The dark side of the Castle

Haar ogen opende zich langzaam, waarna een onhoorbare zucht haar mond verliet. Haar rug deed pijn en haar huid was ijzig koud. Ze voelde hoe een druppel bloed over haar wang rolde. De stilte in de ruimte gaf haar de kriebels. Ze herinnerde zich niet meer hoe ze hier was gekomen. Waar was ze eigenlijk? Ze merkte hoe haar ademhaling versnelde door de angst en begon vluchtig om zich heen te kijken. Het enige wat ze kon zien was een klein straaltje licht wat de ruimte binnen kwam door een spleetje in de wand. Ze was bang, doodsbang. Niet dat het wat verschilde van normaal, nee. Normaal was ze ook bijna altijd bang. Bang voor mensen, bang voor gevaar, maar bovenal... bang voor de toekomst.

Hedewigs voelde de ijzige wind langs haar huid afgaan. Mensen joelden naar haar, de doodswensen vlogen haar om de oren. Men vond haar een verrader, niet door haar fout hoor. Door de fout die haar ouders hadden begaan. Vandaag was ze er pas achter gekomen. Ineens begon de koning te spreken: "Hedewigs, dochter van de metaalsmid en de weefster. Door de fout van jouw ouders zal jij de rest van je leven in de kerkers doorbrengen. Hierbij zullen de bewakers geen genade kennen. Ze zullen je pijn doen elke keer als je wat fout doet. Dit is je straf, met dank aan je ouders."

Maanden gingen voorbij. Hedewigs onderging vele martelingen en stond oog in oog met al haar angsten. Tot op het moment dat zij en de bewaker, Jackson, een affaire aangingen. Theodore, de hoofdbewaker, kwam er later achter. Hij zij dat Jackson haar moest vermoorden als straf. Jammer genoeg werd dit geen rustige dood...

Tranen van angst rolden over haar ogen terwijl ze trillend mee naar de kamer liep. "Ik ben bang Jackson, bang voor het onbekende. De dood is nog hetgeen waar ik me het minste zorgen over maak." zei ze zacht. Meer dan een medelevende blik gaf Jackson haar niet. Misschien kwam dat doordat hij even bang was als zij. Ze voelde hoe Theodore haar met zijn zwaard in de rug prikte en slaakte een kreet van pijn. "Doorlopen jij!" schreeuwde hij. Snel knikte ze en liep ze door.

Na een tijdje kwamen ze aan bij de kamer. Theodore duwde haar naar binnen en liep er zelf samen met Jackson achteraan. Ze zag hoe Theodore Jackson met een grijns aankeek, en hoorde hem zeggen: "Jackson, de eer is aan jou. Ontneem je lieve Hedewigs het leven. Doe het langzaam, ik wil haar horen gillen." Ze keek Jackson bang aan en slikte. "Het zal mij evenveel pijn doen als jou mijn lief." hoorde ze hem zeggen. Ze zag een traan over zijn wang rollen en vloog hem om zijn nek. Ze wou zijn warme huid nog een keer voelen voordat het het einde was. Zacht hoorde ze Jackson vragen: "Ben je er klaar voor?" Met veel pijn in haar hart knikte ze en knielde ze voor hem neer.

Ze voelde hoe hij trillend een diepe snee op haar buik maakte. Ze gilde het uit en zag hoe het bloed de wond uit stroomde. De schuldige blik in Jackson zijn ogen was niet te vermijden. Het deed hem pijn, veel pijn. "Maak je..." zei ze. Voordat ze haar zin af kon maken voelde ze een mes haar mond binnen gaan. Het stak door haar hoofd heen. "Alsjeblieft Jackson, hier heb je een voorbeeld van hoe het echt moet." hoorde ze Theodore zeggen. Half stikkend keek ze naar het bloed wat uit haar mond drupte. "Het spijt me mijn lief, ik verlos je uit je lijden." was het laatste wat ze van Jackson hoorde. Binnen een paar seconden was haar hoofd van haar lichaam gescheiden. Ze was dood. Geen pijn of verdriet meer, gewoon stilte. Jackson pakte het hoofd nog op en drukte er liefhebbend een laatste kus op. Hij proefde haar bloed. Het smaakte zoet maar toch ook bitter, deze smaak zou hij zich altijd blijven herinneren. Net zoals dat hij Hedewigs voor de rest van zijn leven zou blijven herinneren.

Diezelfde middag bracht Jackson het lichaam met het hoofd naar een plek ver buiten het kasteel. Hij legde het neer tegen een boom. Hier haar ziel rust kunnen vinden. Ver weg van alle problemen. Even keek hij naar het kasteel. Met dat beeld en het beeld van Hedewigs in zijn hoofd stal hij zijn zwaard door zijn hart. Hij stierf naast het lichaam van zijn lief, zodat hij voor altijd bij haar kon zijn.