H 27

Ik was totaal in een droom van leven en dood. Ik wist niet meer wat werkelijkheid was. Nadat ik de wereld zag draaien en weg viel, wist ik wel degelijk dat ik niet meer zoals vroeger zou zijn.
Ik opende voorzichtig mijn ogen en moest wennen aan het licht. Ik keek in een kleine kamer. Even voelde ik me in paniek raken en bedacht dat ik weer terug was in dat kamertje bij de buitenaardse wezens.
Geschrokken kwam ik overeind, maar een helse pijn schoot door mijn lichaam en ik viel weer naar achter op iets zachts. 'Dat ligt ten minste lekkerder,' zei een mannelijke stem en ik keek recht in twee helderblauwe ogen. 'Waar ben ik?' kraakte mijn stem. De man zuchte zachtes. 'Je bent bent veilig, niemand komt in dit gebied,' zei hij en ik keek al liggend de kamer rond. Er stonden wat geraafelde stoelen in de hoek, een kleine keuken en een vuurplaats. Er brandde ten minste een klein vuurtje.
Ik keek weer terug naar het plafond.
'Hoe heet deze plek?' vroeg ik verder, na mijn korte inspectie. 'Deze plek heet Eutopia, ik ben Aleyton. Wat ik jouw naam?' vroeg hij. 'Sam, ik ben Sam Whinter,' antwoorde ik en de man had moeite nodig om dat te verwerken.
'Ik hoop dat je me nog zou kunnen herkennen,' zei hij en ik kwam langzaam overeind en keek de man eens goed aan. Hij was klein gebouwd, had een kleine ronde baard om de mond en zijn blauwe ogen spraken het meest, maar ik herkende hem niet.
'Nee, sorry, waarvan zou ik u moeten kennen,' zei ik. Ik zag dat hij wat teleurstellend keek. 'Ik had al zoon zijn vermoeden dat je me niet meer zou herkennen. Ik ben dus Aleyton ik heb je moeder geholpen haar onder de grond te krijgen tijdens de invasie.'
Ik keek hem met grote ogen aan. 'Vertel me alles,' zei ik smekend. Aleyton zuchtte. 'Zo makkelijk gaat het niet, ik an je misschien enkel vertellen waarom je zo bent,' zei hij. 'Vertel me dat dan, alles beter dan niets,' smeekte ik en mijn hoofd begon aardig te bonken. Alles begon weer zeer te doen en ik werd weer terug op de kussen gelegd.

'Je moeder vertelde me over hoe ze jouw biologische vader ontmoet had. Hij was hoofd officier van de luchtmacht en streed om zijn volk te beschermen. Totdat hij een gruwelijke fout had begaan. Hij had in het geheim met jouw moeder getrouwd en daar werd hij voor gestraft. Hij werd voor drie maanden uit dienst gezet en dat gaf jouw vader de gelegenheid om met jouw moeder te gaan wonen, ergens in de bergen. Ze bouwden daar een klein huisje en droomde om later een groot gezin te krijgen.
Een maand voordat hij weer in dienst ging, werd hij gedood door een onverwachtse aanval. Acht maanden later ontmoette ik jouw moeder tijdens de invasie. De leider van de buitenaardse wezens infecteerde haar zwangere buik en sprak dat als het kind geboren zou worden, zijn zoon zou worden.
Die zelfde nacht beviel ze van jou. Ik bleef al die tijd bij haar zijde en heb je zien opgroeien tot een jongetje van twee. Je buitenaardse uiterlijk was het meest zictbaar in die tijd, totdat jullie onder de grond moesten en je kenmerken verdwenen.'

Ik bleef Aleyton aankijken, maar er bleven zoveel vragen in me hoofd spoken. 'Zou ik normaal worden als ik terug zou keren onder de grond?' roeg ik hem, maar hij schudde teleurgesteld zijn hoofd. 'Ik denk dat je niet meer terug zou kunnen naar een gewoon mens.' Ik keek hem kort aan en voelde een stekende pijn door mijn lichaam razen en viel in een totale duisternis.