik wil dat hij de liefde ontmoet." Thorin moest weer even zuchten. Eindelijk was het uit zijn mond gekomen. Hij wilde het eigenlijk ook wel omdat Fili troonprins was. Maar dat hoefde Silla niet te weten.
Silla zat met haar handen voor haar mond, en keek Thorin aan. Hij knikte naar haar. Ze had al gedacht dat zij die taak moest vervullen, en vreesde het nu meer dan ooit. Thorin kwam naast haar ziten, en sloeg een arm om haar schouders heen.
Een traan gleed langs haar wang, en belande op de grond. Niet dat het zo erg was om haarzelf met Fili te verbinden, maar het was zo plots en zo raar.
"Waarom mij?" Vroeg Silla ineens aan Thorin, en ze keek hem aan.
Thorin keek naar haar ogen, het was bijna dezelfde blik als die van Sillun destijds. Maar Silla keek altijd net ietsje anders.
"Ik zou geen ander willen die deze taak zou volbrengen." En hij kneep even zachtjes in haar schouder.
Het zou moeilijk voor Thorin gaan worden om het te aanschouwen, maar hij gunde het Fili volkomen.
Silla veegde haar tranen weg, en stond op.
"We gaan terug naar The Blue Mountains." Zei ze, wetend dat de rest van het volk van Erebor daar was. Waaronder Fili.