Halfblood~1

Ik roerde nerveus in mijn koffie. Vandaag was een belangrijke dag, de jongen die ik al jaren leuk vond had me gevraagd om koffie met hem te gaan drinken. Ik was zo blij geweest toen hij me eindelijk gevraagd had. Dimon was alleen een beetje aan de late kant.
20 minuten te laat.
In de Koffiebar was het druk, alle stoelen waren bezet. Met mijn tekenblok voor me op tafel en mijn potlood in m'n linkerhand zocht ik naar inspiratie voor een tekening. Ik keek naar mijn eerste tekening die ik in het schetsboek had gemaakt, een zelfportret. De neus was mislukt, de lippen waren te bol maar Joey had gezegd dat het er prachtig uitzag en dat hij graag wilde dat zij hem een keertje tekende. Ik had hem gister aan de keukentafel getekend, terwijl mijn tante stond te koken. De tekening was beter gelukt dan dat ik in eerste instantie had gedacht.
23 minuten te laat.
Zo had ik er eigenlijk al geen zin meer in, als meisje hoor je te laat te komen maar toch niet als jongen? Waar bleef hij? Er zou toch niets gebeurd zijn?
Ik keek verder naar de tekeningen in mijn schetsboek, dit was mijn gelukschetsboek, hier stonden mijn beste tekeningen in.
24 minuten te laat.
Het belletje van de deur kondigde aan dat er iemand binnen kwam, hoopvol keek ik naar de deur, weer geen Dimon. In plaats van Dimon, stond er een enorm grote man in de deur opening. Zijn gezicht was niet te zien door de zwarte gleufhoed die hij ophad, de rest van de man zijn lichaam werd bedekt door een lange regenjas.. Een koude rilling liep over mijn rug, er kwam een kille gloed van de man vandaan. Ik draaide me snel weer om naar mijn schetsblok en keek recht in het gezicht van de jongen op het papier. De rare jongen, waar ik een paar dagen geleden over gedroomd had. Een zwaard in zijn rechterhand en een vastberaden blik op zijn gezicht. Ik had hem nog nooit gezien maar ik had toch het gevoel dat ik hem ergens van kende, uit een andere droom misschien? Dat zou raar zijn, ik herinnerde mijn dromen nooit, daarom vond ik het ook zo raar dat ik deze droom wel in vol beeld binnen gekregen had.
25 minuten te laat.
Ik stopte mijn schetsboek in mijn tas, Dimon was nu officieel te laat. Dit zou dan misschien mijn eerste date zijn maar ik zou niet op hem wachten, dat vertikte ik.
Langzaam schoof ik mijn stoel achteruit en liep ik naar de kassa om mijn koffie af te rekenen.
'Hi Soof, ik wil graag betalen.' zei ik met een lichte glimlach tegen het meisje achter de toonbank.
Sofie glimlachte en knikte, ik kwam hier zo vaak dat ze precies wist wat ik besteld had en hoeveel ik moest afrekenen.
'3 dollar, Rose' zei ze verlegen.
Ik overhandigde haar het geld en knikte haar bemoedigend toe, soms was Sofie gewoon te verlegen, ze wist zelf niet eens hoe goed ze er eigenlijk uitzag.
Net op het moment dat ik me om wilde draaien en naar de deur toe wilde hobbelen slaakte Sofie een gil. De zwarte man met de gleufhoed had zich naar Sofie omgedraaid en haalde met een enorme kracht naar haar uit. Net op tijd bukte ze zich, en verschool zich achter de kassa. Een deel van mij was doods bang maar een ander deel was dapper en klaar voor de strijd. Het dappere deel nam bezit van me want ik ging steviger in mijn schoenen staan, opzoek naar een wapen en een plan van aanpak.
'Hee, jij. Zoek iemand van je eigen grootte.' zei ik met een onverwacht krachtige stem.
De man draaide zich naar mij om, ik had nu in ieder geval zijn aandacht. Met mijn hand zocht ik in mijn tas naar iets wat ik als een wapen kon gebruiken, het enige wat ik kon vinden was een oude, bronzen vulpen, de vulpen die ik jaren geleden van mijn moeder had gekregen. Het moest maar.
De man had zich nu helemaal vol opgericht en was zo'n twee en een halve meter lang, te lang voor een mens. Nee, dat was natuurlijk onzin, het kon niets anders zijn dan een mens. In mijn maag zat opeens een grote knoop, alsof ik ergens diep van binnen wist dat er meer bestond dan dat mij altijd verteld was. Ik pakte mijn vulpen wat steviger vast, ik wist wat ik moest doen.
Ik wachtte totdat hij de eerste stap richting mij zou zetten, ik moest maar vertrouwen op mijn reflexen.
'Je gaat er aan.' gromde de grote man en op dat moment stormde hij naar voren.
Ik dook naar de zijkant en probeerde zijn grote vuist te ontwijken, met een mooie koprol waar James Bond trots op zou zijn geweest kwam ik weer op mijn voeten terecht. Tijd voor de aanval.
De grote man draaide zich om en stormde voor een tweede keer naar voren, deze keer wist ik precies wat ik zou doen. Toen de man een meter van me af was, sprong ik omhoog in de richting van zijn hoofd, mijn hand met de vulpen vloog naar voren en met een knal kwam mijn hand in zijn gezicht terecht, terwijl de rest van mijn lichaam een halve draai maakte zodat ik op de man zijn rug terecht kwam. In al dit geworstel was de hoed van de man zijn hoofd afgevallen, zijn hoofd was helemaal kaal, bedekt met tatoeages. De man probeerde mij van zijn rug af te slingeren maar ik hield me stevig vast, de vulpen hield ik voor de man zijn gezicht en, toen ik weer even stevig zat, haalde ik de vulpen met een enorme kracht naar mezelf toe. Het hoofd van de man zat nu tussen de vulpen en mijn buik. Met een misselijk makend geluid kwam de vulpen in zijn gezicht terecht en rolde ik van de man zijn rug af. Zijn gezicht zag er gruwelijk uit met de pen die half uit zijn oog stak. Toen besefte ik me pas dat de man maar één oog had, een naam lag op het puntje van mijn tong, de man was een cycloop. Toen ik weer opnieuw naar de man keek zag ik dat hij langzaam kleiner werd, hij verschrompelde totdat alleen nog maar zijn lange jas over bleef.
De mensen in de zaak keken geschokt en ik besefte al snel dat zij iets heel anders gezien moesten hebben dan ik want ze waren niet hysterisch aan het gillen.
Ik moest hier weg.