10.

'Harry, ik ga zo denk ik naar huis,' vertelde Anna de jongen.
Harry knikte en keek chagrijnig. Wat was er met hem aan de hand? Vanmiddag was zo gezellig en nu ging hij opeens chagrijnig zijn.. Urgh, jongens. Waarom werd ze ook verliefd op een superster? Iemand die bij miljoenen meiden die tien keer zo mooi waren als zij was. Dit was onbegonnen zaak.
'Anna? Anna?' vroeg Harry en keek het meisje dat in gedachten verzonken was lachend aan. Anna knipperde verward met haar ogen en realiseerde zich dat Harry er nog was.
'Sorry, ik liet mijn gedachtes even gaan en als dat gebeurd... dat gaan ze van jou tot-,' ze stopte midden in haar zin. Had ze nu echt hard op gezegd dat ze aan hem dacht? O, wat schaamde ze zich. Wat moest Harry wel niet van haar denken? Dat ze een stom meisje was dat twee dagen geleden nog geen idee had wie One Direction was. Ja, dat sowieso.
'Anna, daar ga je weer,' grinnikte Harry. Anna lachte, wat was ze toch dom en vooral dromerig.
'O, sorry. Maar waarom deed je net zo chagrijnig?' vroeg ze de krullenbol.
Harry's blik versteende weer. Anna keek hem fronsend aan. 'Je hebt gelogen,' was het enige wat hij zei en stond op. Hij gunde haar geen blik meer en liep stug weg. Anna bleef vast aan de grond genageld staan. Wat bedoelde hij? Anna loog nooit, maar dan ook nooit. En al helemaal niet tegen hem, ze hield van hem! Als ze hem nu liet gaan, zag ze hem nooit meer terug. Shit. Ze rende in de richting die hij was opgelopen en ging op zoek naar de jongen aan wie ze haar hart had verloren.
'Harry!' gilde ze. 'Harry! Alsjeblieft!' gilde ze nog harder. Anna zakte snikkend door haar knieën en ze voelde de grond. 'Harry, ik hou van je,' zei ze zacht.