2) Wie helpt mij

Susan zat op de bank. Ze voelde zich alleen. Ze kon niet meer huilen want ze had geen traan meer over. En ze had de kracht niet om toetegeven dat alles dat ze gewoon en normaal noemde nu abnormaal en raar waren. Ze keek naar een foto. Het was van 2 jaar geleden. Op de verjaardag van Lucy. Ze waren daar alle 4. Susan stond op om te doen wat ze al jaren niet meer had gedaan. Ze bekeek de foto´s die achter die foto stonden. Een foto met Edmund en Peter nadat ze iets hadden gewonnen, in ieder geval hadden ze een beker vast. Een foto van Lucy toen ze 12 was. En een foto met het hele gezin erop. Net na de 2e wereldoorlog. Net na Narnia. Narnia. Susan voelde zich misselijk worden. Narnia. Ze had zo geprobeert om narnia weg te krijgen. Dat ze alleen maar dacht dat het nep was. Maar diep in haar hart wist ze. Narnia bestaat. En nu, nu was het moment om dat toe te geven. En Susan dacht, ALSAN HELP ME! OM WEER IN NARNIA TE GELOVEN HELP ME! Maar hoewel Susan dacht dat ze het geheel wilde. Diep in haar hart wou ze nog steeds niet geloven dat dat stomme spelletje waar was. Zo diep in haar hart. Daar had ze lang niet meer gekeken. In dat diepe gedeelte school haar geloof in Narnia, en haar ongeloof in Narnia. Daar school zich haar nooit afgenomen liefde voor Aslan en de wereld van Narnia.