Chapter 2

Garby Lynn Martin

Sinds vanmorgen waren mijn stemmen nergens te bekennen. Ik dacht dat ze mij vandaag met rust zouden laten. Niet, dus. Ik kijk naar het zwarte pistool op mijn desk. Ik zou alles doen om van het beeld van de jongen te verlossen. Het was een van enige keren dat ik buiten kwam aangezien ik niet zo houd van mensen om me heen. Ik heb het niet zo op dit volk.

Het was een regenachtige dag in December, al was dat in Engeland niet erg bijzonder. Ik tuurde rustig om me heen. De rustgevende natte waterdruppels die naar beneden vielen en langs mijn gezicht liepen maakte mij altijd rustig. Echt raar, zou je denken. Maar als het hard genoeg regende, hielden de stemmen even op. In een van de huizen zag ik een klein jongetje op de bank zitten met zijn vader. Mijn ogen gleden langs het huis richting de oprit waar een politie-auto geparkeerd stond. De kwade leider overviel me een beetje toen hij opeens zijn mond opentrok. '' Ga er heen dan, slet. '' riep hij. '' Nee, ik word opgepakt voor dit soort stunten. '' Ik probeerde te protesteren maar de stem was luider dan docent in een kil klaslokaal. Bij deze gedachte begon ook de lachebek te gieren. '' Ken je die docent Engels nog, Gar ? Die jij & Harry toen hadden laten huilen. '' Giert ze - nog harder- uit. Ik sloot mijn ogen en probeerde te denken aan iets anders. '' Hé, probeer me niet weg te duwen. Je hebt me gehoord ! '' schreeuwde de kwade leider. Met een kloppend hart liep ik richting de auto.

De rest is zo snel gegaan dat ik het me amper kan voorstellen. Het enige wat op netvlies staat gegrift is het geluid van mijn pistoolschoot voor de politie man op de grond lag. Het beeld van het kleine jongetje die naast zijn vader zat, hopeloos en beangstig. Een traan loopt langs mijn wang. Ik trek mijn zwarte pruik van mijn hoofd en gooi deze naar de andere kant van de kamer. '' God damn ! '' schreeuw ik uit en loop met stapvoeten naar de mini koelkast. Ik woon in een klein - één kamers- appartement in de vierde verdieping van een flat. Wat opzich niet veel uitmaakt, want het enige wat ik nodig heb, is wat tekenbladen en bier. Mijn appartement lag daarom ook vol met tekeningen en gebroken glazen.