De heldhaftige ezel

Ze opende haar hemelse ogen en keek door het bos heen. Hoopvol snoof ze de geur van de magie op, het maakte haar erg vrolijk. In het bos liep een harige ezel er moe uitzag. Ze kwam omhoog om het beest af te lopen. Al snel viel ze op de grond doordat het pad waarop ze liep zo hobbelig was. Het beest keek naar haar en liep heldhaftig op haar af. Huilend keek ze op en zei: “Oh ezel, het lijkt alsof je honger hebt. Wil je met me mee naar een restaurant?” De ezel knikte en hielp haar omhoog waarna Lialé op zijn rug klom. Hard rende hij weg met haar op zijn rug. Vandaag was het Valentijnsdag dus waren er genoeg speciale aanbiedingen in het restaurant van de kabouter. Toen ze over de weg heen reden viel er ineens iets uit de lucht, het was een onderzeeër. Uit de onderzeeër kwamen honderden mannen die Lialé van de ezel aftrokken. “Red mij ezel, red mij!” schreeuwde Lialé. De mannen keken naar de ezel met een woedende blik. “Wat lollig, een ezel die denkt dat hij heldhaftig genoeg is om ons allemaal aan te kunnen.” Zei één van de mannen. De ezel pakte met zijn bek de etui van Lialé en wierp hem naar een van de mannen. De man viel neer op het moment dat het tegen zijn hoofd aan kwam. De ezel had graag zoiets hards als een webchair gehad waarmee hij de mannen veel sneller uit zou kunnen schakelen. Goed keek hij naar één van de mannen, het was Gers Pardoel. “Ik neem haar mee, ik neem je vriendin mee op reis. Ik neem haar mee, maar niet naar Parijs.” Zong hij. Lialé keek de ezel hoopvol aan en krabbelde omhoog. Een nachtuil kwam op haar schouder zitten terwijl ze naar de ezel toe liep. “Kom op ezel! We gaan er samen met uiltje vandoor. Dan gaan we een kokosnoot halen bij de fee.” Schreeuwde ze. Hij liep op haar af en wachtte even tot ze op was gestapt. Halverwege het restaurant stopte ze bij een grote appelboom waar Lialé drie appels uit plukte. Samen met de heldhaftige ezel en de uil at ze ze op.