19. Mine

Fred POV.

Ik zat met George en Abby in de zetel aan de haard, waar Abby graag leek te zitten. We hadden de hele dag gelachen en grappen uitgehaald met iedereen, waarna we uitgeput neerploften in de leerlingenkamer van Griffoendor. George en Abby waren aan het praten over iets, maar ik lette niet op. Ik was aan het verzinken in de prachtige bruine ogen van Abby, die mooi glinsterden door het licht. Ze was het enige meisje dat echt kon lachen met onze humor, die zelfs nog flauwer was dan die moppen op kauwgomverpakkingen. Elke keer als ik haar hoorde lachen, voelde ik iets tintelen diep in mij. Meisjes hielden mij en mijn broer nooit eerder zo echt bezig. Ik ging vorig jaar wel met Angelina naar het bal, maar vergeleken met Abby was zijn niets. Abby was speciaal en bloedmooi. Ik kon er alleen maar van dromen om haar zachte lippen tegen die van mij te drukken. Ik dacht dat ging gebeuren vorige week toen ze net Malfidus had aangevallen. Maar natuurlijk moest die stomme eerstejaar ons storen.

'Ach ja, jongens, ik ga naar bed.' zei Abby opeens. 'Slaapwel.' nam ik afscheid, waarna ze verdween in de gang die leidde naar de meisjeskamer. 'Hey! Fred!' verstoorde mijn tweelingbroer mijn gedachten. 'Wat?' vroeg ik verstrooid. Hij grinnikte. 'Weeral aan het dromen over Abby?'
Ik zuchtte, ik wist dat ik toch niets kon geheimhouden voor hem. 'Je hebt me door.' Hij begon uitbundig te lachen. 'Gast, iedereen heeft je door! Het valt ook wel wat op, vind je niet?' Ik zuchtte alweer. 'Ik kan het niet helpen. Als ik bij haar ben, voel ik me anders. Ze is zo...geweldig en prachtig.' begon ik. Hij lachte. 'Wel, je bent duidelijk niet de enige die dat denkt.' grijnsde George. 'Waar heb je het over? De meesten zijn bang van haar, door die stomme Malfidus.'
'Nu nog wel, maar Abby is een mooie meid, mooier dan de meeste meisjes hier. Het zal niet lang meer duren, voor de andere jongens over dat ongelukje zijn en achter haar gaan. Je zal nogal moeten oppassen.' waarschuwde hij me.

'Je hebt gelijk. Maar waarom zou ze voor mij kiezen als er andere jongens op haar zijn? Wie ben ik?' zuchtte ik. Ik was maar een Wemel. 'Hey, kop op, Freddo! Ik zie echt wel aan haar, dat ze je ook leuk vindt. Ik kan het zien in haar ogen! Als ze naar mij kijkt, is het alsof ze naar een vriend of haar familie kijkt, maar bij jou is er altijd zo'n vonk in haar ogen. Geloof me, ze ziet je echt wel zitten!' zei mijn broer terwijl hij me op de schouder sloeg. Een grijns kwam op mijn gezicht tevoorschijn. 'Jullie twee lijken wel voor elkaar gemaakt te zijn.' grijnsde George toen. 'Dus het is echte verliefdheid?' vroeg ik met een lach. Hij schudde zijn hoofd. 'Oh nee, de verliefdheid is allang verdwenen. Het is liefde. Dat is een groot verschil.' Hij gad gelijk. Er was duidelijk iets tussen ons en we voelden het alle twee.

Ik zou ervoor gaan. Abbygail Hendrickx wordt de mijne, jongens, pas maar op.