Remember me.

Mijn hoofd zit vol met stemmen, drie om precies te zijn. Het zijn de angsthaas, de lachebek en de kwade leider. De lachebek was er altijd al geweest, maar sinds een tijdje trekt zij zich terug. Ik had haar een naam gegeven, Harry. Dit had meerdere reden. Een daarvan was omdat zij mij altijd herinnerd aan hem. Het was een lange tijd geleden dat ik hem gezien had, laat staan gesproken. Harry was mijn verkering op de middelbare school. Het was niet één van die schoolvriendjes. Ik zag een echte toekomst in hem, maar blijkbaar zag hij dat niet. Na de middelbare school, heb ik hem niet meer gesproken. Hij was uit het niets verdwenen, als de woorden na dat ze zijn uitgegumd. Ik heb mijzelf belooft hem te vergeten. Maar elke keer komt het stemmetje terug. Remember me, fluistert ze dan altijd zacht. Als de oorlog tussen vergeten en onthouden, die zij steeds met de kwade leider aanging. De kwade leider was hem al lang vergeten. Hij is nog wel een minste waar je je zorgen om moet maken, zei hij dan altijd. De kwade leider was niet alleen de gene die me in elke situatie corrigeerde, hij dwingt me ook altijd om dingen te doen. Waarbij de angsthaas dan in actie kwam. Met haar trillende stem, smeekte zij mij altijd om het niét te doen. Maar het is meestal al te laat. De angsthaas was ook niet in staat om tegen de kwade leider in de gaan. In tegendeel, zij stond veel liever aan de zijlijn.