Blueberrie

's Middags rond drie uur mocht ik naar huis. Ik vond het heerlijk om de eerste stap op de mat te doen. Ik ademde diep in. Hmmm. Ik was thuis. Mijn vertrouwde thuis. Mijn hondje Baila (ja, ik mag mijn zeggen, want ik heb haar gekregen van mijn ouders) kwam kwispelend op mij afrennen. Ze begon te dansen op haar achterpootjes. Het zag er schattig uit. Mijn stem werd een piepstemmetje. 'Oh lieve Baila wat heb ik je gemist!' Ik boog naar beneden en knuffelde haar. Mijn moeder keek glimlachend toe. Ik stond weer op en liep verder de gang in. 'Zin in thee?' vroeg mijn moeder, terwijl ze in een rechte lijn naar de keuken liep. Ik schudde mijn hoofd. Mijn schouder deed zeer. Op de een of andere manier deed het me niks, omdat ik wist dat het over was. Ik kon weer naar school, weer sporten, kon weer alles doen wat ik wilde. Aan het begin van alle bestralingen was ik zo moe. Ik kon wel de hele dag in bed liggen slapen. Maar dat zou nu voorbij zijn! Ik was zo blij. Ik liep de woonkamer in en schrok me ter plekke dood toen iedereen in koor riep: 'gefeliciteerd!' Iedereen was er. Zelfs mijn vader! Mijn vriendinnen, Abby en Celine, (mijn vader dus) mijn opa en oma (alle vier), mijn ooms en tantes. Iedereen. Ik ging gelijk naar mijn vader en knuffelde hem stevig. Hij zag er netjes uit. Strak in het pak. Hij rook naar de parfum One Million. Heerlijk, mijn vader rook altijd lekker. Ik zag hem haast nooit, maar als ik hem zag, was hij strak in het pak en rook hij overheerlijk mannelijk. Ik wou hem niet loslaten. Ik had hem al twee maanden niet gezien. Hij werkte overal. Hij reisde zowat de hele wereld over. 'Ik hou van je, pap,' fluisterde ik zachtjes in zijn oor. Ik had het gevoel alsof hij me niet wilde knuffelen. Op de manier hoe hij mij vasthield (of juist niet vasthield). Hij ging een stapje naar achteren. Hij glimlachte en knikte. Toen liep hij richting de keuken. Ik voelde me net een wanhopig meisje dat afgewezen werd door de liefde van haar leven. Dat was mijn vader dus. Ik wist dat hij het goed bedoelde. Hij was zo vaak weg om mama en mij te onderhouden. Zo'n slechte vader was het nou ook niet. Ondanks dat hij altijd weg was, kwam het geld voor mama en mij binnenstromen. Ik liep altijd in nieuwe kleding, ons huis was groot, we hadden vier auto's. Maar toch miste ik een vaderfiguur. Iemand naar wie je op kon kijken. Maar ik vergaf hem. Ik wist dat hij van ons hield. Mijn moeder was er altijd al voor me geweest. Ze was de beste persoon op aarde. In moeilijke en makkelijke tijden. In tijden dat ik een vriendje had, en in tijden dat ik leed aan ernstig liefdesverdriet (ik stelde me altijd aan). Céline zag dat ik alleen stond en kwam met open armen naar me toe. Ze knuffelde me stevig. 'Wat heb ik jou gemist!' Ik knikte. 'Wie heeft dit georganiseerd?' vroeg ik. 'Je moeder.' Ze glimlachte naar me. 'Hoe is alles?' Ik had geen zin om te praten, dus hield ik mijn schouders op. 'Ik ga even naar mijn moeder,' zei ik. Ik liep naar mijn moeder toe en knuffelde haar. Ze rook naar papa. Ik keek haar glimlachend aan en gaf haar een kus op haar wang. 'Dank je, mam.' Ze glimlachte terug en wreef met haar hand over mijn arm. 'Voor jou heb ik alles over.' Ze knipoogde en gaf me toen een kus op mijn wang. 'Ze blijven allemaal maar een uurtje, omdat ik wist dat je ook rust wou hebben.' Ik schudde ja. 'Alleen, vanavond is er een straatfeest, dus zijn we uitgenodigd. Kijk maar of je vanavond mee wilt of niet,' zei mijn moeder. Ik haalde mijn schouders op.

Aan het einde van de dag lag ik op de bank mijn favoriete televisie progamma te kijken. Op de tafel lag een klein, wit velletje papier. Het trok mijn aandacht, dus pakte ik het en begon te lezen.

Beste bewoners,
Vrijdag 17 juni is er een straatfeest. Dus alleen bedoeld voor de drie straten Blueberrie! Het begint rond 6 uur.
Het feest zal zijn tot 1 uur 's nachts. Je kunt natuurlijk komen en gaan wanneer je maar wilt. Nogmaals, dit feest zal
alleen zijn voor de Blueberriebewoners! Met vriendelijke groet de familie Davis. Blueberrie 154.

Mijn moeder zag er netjes uit. Ze had een prachtig zwart jurkje aan met hoge hakken, haar make-up was mooi en haar haren waren mooi gekruld. Ze zag eruit als een vijfentwintiger. Toen ik naar haar keek, was ik zo trots op haar. Die prachtige knappe vrouw was gewoon míjn moeder! 'Schat, weet je zeker dat je niet komt?' Ze keek me smekend aan. 'Nee dank je, mam. Ik ben een beetje moe.' Ze kwam naast me op de bank zitten. 'Ga jij nou maar de knapperd uit lopen hangen, want als ik kom, ben je niet meer de knapste,' zei ik plagerig. Mijn moeder begon te lachen. 'Dat klopt. Maar ik vind het leuker als je gewoon meekomt. Kom op, je bent mijn dochter, en, je kan wat vrienden maken,' zei mijn moeder. 'Ik kijk nog wel, en het is toch tot een uur, dus als ik uiteindelijk nog wil komen, kan ik altijd nog komen.' Mijn moeder knikte en keek me dramatisch verdrietig aan. Ik moest lachen en duwde haar weg. 'Ga nou maar.' Ze leunde irritant maar grappig tegen me aan en ze trok me van de bank over de grond door de woonkamer. Uit het niets kreeg ik een verschrikkelijke steek in mijn schouder. Ik kreunde van de pijn. Mijn moeder liet me los. Het lukte me net om 'mijn schouder' te kunnen zeggen. 'Laat me eens kijken.' Mijn moeder keek bezorgd naar mijn schouder en wreef er zachtjes overheen. Ze ging naar de keuken toe en pakte het doosje met pijnstillers. Ik nam er eentje in en kroop over de grond weer terug naar de bank. 'Ik blijf anders vanavond wel gewoon thuis,' zei ze bezorgd. 'Nee, mam. Dat doe je niet. Ik heb geen zin om me de hele avond schuldig te voelen, omdat jij niet naar het feest kunt. Ik wil niet dat mijn ziekte jou beperkt. Ik wil dat je gewoon lekker lol gaat hebben daar.' Ik zag aan haar dat ze twijfelde. 'Ik hou van je, lieverd. Als er iets is, gelijk bellen!' Ze gaf me een kus en draaide zich om. 'Veel plezier!' riep ik haar na.

Rond half tien was het inmiddels alweer donker geworden. De muziek bonkte hard door de straten van Blueberrie. Het was super druk en de straten waren afgesloten. Als je naar buiten keek, zag je overal tafels met eten en drinken. De straten waren mooi versierd met slingers en de grond lag vol met confetti. Mensen genoten van de wijn en het eten. Sommigen waren aan het dansen, en vooral veel mensen waren aan het bijpraten. Ik zag onze buren langslopen met een plastic glas wijn in hun handen. Het zag er gezellig uit. Ik lag nog steeds op de bank. Had de televisie uit gedaan, omdat ik telkens weer dezelfde liedjes te horen kreeg op MTV. Ik verveelde me. Ik zat in een ongelofelijke moeilijke tweestrijd met mezelf. Zou ik gaan? Of niet? Ik liep naar boven naar mijn kamer en plofte neer op mijn bed. Als ik ging, kon ik leuke mensen ontmoeten. Als ik niet ging, dan verveelde ik me hier straks nog dood. Uiteindelijk na het getreuzel trok ik een simpele skinny jeans aan met daarboven zwart shirt met lange mouwen. Ik deed er altijd alles aan om mijn schouder bedekt te hebben. Ik liep weer naar beneden en deed mijn halve zwarte laarsjes aan. 'Doeg pap!' schreeuwde ik. Geen antwoord.