Halfblood~2

Ik moest iemand bellen, schoot het door mijn hoofd heen. In mijn blinde paniek was ik de koffietent uitgelopen en weggerend, met het gevolg dat ik geen idee had waar ik was. Lopend door een onbekende straat met tranen die over mijn wangen heen liepen bedacht ik wie ik kon bellen. Joey, ik moest Joey bellen.
Ik kende Joey pas een paar maanden maar in die maanden waren we de beste vrienden geworden, ik belde hem over alles waar ik het niet met mijn tante over wilde praten. Zoals dat ik me helemaal niet thuis voelde bij haar thuis, omdat ze een ongelofelijke feeks was. Dat kon ik toch moeilijk met mijn tante bespreken.
'Joey, met Rosalynn er gebeuren hele rare dingen, help.' zei ik met een schorre stem.
'Rose, waar ben je? Wat is er gebeurd? Ben je aangevallen?' ratelde Joey.
Ik trok mijn wenkbrauwen op, aangevallen? Hoe wist hij dat?
'Kan je me komen halen?'
'Waar ben je?'
Dat was een goede vraag, dacht ik bij mezelf. Langzaam speurde ik de straat af naar een naambordje, helemaal aan het einde van de straat vond ik hem:
E 29th str

De auto van Joey was een oude roestbak maar je kon er in rijden. Omdat Joey al zestien was mocht hij al rijden en hij bracht me dan ook overal naartoe waar ik wezen moest. Deze keer kwam hij me ophalen vanuit een verlaten straat met alleen maar pakhuizen links en rechts, hij was de reddende engel van de dag.
'Stap in,' bromde hij toen de oude roestbak voor mijn neus stopte.
Ik stapte in de auto en nog voor dat ik het portier achter me dicht geslagen had reed Joey al door.
'Bedankt Joey, ik had niet geweten wat ik zonder je had gemoeten.'
Er speelde een kleine glimlach rond Joey's mond.
'Je had gezocht naar een straat die je zou kennen en daarna zou je de taxi hebben genomen naar huis.' zei Joey nu zonder glimlach.
'Gelukkig kwam jij me gewoon halen.' zei ik.
'Ja....Gelukkig.' mompelde hij.
Ik keek naar hem vanaf de zijkant, hij zag er moe uit, alsof hij het gewicht van de wereld op zijn schouders moest dragen. Zijn bruine krullige haar hing wat slapper dan normaal en hij had een ongezonde bleke kleur.
'Joey, gaat alles wel goed?' vroeg ik voorzichtig.
'Ja prima, niet mee gerekend dat mijn beste vriendin bijna opgegeten is door een cycloop vandaag.' mompelde hij voor zich uit.
Mijn lichaam verstarde, ik wist zeker dat ik het goed gehoord had. Joey wist dat er zulke monsters bestonden, kende ik hem dan toch minder goed dan ik dacht?
'Dus je weet het?' vroeg ik met een bibberende stem.
Joey keek me geschokt aan.
'Zei ik dat laatste net hardop?' vroeg hij benauwd kijkend.
Ik knikte langzaam.
'Curse Immortalis.' zei Joey woedend.
Hij had Grieks gesproken, iets in mij wist dat hij zojuist Grieks gesproken had en tot mijn eigen verbazing had ik het perfect verstaan. Hij had gescholden op de onsterfelijke. Een bliksemschicht verlichte de lucht.
'Rose, ik denk dat ik je een paar dingetjes moet uitleggen.' zuchtte Joey.

Joey had me alles uitgelegd, nou ja bijna alles, ik had het gevoel dat hij nog iets achterhield.
Griekse goden bestonden, alle Griekse mythen waren waar en monsters bestonden echt. Joey is gek geworden, dacht ik bij mijzelf, ik zit in de auto met een gek. Het rare was, dat nadat hij het me verteld had, iets in me zei dat het waar was. Als het echt waar was wat hij allemaal zei, dan verklaarde dat een hoop incidenten die ik op mijn vorige scholen gehad had. Ik was het meest geschokt geweest toen Joey me verteld had dat hijzelf een Sater was, hij had dus al die tijd tegen me gelogen. Joey had me ook verteld dat ik niet meer naar huis kon, nu de monsters me eenmaal gevonden hadden moest ik naar een veilige plek. Dus daar waren we naar op weg, een veilige plek. Ik was wat aan het schetsen in mijn tekenblok, een tekening van de droom jongen.

'Er zit iets achter ons.' fluisterde Joey opeens uit het niets.
Met een ruk keek ik op van mijn tekening.
'Wat is het?' vroeg ik gespannen.
'Weet ik niet maar het ruikt als een monster.' fluisterde hij terug.
Ik snoof, ik rook helemaal niets.
Achter ons verschenen opeens twee koplampen en een luid gebrul vulde de avondlucht.
'Kom op nog maar een paar honderd meter.' mompelde Joey.
De koplampen kwamen met een enorme snelheid dichterbij en ik wist al dat we die paar honderd meter niet gingen halen.