~Epilogue Part 2~

Epilogue, part two.

Weken vlogen voorbij zonder enige verandering in Louise' conditie. Haar omstandigheden verslechterden niet, maar ze verbeterden ook niet; ze was enkel een lichaam dat ademde, een lichaam met een kloppend hart, niet meer en niet minder. Haar familie week nog geen minuut van haar zijde.
Narcissa zat dag en nacht aan de linkerkant van het bed met Louise' hand in de hare. Soms zakte ze weg en sliep ze een uurtje, maar nooit liet ze de hand van haar dochter los. Lucius zat constant op een stoel in de hoek van de kamer en bedacht verschillende manieren om alles dat hij gedaan had goed te maken, als zijn dochter ooit weer haar ogen opende. Draco zat aan de rechterkant van Louise' bed en staarde naar haar totdat zijn ogen er pijn van deden, hopend dat ze wakker werd als ze maar lang genoeg bij haar bleven.
En als laatste, Blaise. Hij zat naast Draco en hield Louise' uitgemergelde hand krampachtig vast. Ook hij kon niet anders dan naar haar staren en hopen dat ze wakker werd. Normaal gesproken zou hij zich beschaamd voelen als andere mensen hem zouden zien met tranen in zijn ogen, maar hij gaf zo veel om Louise dat het hem niets kon schelen dat haar familie hem zag huilen.
Bovendien was hij toch niet de enige. Ook Narcissa kon niets anders dan huilen en bleef steeds tegen haar dochter praten alsof ze wakker was, of alsof ze ieder moment haar ogen zou openen om terug te praten, alsof ze alleen maar lag te slapen.

Maar Louise Malfoy werd niet wakker, en ondanks de sondevoeding werd haar huid steeds fragieler en grauwer, kwamen de contouren van haar botten steeds meer naar voren, en, ook al wilde niemand dat toegeven, leek ze wel dood, als het regelmatige gepiep op de monitor niet het tegendeel had bewezen.
Verschillende mensen liepen in- en uit de kamer; Aurors om met de Malfoys te praten over alle misdaden die ze hadden gepleegd, waaronder het verlenen van hun huis aan de Dark Lord; Healers, die dagelijks binnen liepen om te zien of er al iets veranderd was en om de Malfoys en Blaise eten of drinken aan te bieden dat ze telkens afslagen; en vrienden, of beter gezegd, oude vrienden, zoals de meeste leden van de Weasley familie, Hermione Granger, en zelfs Harry Potter zelf.
Niemand wist hoe ze over Louise hadden gehoord maar ook niemand klaagde; het was fijn om medeleven te krijgen van de Weasley familie en alle onenigheden die ze eerder hadden gehad werden vergeten en vergeven. Samen huilden Narcissa en Molly over alle mooie en minder mooie herinneringen die ze met Louise hadden, en voor het eerst werd er niet geklaagd of gedacht aan bloed statussen en deed iedereen zich voor als gelijke personen.
Rosalie en David Carty, Louise' nep-ouders, zoals ze ze altijd noemde toen ze eenmaal een Malfoy was, kwamen ook geregeld langs. Er werd niet veel gesproken wanneer zijn langs kwamen, alleen gehuild, wat het enige leek te zijn dat er gebeurde als er ook maar iemand in de buurt van Louise kwam en de kans had om goed naar haar te kijken.

'Ik kan dit niet meer,' verzuchtte Narcissa begin augustus, toen haar dochter al ruim twee maanden in coma lag. Ze liet haar hand los en stond op, waarna ze naar Lucius liep, die zijn armen al voor haar open hield. Draco was de enige die opkeek na zijn moeders woorden en ook hij stond op om naar zijn vader en moeder te lopen.
Een vrouwelijke Healer kwam binnen en bekeek de aanwezigen in de kamer. Uiteindelijk richtte ze zich tot de Malfoys.
'Heeft u al een besluit kunnen maken?' vroeg ze op haar meest vriendelijke toon en ze liet een stralende glimlach zien, die niet bepaald gepast was gezien het onderwerp. Lucius was degene die antwoordde.
'Ik denk van wel,' zei hij, maar hij haalde zijn blik geen één keer van Narcissa af, die haar gezicht verborg tegen zijn borst. 'Het heeft geen zin meer. Ze kan niet zo leven, dit.. dit kunnen we niet eens leven noemen. Meer... bestaan.'
Er klonk een zacht en bekneld gehuil uit Narcissa's keel en Lucius sloeg zijn armen wat strakker om haar heen.
Maar Blaise protesteerde.
'Nee,' snauwde hij. 'Dit laat ik niet gebeuren. Ze is nog niet dood, dus er is geen noodzaak om de stekker eruit te trekken.'
Hij keek niet op van Louise' gezicht. Hij adoreerde haar nog steeds, zoals hij altijd gedaan had; of ze er nu graatmager uit zag of niet. Ze was zijn meisje, en van niemand anders, niemand zou haar van hem afpakken, ook de dood niet.
'Blaise,' zei Lucius met een zucht. 'Dit heeft geen zin. Ze heeft geen toekomst als ze niet door het leven kan zonder beademing, zonder sondevoeding... We moeten haar laten gaan.'
'Geven jullie het dan zo snel op?!' riep hij kwaad uit en hij sprong op, waarbij haar hand uit de zijne gleed. 'Na twee maanden willen jullie haar al laten gaan? Is dat hoe veel jullie van haar houden?'
'Zabini, jij gaat me niet vertellen of ik wel of niet van mijn eigen dochter-'
'Maar het is toch zo! Jullie zijn bereid om jullie eigen dochter op te geven zonder enig teken van tegenstribbeling!'
'We doen dit juist omdat we van haar houden!' riep Narcissa uit, en ook Draco mengde zich erin.
'Het heeft geen zin meer,' zei hij zachtjes, zodat het bijna onverstaanbaar was.
Blaise keek de drie Malfoys één voor één aan. De teleurstelling en woede was duidelijk van zijn gezicht te lezen.
'Jullie zijn een afschuwelijk excuus voor een familie.'
Hij spuugde de woorden uit. Lucius' hoofd werd rood van opkomende woede en Narcissa en Draco hadden zijn armen net op tijd vast; Lucius was van plan vooruit te springen en zich bovenop Zabini te storten, om hem een lesje te leren voor wat hij gezegd had. Er werden heel wat vuile woorden heen en weer geschreeuwd maar de mond werd hen gesnoerd door een lange, monotone piep die ze al één keer eerder hadden gehoord. Ze draaiden zich om en werden aan de kant geduwd door de vrouwelijke Healer, die het gevecht tot dan toe had toegeschouwd, en een paar andere Healers die haar op de voet volgden.
Opnieuw werd alles op alles gezet om Louise Malfoy tot leven te wekken en alles ging veel te snel en tegelijkertijd veel te langzaam; de Healers reanimeerden haar op verschillende magische en niet magische manieren, de Malfoy familie en Blaise keken gespannen toe, en, na vijf minuten lang reanimeren, eindigde de hoge en zenuwslopende piep om te veranderen in een aantal gehaaste piepjes achter elkaar, en, zodra de Healers opgelucht een aantal stappen naar achteren deden, opende Louise Malfoy haar ogen voor het eerst sinds tijden.

Nou....
Ik moet nu toch wel een traantje wegpinken omdat ik mijn twee beste en favoriete verhalen in zo'n korte tijd allebei heb beëindigd. Om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht zo veel abonnementen en geweldige lezers te hebben, en ik kan jullie niet genoeg bedanken!

Natuurlijk is dit nog niet écht het einde van Louise Malfoy's verhaal, aangezien jullie inmiddels allemaal weten van het vervolg dat gaat komen, namelijk All About Us.
En já, lieve zeurpieten, met dat verhaal zal ik zo snel mogelijk beginnen!

Nogmaals duizend maal dank, liefste lezertjes, en tot gauw!