Fame, I hate it - Zayn Malik and Niall Horan

"Aah!" Een korte gil verliet mijn mond als ik twee armen om me heen voelde, maar ontspande me terug als ik Zayn's lippen in mijn nek voelde. Ik staarde door het raam naar buiten. Beneden passeerden auto's en mensen, die allemaal richting hun werk gingen.
"Ik moet naar de studio vandaag" vertelde Zayn.
Ik trok een pruillip en keek hem met mij puppyoogjes aan.
"Kan je echt niet hier blijven?" Vroeg ik. Zayn schudde zijn hoofd.
"Sorry, we zijn bezig aan ons nieuw album, weet je nog ?"
Ik knikte als antwoord.
"Maar ik beloof dat ik snel ga terug zijn!" Ik glimlachte bij zijn woorden. Zayn drukte een zoen op mijn lippen waardoor ik nog breder glimlachte.
"Ik hou van je" fluisterde hij.
"Ik hou ook van jou"

Het enige verschil was, ik meende elk woord dat ik zei.

Nu, drie maanden later zou ik toch nog eens nadenken over die woorden. De roem en beroemdheid die Zayn heeft, veranderd hem elke dag steeds meer. Hij is niet meer de Zayn van vroeger, en dus ook niet meer de Zayn waarop ik gevallen ben. Telkens als hij thuis komt, liggen zijn spullen overal in huis en ik mag alles opruimen. Volgens hem moet hij dat niet meer doen. 'Beroemde mensen doen dat niet.' Zegt hij.
Aan het opruimen kon ik misschien nog wel wennen, ik werk trouwens niet, dus dat kon misschien nog wel, maar het werd alleen maar erger. Om de twee dagen is het feest in onze woonkamer en komen zijn vrienden hun hier bezatten. Alles behalve leuk dus. Toen ik Zayn erover aansprak werd hij woest en toen gebeurde het; Hij sloeg me. Met zijn vlakke hand, recht in mijn gezicht. Dat was de druppel die de emmer liet overlopen. Ik had er meer dan genoeg van! Maar mijn plan om bij hem weg te gaan mislukte, hij greep me bij mijn keel en drukte me tegen de muur.
"En nu ga je naar mij luisteren" siste hij in mijn oor.
"Je bent van mij. Begrepen?"
Ik knikte maar wat, ik kreeg gewoon geen lucht meer. Ik kreeg nog een slag in mijn gezicht waarna hij me eindelijk los liet. Ik zakte door mijn benen en belande op de grond.
Zayn hurkte zich voor me en keek me aan. Zijn donkerbruine ogen waren donkerder dan ooit tevoren;
"Als je één traan durft te laten rollen over die zachte wangetjes van je, ga je wat meemaken.."
"Oh ja? Wat dan!?" En voor ik het wel en goed besefte vloog mijn hand uit tegen zijn wang en kraste mijn nagels in zijn huid. Twee prachtige bloedrode krassen waren te zien op zijn getinte huid, waar nu een hele rode plek was.
"Slet die je bent!" Hij greep me bij mijn haar omhoog en gooide me wat verder neer op de grond. Ik rolde mezelf op tot een bolletje en probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik hoorde hoe voetstappen van me weggingen, richting de badkamer terwijl de beltoon van Zayn's mobiel door de woonkamer galmde.
Ik hoorde hoe hij opnam, en het was duidelijk Liam.
"Sorry Li, ik was het helemaal vergeten" zijn stem klonk zo lief, zo onschuldig,
"Ik kom er zo aan!"
Ik nam kort opgelucht adem, hij ging weg, ook al was het maar voor even.
"Godver!"
Ik tilde mijn hoofd wat op en zag hoe zijn mobiel de badkamer uit vloog en op de gang in stukken uiteen viel.
"Dit is allemaal jouw schuld!" Riep hij waarna een trap in mijn maag volgde.
"Waag het niet om ook maar één centimeter op te schuiven, begrepen!?"
Ik knikte kleintje.
"Goed zo, kleine meid van me" zei hij met zijn stem vol sarcasme.
"Tot deze avond.." Was het laatste wat hij zei voor hij naar buiten ging en de deur met een klap toe sloeg.

Hier lig ik dan, alleen, opgerold in een bolletje op de koude vloer. Mijn wang doet pijn, mijn buik doet pijn, alles doet pijn en mijn hart nog het meeste. Ik sluit mijn ogen en voel hoe een traan over mijn wang naar beneden rolt.
Onmiddellijk schrik ik op als ik iemand aan de deur hoor. Hij kan nu nog niet terug zijn.
"Gaëlle?" Ik zucht opgelucht als ik het Iers accent van Niall hoor. Ik hoor een sleutel in het sleutelgat omdraaien waarna de deur opengaat. Een aantal weken geleden heb ik Niall een sleutel van ons huis toevertrouwt, je weet maar nooit waar het goed kan voor zijn.
De deur gaat open en Niall komt binnen.
"Gaëlle..?" Hij schrikt zich rot als hij me op de grond ziet liggen en meteen slaagt hij de deur toe en komt hij naar me toe. Ik probeer me recht te duwen, maar ik zak door mijn arm.
"Wacht, ik help je" zegt hij en langzaam voel ik hoe de koude vloer onder me verdwijnt en veranderd in de zachte stof van de zetel.
Ik kijk Niall aan en glimlach kleintjes.
"Dank je, Ni.."
Tranen stromen over mijn wangen doordat ik in de zetel zit en ik daardoor steeds meer pijn in mijn buik krijg. Zayn heeft me sowieso verwond binnenin.
"Gaat het?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.
"Mijn buik" kerm ik.
"Wacht" Niall tilt me wat op en laat me tussen zijn benen zitten.
"Beter?" Ik knik als antwoord.
"Wie heeft dit gedaan?" Vraagt hij terwijl hij zijn hand op mijn buik legt. De warmte van zijn hand zorgt ervoor dat het onmiddellijk beter aanvoelt.
Ik verstop mijn gezicht in zijn nekholte en snik zachtjes.
"Hee.." Troost hij me.
"Z- Zayn.." Fluister ik zacht.
"Wat!?" Niall wilt opspringen, maar bedenkt zich toch want ik zit tussen zijn benen.
"Hoe durft hij!?" Ik voel zijn hart als een gek tekeer gaan in zijn borst en de spieren in zijn hand spannen zich aan, Niall is echt boos.
"Als hij straks thuis komt, zal hij wat meemaken!"
"Niall, rustig" kalmeer ik hem. Ik voel hem onder me wat kalmeren en langzaam voel ik zijn spieren ontspannen.
"Je kan misschien wat gaan slapen?" Vraagt hij. Ik knik zachtjes en sluit mijn ogen. Het geluid van Niall's bonkend hart zorgt ervoor dat ik in slaap val.

Ik word wakker door het geluid van de bel.
"Zayn.." Fluister ik meteen.
"He, rustig maar. Hij doet je niets. Ik bescherm je."
"Niall, hij is je vriend!"
"En dan!? Hij heeft jou half dood geslagen!"
Niall staat op en gaat de deur open doen.
"Niall!?" Zayn's stem galmt door de woonkamer.
"Wat doe jij hier!?"
"Ik kom ervoor zorgen dat jij Gaëlle niet bont en blauw slaagt!"
"Wat? Waar is die trut?"
"How, op het gemak he!"
Met elk woord dat ze zeggen krimp ik meer in elkaar.
"Gaëlle? Waar zit je!" Ik hoor Zayn richting de woonkamer stormen en voor ik het weet word ik uit de zetel getrokken.
"Hoe durf jij Niall binnen te laten!? Trut!" Ik voel nog een stomp in mijn maag.
"Zayn! Stop ermee!" Niall klemt zijn armen rond Zayn lichaam en trekt hem van me weg.
"Niall, blijf van me af. Godver!"
De pijn in mijn buik wordt steeds erger en ik voel hoe ik langzaam weg zak.

"Gaëlle? Gaëlle..?" Een stem klinkt ver weg.
"Gaëlle..?" Ik open langzaam mijn ogen en kijk in het gezicht van Liam.
"Gaat het beter?" Vraagt hij zachtjes. Ik knik als ik de pijn in mijn buik niet meer voel.
"Waar is Niall?" Vraag ik meteen.
"Geen paniek. Je bent hier in het ziekenhuis en morgen mag je terug naar huis.."
"Waar zijn Zayn en Niall?" Vraag ik nog eens.
"Zayn is opgepakt voor slagen en verwondingen."
Ik zucht stilletjes en sluit mijn ogen. Dat is een ramp, als hun fans dat te weten komen.
"En de band?"
Ik open mijn ogen en zie Liam op zijn lip bijten.
"Er is een grote kans dat One Direction hier niet boven gaat komen."
"Jullie gaan toch niet stoppen?"


"Gaëlle?" Ik hoor Niall's stem en zie hem dan ook de kamer binnenkomen.
"Hoe gaat het met je?"
"Beter.."
Liam glimlacht en gaat dan de kamer uit. Niall geeft me een knuffel en ik nestel me tegen hem aan.
"Niall, vanaf nu ben je echt mijn held"