Hoofdstuk 17

Nicky vloog me om de hals toen ik dinsdag op school kwam.
"Oh my god! Ik dacha dat je dood was! Ik was al helemaal situaties aan het bedenken warbij Kay je vrijdag had vermoord in de bosjes enzo! Hoe was het vrijdag eigenlijk? Aangezien ik je daarna niet meer heb gesproken."
"Dat vertel ik je later wel een keer oké? En ik was maar een dag weg, dus hoezo was ik dood?" Ik probeerde me uit haar wurghouding los te maken om adem te halen. Ik had geen zin om hier tussen alle mensen aan Nickey uit te leggen hoe verwarrend het was. Om eerlijk te zijn wist ik niet eens wat ik moest doen als ik hem zag. Moest ik 'hoi' zeggen ofzo? Of juist beginnen over vrijdag? Moest ik überhaupt eigenlijk wel iets zeggen?
"Ah kom op.. Een klein dingetje maar. Een detail in het grote geheel." Ging Nicky door.
"Nee. Niet hier."
"Oké, ik hoef maar een ding te weten en dan ben ik de hele dag stil, heeft ie je gezoend?"
Ik zuchtte gefrustreerd "Ja oké. En nu Ssst."
"Echt waar!? Oh. My. God!" Nicky danste naast me de trap op.
"Zeg Nick, zou je het subtiel kunnen houden? Dus geen geschreeuw in het trappenhuis en gedans op de trap?" Ik wierp een blik op haar voeten.
"Oh, Tuurlijk. Waarom ben jij niet blij?"
"Ik ben wel blij, maar ik vind het ook allemaal maar heel ingewikkeld. En ik heb geen zin in ruzie met Eline, én ik heb geen idee wat ik straks tegen Kay moet zeggen of wat ik moet doen."
"Ah joh, over Kay moet je je niet zo druk maken, dat loopt vanzelf wel los. En over Eline, om eerlijk te zijn heb ik wel zin in een ruzie."
Ondanks het optimisme van Nicky kon ik het niet los laten. Ik bleef er de hele tekenles over piekeren.
Het punt was dat Nicky gelijk had. Kay loste mijn probleem namelijk voor me op door even naar me te glimlachen en 'hoi' te vormen met zijn mond. Ik glimlachte terug en zakte neer achter mijn tafeltje.

Bij biologie draaide hij zich halverwege de les om.
" En? Heb je jezelf gisteren zitten opeten om te bedenken hoe je je vandaag moest gedragen?"
"Nee! Natuurlijk niet!"
Er kroop een lach omhoog in zijn gezicht.
"Oke, misschien een beetje."
Nu brak de lach volkomen door en versterkte de twinkeling in zijn ogen. "Dat vind ik een van de leukste dingen aan jou, je speelt geen spelletjes. Je bent gewoon eerlijk." Hij draaide zich weer terug waardoor hij gelukkig niet zag hoe mijn gezicht vertrok.

Ik vermaakt mee die middag door bloemen uit mijn hand te laten groeien. Daardoor merkte ik pas dat Nicky er was toen ze de deur open gooide.
"Wow. nog nooit gehoord van kloppen?"
"Ik ging er maar vanuit dat je geen geheimen voor me hebt. En je moeder zei dat ik door mocht lopen."
Wat had iedereen vandaag?Probeerden ze met hints te laten weten dat ze me door hadden ofzo.
"Wat doen al die bloemen op de grond eigenlijk?"
"Oh, ik was een bloemstuk aan het maken."
Nicky pakte een anjer van de grond. "Ik wist niet dat jij aan bloemschikken deed." Ze was even stil "Eigenlijk weet ik bijna niets over je."
"Nou, wat wil je weten?"
"Pff, geen idee eigenlijk. Mag ik helpen?"
"Tuurlijk. Het makkelijkst is als je ze hier in steekt. Ik hoop dat ik genoeg heb."
Nicky pakte een aantal bloemen en legde ze naast elkaar. Ze had een goed gevoel voor kleuren. "Waarom kwam je eigenlijk hier heen?"
"Er was ruzie thuis. Ik had geen zin om daar weer tussen te zitten, dus ging ik weg. " Ze haalde haar schouders op, maar ik zag dat het haar dwars zat.
"Waar ging de ruzie over?"
"Mijn vader is vreemdgegaan." Nicky bleef strak naar de bloemen in haar hand kijken.
"Nicky.. wat erg." Ik wilde mijn hand op haar knie leggen, maar ze sloeg hem weg.
"Het is niet zielig. Hij is gewoon een klootzak! Het is zo laag van hem dat hij dat mijn moeder aan kan doen. Dat hij dat ons allebei aan kan doen! Ik haat hem er om. Ik haat hem er echt om!" Nicky haalde diep adem "Sorry. Ik moet mijn woede niet op jou afreageren."
"Het geeft niet. Je moet je woede toch ergens kwijt." Ik stak een margriet tussen mijn andere bloemen en hoopte maar dat het er een beetje geloofwaardig uit zag. Toen ik opkeek naar Nicky zag ik dat het toch niet uitmaakte. Ze keek uit mijn raam en beet op haar lip. Ik haar ogen stonden tranen.
"Oh Nick.." Ik sloeg een arm om haar heen.
"Ik weet gewoon niet meer hoe ik me moet gedragen tegenover hem. Ik weet het gewoon niet."
"Waarom heb je dit niet eerder verteld? Ik had het maar over Kay en ik had helemaal niet door dat er iets aan de hand was."
Ze haalde haar schouders op en begroef haar hoofd in mijn nek. Ik streek zachtjes over haar haar en wachtte tot ze uitgehuild was. Toen Herman op de vensterbank landde keek ik hem boos aan en vertrok hij weer. Het duurde ongeveer een uur voordat ze stil werd en haar wangen afveegde.
"Je weet dat je hier altijd mag slapen he?" Ik weet niet waarom ik dat zei. Maar het floepte ineens uit mijn mond.
Ze knikte zwijgend. "Ik denk dat ik zo maar weer eens naar huis moet. Mijn ouders zullen zich inmiddels wel afvragen waar ik ben." Ze stond op. "Sorry voor de bloemen. Ik hoop dat je er nu nog iets kan maken."
"Maak je over de bloemen maar geen zorgen. Die redden het wel. Jij succes."
"Dankje."
Toen Nicky weg was, bleef ik nog steeds bloemen in de foam duwen. Ik liet door mijn hoofd gaan wat er net gebeurt was. Mensen waren zo crue voor elkaar.