17. A special letter

Abby POV.

Het was nu een week geleden dat ik mijn belofte aan Fred had afgelegd en ik had er elke dag spijt van. Wat als er nu eens iemand zou sterven waarvan ik hou? Ik heb de kracht om hun plaats dan in te nemen, maar ik mocht hem niet gebruiken. In deze week, die wel heel erg lang leek, praatten ik en Fred niet zo veel. Ik zag hem heel vaak naar mij kijken, waarna ik snel wegkeek zodat hij niet zou merken dat ik ook naar hem keek. Er was iets speciaals met Fred, ik voelde dingen die ik nog nooit eerder had gevoeld en het leek alsof hij me volledig begreep. Ook mijn band met Harry, Ron, Hermelien en Ginny was enorm gegroeid. Terwijl vele andere Griffoendors bang van me waren en me namen gaven zoals "monster" en "gevaarlijk beest". Dat deed echt pijn, maar ik had mijn vrienden die het voor me opnamen.

Het was middag en we zaten met z'n vieren aan ons plekje aan de haard in de leerlingenkamer van Griffoendor. Onze lessen zaten er nu op en we gingen straks ons middagmaal hebben. Fred zat een beetje verder te lachen met zijn broer en Leo Jordaan. Harry en Hermelien waren aan het discussiëren over Omber en hoe ze ons helemaal geen echte Verweer Tegen De Zwarte Kunsten gaf. Ze bleef maar volhouden dat Voldemort helemaal niet was teruggekeerd. Harry had net zoals ik ook een bebloede zin op zijn hand staan en ik was de mijn van de 13 zinnen die op mijn beide hand gegrift stonden, al gewoon. Maar echt, die jeukten voor dood! Ook begonnen velen in Griffoendor te twijfelen aan Harry's theorie over Voldemort. Sommigen geloofden zelfs wat de Ochtendprofeet zei, die beweerden dat Harry gek geworden was.

Hermelien begon erover dat ze een groep zouden moeten vormen, waar ze echte Verweer Tegen De Zwarte Kunsten zouden leren en Harry zou de leraar zijn. Het was echt een heel goed idee en we besloten om het aan allerlei mensen mee te delen, zodat zij ook konden meedoen misschien. Maar één ding was zeker: Omber mocht er niks, maar dan ook niks van weten. Als er een oorlog aankwam, wou ik zeker en vast meevechten. 'Gaan we eten?' zei Harry dan nadat zijn maag heftig knorde. Ik knikte en we vertrokken naar de Grote Zaal. We namen plaats, waarna Ron meteen vanalles op zijn bord schepte, zoals altijd. Ik nam gewoon een kommetje soep, aangezien ik niet echt veel honger had. We begonnen te praten over koetjes en kalfjes, toen ik opeens Fred zag aankomen met zijn broer en Leo. Hij nam plaats naast mij terwijl George en Leo tegenover hem gingen zitten.

Plots kwamen er allemaal uilen aan met enveloppen en zelf pakjes aan gebonden. Ze brachten verschillende dingen aan allemaal mensen. Ik zag Daan Thomas een eindje verderop een brief lezen en aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, was het van zijn moeder. Opeens voelde ik me leeg vanbinnen. Nu pas besefte ik dat ik ook wel een brief van mijn ouders wou. Ik miste hun aanwezigheid best wel, aangezien ik 16 lange jaren niet anders gewend was om ze dicht bij mij te hebben. Maar mijn ouders hadden geen uil en ik zou niet weten hoe ze op een andere manier contact zouden opnemen met me. Ik merkte tussen de hele hoop uilen, een mooie bruine op, met bruine ogen, net als ik. Het was best wel vreemd, want het leek alsof de uil naar mij keek. En hij kwam ook echt op me af...

PLETS! De uil viel in mijn kop soep, waarna mijn hele gezicht bedekt was met groentesoep. 'Oh, kom op.' zuchtte ik, terwijl ik een doekje nam en mijn gezicht afveegde. Ik voelde de hele tafel van Griffoendor lachen. 'Waarom gebeuren deze dingen toch altijd met mij?' vervolgde ik, waardoor iedereen nog harden begon te lachen. Ik besloot om ook maar mee te lachen, aangezien het niet zo heel erg was. Ik nam de envelop die aan de uil was vastgebonden en keek naar het handschrift dat met sierlijke letters mijn naam had geschreven. Het kwam van mijn moeder. Mijn ouders hadden speciaal voor mij een mooie, weliswaar niet zo slimme en handige, uil gekocht om me te schrijven.

Liefste Abby

Hoe gaat het daar in Zweinstein?
We missen je heel erg en het is stil in huis zonder jou.
Je vader moet er ook nog aan wennen dat hij niet vroeg moet opstaan om je les te geven.
Het is wel jammer, want je nichtje blijft net bij ons logeren en ze mist je zo erg.
Je zou er haar veel plezier mee doen door haar een persoonlijke brief te sturen (hint hint).
We hebben ook afgseproken dat je de helft van de kerstvakantie bij de Wemels kunt doorbrengen.
Molly had je uitgenodigd. Maar natuurlijk ga je eerst een beetje bij ons blijven na zo lang.

Groetjes
Mam en pap

Een glimlach kwam op mijn gezicht. Het was een klein briefje, maar toch maakte het mijn dag. 'Ga je in de kerstvakantie bij ons blijven?' vroeg Fred plots met een grijns. 'Hey! Lees mijn brief eens niet!' begon ik lachend, 'en ja, ik denk van wel.' vervolgde ik dan. 'Leuk, dan hoef ik je niet zo lang te missen.' fluisterde hij dan in mijn oor. En weeral, iets wat al heel vaak gebeurde sinds ik Zweinstein was, begonnen mijn wangen te gloeien.