Hoofdstuk 6

Slaperig knipperde ik met mijn ogen. Hoe laat was het? Fel licht scheen door het raam waarvan het gordijn een beetje opengeschoven was. Het moest dus ergens aan het eind van de ochtend zijn. Vaag herinnerde ik me de droom van vannacht. Die nachtmerrie die ik keer op keer opnieuw kreeg. Waarom had ik die nachtmerrie nog steeds. Het was inmiddels al vijf jaar geleden dat het gebeurde. Ik gaapte. Een hongerig gevoel bekroop me. Misschien moest ik maar eens wat gaan eten. Ik schoof de deken van me af en ging o de rand van min bed zitten. Het zeil waar mijn voeten op stonden was koud. Ik huiverde, stond toen toch op en liep mijn kamer uit. Het was akelig stil in huis. Zou Rose nog slapen? Dan was niets voor haar. Ze stond altijd heel vroeg op. Ik haalde mijn schouders op en liep langs de drie trappen naar beneden. Beneden ws de tafel al gedekt. Dan was Rose dus toch wel wakker. Ze was zeker in de keuken bezig. Ik liep naar de keuken toe. Hoe dichter ik in de buurt kwam, hoe meer de geur van een aangebrand ei me tegemoet kwam. Ik stak mijn hoofd om de hoek van de keukendeur. 'Gaat alles wel...' Ik maakte mijn zin niet af. Op de keukenvloer lag Rose. Stil. Bewusteloos. Even was ik in een soort van trance. Langzaam drong het tot me door dat ik iets moest doen. Dat ik hulp moest halen. Ik greep naar mijn telefoon in mijn broekzak en belde het alarmnummer. Aan de andere kant van de lijn werd al snel opgenomen. Een mannenstem vroeg wie ik was, wat er gebeurt was en waar ik was. 'Julia.' Zei ik. 'I am Julia.' Toen begon ik uit te leggen hoe ik Rose gevonden had en wat er aan de hand ws. Ik eindigde mijn verhaal met de locatie. Mijn straat en huisnummer. De man aan de andere kant van de telefoon bedankte me voor het bellen en zei me dat er zo snel mogelijk hulp zou komen. Daarna verbrak hij de verbinding. Ik legde mijn telefoon op het aanrecht neer en knielde naast Rose neer. Na een tijdje zo gezeten te hebben, hoorde ik een ambulance. Snel rende ik naar de voordeur en opende hem. Een man en een vrouw kwamen met een brancard aangehold. 'Where is the girl?' Vroeg de vrouw. 'In the kitchen.' Antwoorde ik. En ik leidde ze naar de keuken toe. Daar legden de hulpverleners Rose voorzichtig op de brancard. 'Do you know how it happened?' Ik schudde mijn hoofd. 'Want to join the ambulance?' Ik knikte. Natuurlijk wilde ik mee met de ambulance. Ik wilde Rose niet alleen laten. Ondertussen werd Rose, die in de brancard lag, voorzichtig terug naar de ambulande gedragen. Ik liep er achteraan. De chauffeur van de ambulance wenkte dat ik op de stoel naast hem moest gaan zitten. Ik klom in de ambulance en plofte neer op de stoel. De chauffeur keek me glimlachend aan. 'It will be okay.' Zei hij. Ik glimlachte terug. Toen alles achterin het busje klaargemaakt was, begon de ambulance langzaam op te starten. Na een tijdje reden we op volle snelheid op weg naar het ziekenhuis.