Hoofdstuk 3 - Loeiende sirenes

Met loeiende sirenes komen de politiewagen en de ambulance naar me toe rijden. Waarom duurt het nou zo lang?! Ik zak door mijn benen heen. Ik kan er niet meer op staan. Ik voel me zo vermoeiend. Maar ik dwing me zelf om op te staan. Ik moet vertellen wat er aan de hand is. Ik moet sterk zijn! Doe het voor Bella! Met moeite sta ik op. Ze zijn er nu bijna. Nog even. De ambulance en politiewagen stoppen. Politiemannen rennen naar mij toe. Ik wijs naar de waterkant. "Daar... Bella! " 1 politie agent blijft bij mij en de rest gaan naar de waterkant toe. "Meisje. Kun je me vertellen hoe je heet?" de politie agent kijkt me met bezorgde ogen aan. "Ik ben Tess. Tess Groothuis." zeg ik met een trillende stem. "Oke Tess. Kun je me vertellen wat er is gebeurd?" Er komt een ambulancevrouw met een deken aan gelopen en slaat de deken om mij heen. "Ik en mijn vriendin Bella." ik kijk naar de waterkant. Ze zijn bezig met Bella en een paar zitten bij het andere meisje. Ik was haar helemaal vergeten. Voorzichtig ga ik door. "Wij waren op weg naar tennis. Het regende en toen zag Bella ineens iets. We stopten en toen zagen we dat er een lichaam lag. Ik belde 112. Thuis nam niemand de telefoon op. Bij niemand van ons." opeens begin ik keihard te huilen. Het is mijn fout. Doordat ik viel ligt Bella mijn beste vriendin daar. "Rustig maar Tess. Haal diep adem en probeer verder te gaan." ik keek nog even naar de waterkant en ging verder met mijn verhaal. "We wouden gaan kijken of het meisje nog leefde. Maar door de regen was het nogal modderig. Ik gleed uit en nam Bella mee met mijn val. Ik kon me nog net vastpakken aan die boom. " en ik wijs de boom aan. "Maar door mijn schuld viel Bella in het water. Ik sprong in het water en trok haar eruit. Toen kwamen jullie.. " snikkend kijk ik naar hoe ze Bella op het ambulance bed leggen. De vrouw hielp mij om op te staan en zette mij in de politieauto en liep naar haar collega's. Na een paar minuten kwam ze terug. "We gaan je naar het ziekenhuis brengen. Daar kan je naar je vriendin toe. Ze is onderkoeld, maar ze leeft wel. Het is een wonder dat jij niet onderkoelt bent geraakt. JE hebt goed gehandeld." En de vrouw deed de deur dicht. "En het meisje?" vroeg ik met een trillende stem. De vrouw keek mij aan. "Ze is in levensgevaar. Als jullie haar niet hadden gevonden, zal ze 2 uur daarna dood zijn gegaan." En de vrouw ging achter het stuur zitten. Naast mij ging nog een agent zitten en voorin op de passagiersstoel ook 1. Ik keek naar buiten. Het enige waar ik aan kon denken was dat het mijn schuld was. Het ziekenhuis was dichtbij dus het duurde niet lang voordat we er waren. Maar naar mijn gevoel leek het een eeuwigheid te duren. Toen we uiteindelijk toch aankwamen rende ik naar binnen. Ik rende naar de infobalie. "Mijn vriendin... Ambulance.. net..." "Rustig meisje, ik weet waar je het over hebt. Ga hier maar rechts." Ik rende er direct heen. Daar zag ik haar. Ze werd net naar binnen gereden. Ik rende ernaartoe. Maar plotseling werd ik vastgehouden. "Rustig meisje." Het was een dokter. "Loop maar met mij mee." En ik liep mee door de deuren....