Chapter 42

Een week later met intensieve vriendinnen therapie van Destiny voel ik me bijna weer mijzelf. Dagen met make up testen, nagels keer na keer lakken, bakken met chips eten, allerlei toetjes en gebak testen zolang er maar chocolade in zat, indoor skydiven, ffilms kijken in de bios en thuis, spelletjes spelen als mens-erger-je-niet, pesten en risk waren een bijna dagelijkse feit en onze ouders hadden ermee ingestemd dat we om en om bij elkaar konden blijven slapen. Dansend op het nummer van Beyonce met Let's move lieten we ons helemaal gaan en lachend probeerden we ons alle pasjes weer te herinneren. En hoewel ze stiekem 's avonds de slaapkamer verliet met het idee dat ik sliep, wist ik dat ze met Niall belde en ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ik voelde mij nu zelfs schuldiger dan ooit, dat ze door deze omstandigheden mij niet durfde te vertellen dat ze iets met Niall had. Ze probeerde daarnaast haar uiterste best om alle roddelnieuws bij me vandaan te houden, maar zelfs die roddels waren onvermijdelijk.

Vanuit het niets trok Destiny me mee naar beneden. 'We need to go to your home right now.'
'And why exactly do we need to go to my place right away? I'd rather stay here.'
'No way.'
'There isn't a surprise or something is there? I am not quite sure if I can handle suprises at the moment. You are terrible!'
'Well....' met haar handen draaiend kijkt ze mij schuldig aan.
Met rollende ogen en mijn handen in de lucht geef ik me over en schuif mijn zonnebril op mijn neus. Gevolgd door Destiny loop ik richting mijn huis tot ik wel een heel bekende auto voor mijn huis zie staan en mijn hart begint steeds harder te slaan.

'Destiny? Do I actually like the surprise?' Het kwam er meer piepend uit en met grote ogen kijk ik naar Louis' auto voor mijn huis.

'Not really.' piept ze erachter aan. Met mijn armen over elkaar vertik ik het om mijn voet nog een stap te verzetten en plan ik om weer terug te lopen. 'Don't even think about is Des.'
Zonder me de kans te geven van haar weg te lopen pakt ze mij stevig bij mijn pols vast en trekt me mij. 'Sorry Ames, but I really need to you to go home.'
Terug trekkend wrik ik mijn pols los en voel paniek in mij opkomen. 'You can find me in the park, 'cause I'm not going home. Please don't do that to me. You know how much time it took for me to come this far. Please don't drag me back to the place where I was a week ago.'
Ik zag het medelijden in haar ogen, maar ik wilde geen medelijden. Ik wilde dat zij mij vooruit bleef trekken, in plaats van mij terug te duwen naar de plaats waar ik het liefst nooit meer naartoe wil gaan.
'I will be here and I won't let anyone harm you. There is just something you need to hear and although I want to keep you as far as possible from them again, from the whole situation, but I promised I would give them a chance.'
'You promised Niall something no matter what the concequences for me are.... thanks.'
'No, you don't understand.'
'I don't understand?! Well let's go then. Let me see if I am that stupid as everyone thinks I am.' Met vaste tred stuif ik nog net niet op mijn huis af en smijt de deur met een smak open, waarna ik vijf paar ogen omhoog zie gaan om mij aan te kijken.

Allemaal een fijn weekend gehad? Hopelijk wel .