Proloog

Terwijl het kleine vrouwtje rende en rende, terwijl ze met een hand haar jurk hoog hield, en de andere een baby vasthield, bleef het vuur maar binnenkomen. De rook brandde in haar ogen, die hevig traande. Stukken van haar mooie groene jurk waren volledig afgebrand. Maar ze moest Erebor uit, want de draak kwam erin. Toen Sillun voor het eerst het gerucht had gehoord, had ze met haar hand gewuifd en de dwergen wijsgemaakt dat Thror, noch Thrain en zelfs Thorin dat nooit zouden laten gebeuren. En nu was het toch gebeurd.
Sillun had bijna de grote poort bereikt, en ze zag nu duidelijk de poten van de draak die binnenkwam. Zijn nagels leken zo scherp als messen, en zijn adem stonk naar zwavel. De kleine, pasgeboren Silla die in haar armen lag, begon hard te huilen. Sillun had geen tijd om haar te sussen, want de brug waar ze op liep was aan het instorten. Snel waagde ze de gok, en sprong eraf. Na een lange val, leek het geluk aan haar zijde; ze viel op enkele dwergen, waardoor de val zacht was. Met de kleine Silla in de lucht, krabbelde ze op, en rende ze in de richting van het licht. Nog even, ze was er bijna!
Ze was buiten geweest, en alles hebben overleefd als er op dat moment niet iets vreselijks gebeurde. Sillun had de rechter achterpoot van de draak over het hoofd gezien, en de scherpe nagels drongen haar lichaam binnen. Maar de draak liep gewoon verder, die lette ook niet op de andere dwergen, dus waarom wel op haar? De vrouw zakte net achter de ingang in Erebor, op haar knieën. Het baby'tje viel op de grond, en Sillun keek met wazige ogen naar haar handen; ze waren bebloed. Langzaam wierp ze een blik op haar buik; er vloeide veel bloed uit, en er zat een groot gat in. Sommig vlees was ervan verbrand, en andere gewoon opengehaald door de klauwen van Smaug. De jonge dwergenvrouw viel met haar hoofd op de stenen, terwijl duizend vragen door haar hoofd spookte. Wat zou er met Silla gebeuren, en met Erebor? Hadden de drie heersers het overleefd? Was de Arkenstone veilig? Net toen al het licht voor haar ogen begon te doven, voelde ze dat twee sterke armen haar vastgrepen, en optilde. En toen werd alles donker.
"Kom op, word nou wakker!" Een norse stem schreeuwde in haar gezicht. Een wazige wereld werd voor de ogen van Sillun zichtbaar.
"Sillun! Kun je zien wie ik ben?" Vroeg de stem nu een stuk vriendelijker. Sillun slikte, en alles werd helder. De brandende pijn in haar buik was onverdraagelijk, en ze keek naar het gezicht dat zich over haar heen gebogen had. Het was Thorin, de dwergenprins. Ze lagen zo'n 75 meter van Erebor af, waar vluchtende dwergen uitkwamen. Sillun draaide haar hoofd in de richting van Dale, en keek vol ongeloof naar de stad. Wat ooit eeen prachtige stad was geweest, was nu een en al vuur. Sillun zag nergens overleefenden.
"Nee." Mompelde ze zachtjes. Thorin volgde ook haar blik. Hij begreep haar, ze dacht aan hem. De vader van Silla, het mens.
"NEE!" Schreeuwde ze nu harder, en ze begon te huilen. Thorin pakte haar gezicht vast, en veegde haar tranen weg. Ze waren van dezelfde leeftijd, en hij had haar altijd al bloedmooi gevonden. Verliefd was wel het juiste woord, en ze mocht niet sterven. Maar het stuk stof dat hij om haar middel had gebonden lekte al van het bloed. En hij kon nu niks anders doen dan zwijgen voor haar, en geruststellende woordjes zeggen, uit respect.
"Ik heb hem zien vechten. Hij vocht tegen Smaug, een onmogelijke taak." Sillun keek hem aan, hij kreeg tranen in zijn ogen.
"Hij deed er alles aan om hem de andere kant op te krijgen, weg van Erebor, weg van jou. Maar het vuur greep razendsnel om zich heen, en... En toen, toen wist je wel wat er gebeurde." Thorin slikte, het was moeilijk om Sillun zo te zien. Haar ogen stonden vol verdriet, pijn en angst. Het leven dat normaal in haar ogen stond, begon langzaam te verdwijnen.
"Thorin." Zei ze zachtjes, en met haar hoofd wees ze naar het Oosten. Thorin keek; daar waren de elven, en voorop koning Thranduil. Thorin slikte, elven konden magische geneeskunde, en als er iemand was die in leven moest blijven, was het Sillun wel. Thorin stond op, en begon wild met zijn armen te zwaaien.
"Help! Help ons!" Schreeuwde hij wanhopig en uit volle borst. Maar de egoistische Thranduil stak zijn hand kalmpjes op, keek even rond, en toen naar Thorin, en wendde zijn hoofd. Alle elven volgde zijn voorbeeld en keerde terug naar hun thuisland, Mirkwood. Als de elven die dag te hulp waren geschoten had Sillun nog geleefd. Maar die dag schoten de elven niet te hulp.
Luid vloekend in Khuzdul knielde Thorin bij Sillun neer. Al het leven in haar was bijna weg. Met haar laatste beetje adem zei ze zijn naam.
"Thorin?" De dwergenprins keek haar meteen aan, en knikte naar haar.
"Zorg dat iemand fatsoenlijk voor Silla zorgt oké?" De dwerg wierp een blik op het babytje dat rustig lag te slapen, en knikte weer.
"Verder nog iets?" En hij kwam iets dichterbij. Met haar laatste krachten knikte Sillun.
"Ik ben blij om mijn laatste moment met jou te mogen doorbrengen." Fluisterde ze zachtjes, maar hard genoeg zodat hij het kon horen. Een traan gleed van de wang van Thorin, en viel precies op de wond van Sillun.
"Thorin." En toen stonden haar ogen ineens anders. Ze was dood.
Dat was de dag dat de kleine Silla ineens wees werd, en een van de weinige die het ook nog overleefde.
Ondertussen deed Thorin haar ogen dicht.
"Dat je op een betere plek mag zijn, Sillun. Tot weerziens, ooit."