Hoofdstuk 15

Ik lunchte gewoon met Nathaniël – nadat ik nog twee keer over het veld rennend voor Waylon was gevlucht. Gelukkig waren het twee partijtjes achter elkaar en hadden we er geen pauze tussen waarin ontlopen niet te doen was.
Ik had me slechts met veel hulp van Nathaniël onder het vragenvuur uit te kunnen kletsen.
Na het sporten stond me geen warme douche te wachten. Alleen een door de zon benauwd geworden cel, vergiftigd water en alweer een soldaat die me vroeg waar ik at. Naderhand maakte Nathaniël er een flauw grapje over: ‘Je hebt hier zoveel vrijheid. Je mag zelfs iedere maaltijd weer kiezen waar je eet!’ Ik lachte vrolijk terwijl ik mijn sportkleding verruilde voor een dunne broek en een hemdje. Schaamteloos. Er was hier immers toch niemand die het kon zien.
Nathaniël was zich wel maar al te bewust van mijn aanwezigheid en geneerde zich duidelijk. Om te voorkomen dat hij zich weer opsloot in het toilet, beloofde ik dat ik me niet om zou draaien tot hij zei dat het mocht.
Vandaag bleken de eerste ongeschreven regels zich te ontwikkelen over mijn verblijf hier. In ruil voor een helpende hand hier en daar, bood ik Nathaniël privacy en zo veel mogelijk comfort.

Het werk was niet bijzonder boeiend, al was er veel meer onkruid dan gisteren. Dat was een vervelende bijkomstigheid van alle middelen die de groei van de gewassen versnelden. Het onkruid groeide net zo hard mee.
Bij het avondeten wilden ze Nathaniël van me overnemen om hem de maaltijd in onze cel te laten eten. Helaas voor hen was ik van mening dat ik Clary liever te lijf ging met wat steun. Vertaling: ik wilde Nathaniël naast mij hebben, einde discussie.
Kennelijk was er iets geoogst, want we hadden zowaar iets definieerbaars op ons bord. Hoewel, ik dacht het tenminste te herkennen als aardappelen met sperziebonen. Zeker kon je het niet weten.
Na het avondeten ontstonden de zenuwen al in mijn buik. Ongelooflijk vervelende kriebels die mijn toch al niet geweldige kaartspeelkunsten nog dieper lieten dalen. Ik begon zelfs bang te worden dat ik een ochtendmens werd en voortaan de avond zou vrezen.
Na het zoveelste verloren potje ruimde ik de kaarten op terwijl de winnaar zijn pyjama aantrok. Begeleid door de treurige symfonie van roosters die werden opengemaakt en bange Dwalingen.
Uiteindelijk kwamen ze binnen. Ik kreeg weer een briefje.

Beste maeve,

Je doet het goed. We hebben er alle vertrouwen in dat je deze opdracht tot een goed einde zult brengen.

Verder hebben wij alle media-apparatuur uit je cel vandaan gehaald gistermiddag, om te garanderen dat je zoveel mogelijk privacy hebt.

Hoogachtend,
de Commandant.

‘Maakt hij vaak spelfouten?’ vroeg ik aan de postbode. ‘De commandant, bedoel ik?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nooit, mevrouw Maeve. Waarom? Moet ik hem iets doorgeven?’
‘Ja, wilt u aan de persoon die dit geschreven heeft doorgeven, dat je namen met een hoofdletter schijft?’ vroeg ik vriendelijk, waarna ik ging zitten.
De arme soldaat liep verward weg.
Ondertussen waren ze ook klaar met Nathaniël. Als je iemand die stuiptrekkend op zijn bed ligt ziet als afgehandelde zaken… De soldaten vertrokken. Het rooster sloeg dicht en de stilte van de nacht daalde neer op het lokaal. Ik liep met twee dekens naar het andere bed. ‘Hé, koud?’
‘Ja…’ Zijn gezicht vertrok weer even. Ik beet op mijn lip, onderdrukte de neiging over zijn hoofd te aaien en legde de deken over hem heen. Hij glimlachte flauw. ‘Dank je, Maeve. Hoe was je eerste echte dag hier?’
‘Saai, vermoeiend, verwarrend en op sommige fronten erg irriterend.’
‘Laat me raden…’ Hij hoestte even. ‘Die fronten beginnen met “way”?’
‘Jup, en eindigen op “lon”. Hoe lang ken je hem al?’
‘Sinds ik hier aankwam. Hij is nogal nieuwsgierig, vooral naar nieuwe mensen. Ik was destijds blij met iedere vorm van gezelschap en beantwoordde al zijn vragen.’
‘Heb je gelogen?’ vroeg ik. Dat was wat ik zou doen, wat ik moest doen. Ik had geen idee wat er zou gebeuren als ik iemand de waarheid zou vertellen en de Regering daar achter zou komen. De desbetreffende Dwaling zou waarschijnlijk ter plekke geliquideerd worden. Ik na een proces wellicht geëxecuteerd of gewoon opgesloten worden. Het zou zeker geen goede gevolgen hebben voor mijn verdere levensloop.
Nathaniël schudde zijn hoofd, voor zover dat mogelijk was op het bed. ‘Nee ik heb één poging gewaagd, maar dat was compleet nutteloos. Hij merkt het wanneer je liegt, daar geven ze hem geen medicijnen voor, veel te ingewikkeld. Het is te klein om echt lastig te zijn.’
Ondanks mijn zogezegde hekel aan Waylon, golden mijn meningen over de Regering en de Dwalingen ook voor hem. ‘Maar… alleen dat zien wanneer iemand liegt is zo onschuldig! Waarom is hij dan hier?’
‘Buiten dat kan hij ook gedachtepatronen manipuleren. Daar krijgt hij zware medicijnen voor. Het ingewikkelde deel van de medicijnen voor dat leugen-gedoe zit hem in de combinatie met de belangrijke medicatie.’ Hij gaapte en stak mij daarmee aan, zodat ik ook moest gapen. Toen hij dat hoorde werd zijn blik zorgelijk. ‘Ga slapen, Maeve. Je bent moe, ontken het maar niet.’
‘Gaan we dit elke avond herhalen?’ Ik trok mijn wenkbrauwen op, tot ik me realiseerde dat hij dat toch niet kon zien.
Hij lachte zachtjes. ‘Ik herhaal het tot het niet meer nodig is, Maeve. Daar heb ik het geduld wel voor.’ Hij gaapte nog een keer. Ik besloot dat ik inderdaad best moe was en ging op zoek naar een comfortabele houding.
Die vond ik niet, dus ik nam genoegen met een enigszins minder prettige manier van zitten Met mijn hoofd op de matras van het verkeerde bed sloot ik mijn ogen.
Een idiote gedachte ontsprong mijn hoofd. ‘Ik heb nog niet eens in mijn eigen bed geslapen,’ fluisterde ik.
De jongen op het bed maakte een gedempt geluidje wat ik niet goed kon plaatsen. ‘Hoeft ook niet,’ murmelde hij, al half van deze wereld. ‘Blijf maar hier.’
‘Zal ik doen,’ beloofde ik, terwijl mijn ogen dichtvielen en mijn ademhaling rustiger werd.
Zelfs zonder slaappillen vertrok ik moeiteloos naar dromenland.