H 25

Ik zat om een klein mager kampvuurtje met de rest. Ik begon rustig het verhaal te vertellen. Hyperion lag een aantal meters van ons vandaan. Ik was bang dat we net zoals hem zouden eindigen. Ik lette even niet op toen mijn maag begon te knorren.
Iedereen keek mijn kant uit. 'Honger?' vroeg Lea die haar handen opwarmde bij het vuur. 'Beetje,' zei ik en ineens kwam er iets gruwelijks in me op. 'Nee, dat gaat niet gebeuren,' mompelde ik in mezelf en alle ogen keken me raar aan.
'Wat niet doen?' vroeg Luke en ik wees naar het lichaam van de grote jongen. 'Oh kom op nee, dat gaat niet gebeuren,' discuseerde hij en ik stond langzaam op. Ik liep naar het lichaam en hurkte ervoor neer.
Ik sloot mijn ogen en slikte een moeilijke brok weg. 'Sam, niet doen. We vinden wel wat anders,' riep Briz, maar ik kon het niet laten ik zette mijn nagels in het zachte vel van zijn arm en trok er zachtjes zijn huid eraf.
Nog steeds met mijn ogen gesloten nam ik een klein hapje van het rauwe mensenvlees dat glibberig in mijn mond glijden. Het smaakte verschrikkelijk, maar toen ik het begon te slikken, waren al mijn gedachtes uitgeschakeld. ik kon niet eens meer helder nadenken.
Ik keek als een hongerig beest naar het lichaam en nam nog een aantal happen. 'Sam, stoppen, ' riep Luke en greep me bij mijn middel. 'Sam, je kan ziek worden,' riep hij en ik duwde van hem af. 'Laat me met rust,' riep ik met een grommende stem en wilde verder eten, maar toen ik me wilde bevreiden, sloeg ik hard tegen het gezicht van een persoon voor me.
Dat bracht me uit mijn trance en ik keek geschrokken naar het bebloede gezicht van Briz. Ik zakte neer en bleef naar Briz staren. Daarna keek ik naar het Lichaam van Hyperion waarbij ik zag wat ik had aangericht.
'Het spijt, me ik kon me niet beheersten, ik ben nou eenmaal een monster,' zei ik en voelde wat tranen over mijn wang stromen. Brriz kwam langzaam overeind en sloeg een arm om mijn schouder en wreef zachtjes met de ander.
'SSSt, het is niet erg, jij kon hier ook niets aan doen,' zei ze en ik keek haar even in de ogen. De drang om haar te zoenen was groot. 'kom laten we het lichaam begraven voordat mijn eetlust weer naar boven komt,' zei ik en ging staan.

die zelfde nacht hadden we Hyperion begraven, Nadat ik niet mijzelf was, wist ik dat ik geen mensenvlees meer moets eten. We besloten om verder te lopen en alles achter ons te laten.
We vonden niet ver een grot. Al onze zorgen waren verdwenen en we dachten dat het de grot naar de benedenwereld zou zijn, maar nu we de grot door liepen was het niet de grot die we zochten.
De uitgang was zichtbaar en we rende ernaartoe, het was een geweldig gevoel en toen we aan het eind stonden keken we naar een diepe dal, met huizen die weer in de bergen gebouwd waren.
Ik voede me duizelig worden en voordat ik even van het moment kon genieten viel ik weg in de duisternis.