013 (Zaal in Tilburg. PANIC! At The Disco Bitches!)

Met grote ogen staarde ik naar het oh zo bekende gezicht. Een diepe, maar niet hoorbare, zucht gleed mijn lippen over. Nee. Nee dit was niet waar.' Ineens schoot het moed mij in de schoenen. Misschien had hij me niet gezien. Er was natuurlijk altijd een kans. Een kleine kans. Met koeienletters schreef hij zijn naam op. 'Patrick Holders' 'AH I see we have a new student.' 'Belle Black' galmde de gruwelijke stem door mijn oren. Hij had me herkend. Hoe kon hij niet? "kun je misschien gaan staan?" zei hij? Mijn adem ging sneller en gejaagder. Dit wilde ik niet. Met een diepe inhaal van adem stond ik dan maar op. "Stel je eens voor in het Nederlands,want ik weet dat je dat goed kan. " Nou ik ben Belle, ik woonde eerst in Nederland en sinds een tijdje woon ik nu hier." "Dankje Belle, ga maar weer zitten." Kreeg ik naar mijn hoofd gesmeten. "Sla je boeken open op bladzijde 15 van je boek" "What is he saying? I don't understand. He doesn't want to help me and he just ignores my questions." Mijn hoofd gleed langzaam naar rechts en ik boog me naar het zwart harige meisje. "He's saying, you have to open your book at page 15." Fluisterde ik. Een snelle glimlach schoot over mijn lippen. Met een zucht keek in naar de klok. Dit werd een lange lange lange les.

Niet alleen de bel, maar ook de luide, krachtige stem van Alice maakte mij wakker uit de dagdroom. "Hi, sleepyhead! Waky waky" Zei Alice. Snel duwde ik mijn schrift en boek dicht en stopte ze in mijn tas. Een vlugge blik naar buiten, lieten mijn ergste nachtmerrie uitkomen. Het regende en ik was met een longboard. Ik sloeg mijn hoofd van teleurstelling achterover. Dit is niet leuk. Nu moet ik de hele weg lopen even haalde ik mijn handen door mijn blonde haar. Ik stond uit eindelijk op en pakte mijn tas. Tot mijn verbazing stond Alice nog op mij te wachten. "Wat is er? je kijkt een beetje sip." "Niet veel. Ik moet alleen door de regen naar huis lopen. Ik ben met longboard en ik kan niet op nat asfalt." antwoordde in betreurt. "Je kunt met ons mee rijden als je wilt?" in mijn hoofd gingen allerlei gevoelens door mijn hoofd: blijdschap, wantrouw, verbazing. Vooral verbazing. "Uhm ja is goed." antwoordde ik twijfelend. "Mooi! Das afgesproken!" Antwoordde ze vol blijdschap. Ik hoop maar dat het gemeend was.