Chapter 41

Week na week breek ik elke seconde een beetje meer. Het is nu drie weken geleden dat ik Harry voor het laatst gezien heb, maar het was zeker niet de laatste keer dat hij contact met me probeerde op te nemen. Mijn hart ging elke seconde een stukje verder dood, met elke minuut voelde ik mij leger worden vanbinnen en met elke dag die voorbij gaat raak ik mijzelf meer en meer kwijt. Mijn toetsen waren goed gegaan, fantastisch zelfs gezien de resultaten, maar ik kon er totaal geen vreugde voor opbrengen. Ik verloor mijzelf en ik wist dat ik het op deze manier niet zo lang zou volhouden, maar hoe ik het op moest lossen weet ik ook niet. Avond na avond, wassen de tranen mijn make up van mijn gezicht en voel ik mij kwetsbaarder dan ooit. Elke nacht denk ik aan hem en weet ik dat ik mijzelf meer pijn doe. Ik hou van hem, iets waar ik mij elke avond meer bewust van wordt.

Mijn ouders waren radeloos en wisten niet wat ze met mij aan moesten. Op momenten dat zij mij op probeerden te vrolijken, moesten ze elke keer ondervinden dat het ze niet ging lukken. De blijdschap die ze toonden dat ik mijn tussentijdse toetsen had gehaald was totaal het tegenovergestelde van hoe ik me voelde op dat moment. Het etentje dat ze wilden regelen om het te vieren heb ik met een schuddend hoofd afgezegd. Mijn moeder huilt bijna dagelijks over het feit dat ik ben afgevallen en niet mijzelf ben. Zelf wil ik niet eens kijken over het gedeelte dat zich onder mijn nek bevindt. Mijn gezicht is alles dat ik dagelijks hoef te zien en dat is ook meer dan genoeg.

Naar beneden lopend zie ik dat ik nog een uur heb voordat ik naar school moet. Wegens het uitvallen van de eerste twee uur heb ik nog een uur over waarin ik mijzelf kan gaan vervelen. Verveeld zet ik een kop thee en laat me op de bank vallen. 'You need to talk to Harry.' Geschrokken veer ik overeind waar ik mijn moeder naar me zie kijken. 'Where are you talking about?' Ik weet niet waar ze het lef vandaan heeft, waar het idee vandaan is gekomen en waar zij ineens vanuit is opgedoken, maar echt blij wordt ik er niet van. 'I don't need to talk to Harry at all! Did you forget he is the reason your daughter is like she's right now? Do you actually want me to talk to him?! Every other mother would kick his ass.'
'I spoke to Anne and according to herself and all the other guys he seems out of space and just like you he is losing himself.'
'Well that's his own stupid mistake isn't it? Just to make it clear to you. I am not talking to him and my plan is to never see him again and if you force me in seeing him, I will hate you as well.'
Ook al moest ik nog niet naar school, hier langer blijven vertikte ik. Snel vlieg ik de deur uit en loop richting de stad om koffie te gaan halen bij Starbucks. Even kijk ik naar al het gebak dat in de vitrine lag. Een eigenschap van mij was om altijd een stuk carrot cake te nemen als ik hier was. Dat was zo'n een keer per week. Het meisje aan de toonbank keek me direct vriendelijk aan. 'The same as usual?' Direct wilde ik zeggen dat ik enkel de koffie wilde, maar toen realiseerde ik me wat Destiny en mijn moeder al weken tegen me zeggen. Ik was mijzelf aan het verliezen. Ik was de persoon niet meer die ik altijd met liefde ben geweest. Het was tijd om het verleden in het verleden te laten en te leven in het heden en uit te kijken naar de toekomst. 'I'd love to.' Met een eerste oprechte glimlach sinds weken pak ik de suiker voor mijn latte alvast en loop naar het tafeltje toe waar ik uitkijk op de straat en de voorbij lopende mensen. De enige die ik nog mis is Destiny die ik snel een berichtje doe. Hopelijk haat ze mij nog niet.

Hi Hi. Can you please come to Starbucks? I want to talk to you.
Almost there. I'll be there inn 5 mins.

Snel bestel ik nog een latte voor Destiny en blijf zitten tot ik haar zie verschijnen. Pas toen ik haar zag realiseerde ik mij hoe afstandelijk ik de laatste tijd ben geweest en toch is zij altijd bij mij gebleven. Met een waterige glimlach sta ik op met de latte voor haar in mijn handen. In plaats van hem aan te nemen sluit ze gelijk haar armen om mij heen waardoor de tranen in een snel tempo mijn ogen uitlopen. 'I am so sorry. For everything.'
'That's ok. I forgive you, I will always do. You are a sister to me and sisters forgive each other whatsoever.'

Na even gepraat te hebben en onze koffie opgedronken te hebben lopen we richting de school toe. 'I am so happy you finally realized you are totally annoying when you're acting like that.'
Lachend duw ik Destiny richting een bosje. 'Well, I ended up with a new wardrobe didn't I? And I have to admit. I love the new style.' Sinds het eerst voor bijna een maand voelde ik me echt opgelucht en lachend lopen we samen het schoolgebouw in. Tijd om weer mijn oude ik terug te vinden.

Er zullen hierna wat kortere hoofdstukjes komen, maar daardoor kan ik wel wat vaker activeren (hopelijk) XP. Happy Valentines(uhum) day everyone . I think I'm just going to eat my frustrations and despair away .