Fear O29

Alweer is er een schoolweek om gegaan. En dat het zo snel gegaan is, maakt me eigenlijk niet veel uit. Het komt alleen maar goed uit.
Deze dagen vliegen sneller voorbij dan ik verwacht had. Het is allemaal zo snel gegaan, dat ik het niet bijgehouden heb. Dat het gister vrijdag was, kan ik me nog steeds niet bevatten. Alsof alles in een windvlaag voorbij gevlogen is. Dat alles door de bomen meegenomen is, en niet meer terug komt.
Ik voel dat het eindelijk weekend is. De drang om nu in Jack's armen te vliegen is me nog steeds niet voorbij gevlogen, nee, het is constant erger geworden.
Ik krijg het gevoel dat het geen normale zaterdag gaat worden. Nee, dat is het sowieso al niet, maar ik bedoel dat ik het ook echt voel.
Ik weet niet wat het betekent, en of het überhaupt wel iets betekent. Voor mijn lichaam misschien wel. Alles ontglipt me. Het gaat langs me heen, alsof ik het amper zelf meemaak. Ik wil normaal van de alledaagse dingen kunnen genieten, wat ik ook meemaak of doe. Het dringt niet tot mij door dat ik al op de fiets zit, richting jeu de boules. Ik heb net mijn eten achter de kiezen, en nu zit ik alweer op de fiets. Ik verlies mijn concentratie nog eens..
Ik trek mijn koptelefoon over mijn oren, zodat de muziek goed te horen is. Één van mijn lievelingsliedjes staat op.
"Cause all I need, is a beauty and a beat, who can make my life complete," zing ik luidkeels mee. Ik zit gelijk in het liedje, en des te meer ik tempo minder.
Nog een klein stukje, bedenk ik me, als ik voor de zoveelste keer oversteek. De laatste meters zijn altijd het spannendst, vind ik. En dat vind mijn buik ook.
Zonder dat ik er mee eens ben, stopt de muziek met spelen. Ik zet het liedje op repeat, zodat hij opnieuw hetzelfde liedje afspeelt. Naarmate ik vorder met fietsen, merk ik algauw dat de zenuwen een grotere rol spelen in mijn lichaam. De frisse lucht die ik inadem maakt het er een stuk gemakkelijker mee, daardoor probeer ik me meer te ontspannen. Maar het wil niet altijd even lukken. Zodra ik uiteindelijk mijn plek gevonden heb, zak ik door mijn knieën heen van opluchting als ik afgestapt ben van mijn fiets. Ik hoor in de verte nog een stem, heel zachtjes, maar net luid genoeg dat ik hem kan verstaan. Het is Jack.
Ik voel me duizelig. De ruimte om me heen vervaagt beetje bij beetje. Ik weet niet wat er met me aan de hand is, maar ik weet wel in wat voor positie ik nu ben.
En waar ik me op dit moment bevind. Ja, bij jeu de boules. Waar Jack is. Het is alsof de stem beveelt om overeind te komen, maar dat het niet lukt op de één of andere manier. Ik voel me raar. Anders. Ja, dat is het. Ik voel me anders dan de andere dagen. Of het nu komt door de zenuwen, of door totaal iets anders.
Ik besteed er geen aandacht meer aan. Net zoals dat ik geen aandacht meer besteed aan de bomen, of het gras dat zo mooi groeit. De lege bomen, die in de herfst hun bladeren verloren zijn. En dan heb je de prachtige hemel. Met de zon die zijn zonnestralen de lucht als het ware verlicht. Het lichtpuntje in de duisternis. En dat is het onderwerp waar ik het over wil hebben. Er is maar één persoon die daar het dichtst in de buurt komt. Jack. Hij is degene die mijn lichtpuntje is in de duisternis.