H 26

Die ochtend nam ik een korte wandeling buiten de hut, en keek toe hoe de zon langzaam over de bergen scheen. Het was wat aan de frisse kant en het kon best zo eens zijn waar Aleyton over sprak, dat het ooit zou gaan sneeuwen.
Caine nam de weg naar de ingang van de grot als hij onderweg een groepje kinderen zag lopen. Ze kwamen hem erg bekend voor en toen hij de bekende stem van een jongen die hij ergens eerder gekend heeft.
Een van de kinderen viel op de grond en dat gaf hem de aanleiding om er naar toe te rennen, maar naarmate hij dichterbij kwam wist hij wel degelijk dat hij ze kende. 'Luke, Sam,' riep Caine en begon te rennen. Luke keek op en bleef zijn blik niet los, stond op en liep op Caine af, omhelsde hem en klopte op zijn rug. 'Ik heb je gemist, man. We dachten dat je dood was,' zei hij en Caine kon niets anders doen dan zwijgen.
Hij keek langs Luke naar de twee meiden en de persoon op de grond. Hij had lang donker haar, twee kieuwen in zijn nek en dan nog die lange staart die onder zijn kleren uit stak. Luke had het ook gezien en gebaarde dat hij dichterbij moest komen.
' Ik wil je voorstellen aan Lea, mijn zusje en Briz,' zei Luke en toen Caine de naam van Briz hoorde begonnen er wat te dagen in zijn hoofd. 'Kom ik heb een plek waar jullie kunnen overnachten,' zei Caine en hielp de kinderen.
Caine liep voorop naar het hutje en gebaarde dat ze moesten wachten. 'Luke, gaat alleen mee, jullie blijven bij Sam.' Caine kwam er niet gauw achter dat het Sam was, maar toen Luke vertelde hoe hij zo geworden was, begon nu alles helder te worden.
Luke en Caine liepen de kamer in, waar Elizabeth op het oude vervallen bank zat. Ze stond op toen ze de jongen zag, naast Caine. 'Schatje, wie is dit?' vroeg ze. 'Dit is Luke, een goede vriend van me, maar kan je Aleyton halen, er is iemand buiten die hij graag wilt zien,' zei Caine en Elizabeth liep de woonkamer door om haar vader te halen.
Niet veel later kwam ze terug en de man keek verbaast toen hij Luke zag zitten. Caine zat op de leuning en schrok op toen hij Aleyton zag staan. 'Wie is dit en waar komt hij vandaan?' zei hij met een serieuze stem.
'Dit is Luke een goede vriend, hij is kennelijk ontsnapt aan de buitenaardse wezens, maar er staan nog een paar mensen buiten en ik vroeg me af of ze binnen mogen komen. En Aleyton alsjeblieft schrik niet,' zei hij.
'Laat ze binnenkomen,' zei hij en Caine liep naar buiten en gebaarde dat ze naar binnen mochen komen.
De twee meisjes droegen de bewusteloze jongen naar binnen en de sfeer veranderde totaal. 'Mijn goden, leg hem op de bank,' zei de man en de meiden legde Sam voorzichtig op de bank.
Caine zag het gezicht van Aleyton en kon niet aflezen wat hij nu dacht. Hij nam enkel een paar passen naar de bank toe en hurkte voor de jongen. 'Dit is, hij is...' Zijn stem trilde. 'Sam,' maakte Caine zijn zin af.
'Elisabeth, kan je de kinderen hun kamers laten zien, ik wil even alleen zijn met Sam,' zei Aleyton en Elizabeth knikte zachtjes en begeleide de kinderen naar de deur. 'Kom, dan breng ik jullie naar een verblijfshuit,' zei ze en we volgde haar richting de hut.