1. Neverland

Mijn ogen schoten open. Ik werd wakker en ik voelde het zweet op mijn voorhoofd staan. Weer een nachtmerrie. Mijn ademhaling klonk zwaar en onregelmatig. Langzaam kalmeerde ik toen ik merkte dat Michael’s armen me vasthielden. Ik draaide me om en keek recht in zijn ogen. Ze waren rood en opgezwollen, hij zag er vermoeid uit.
‘Het spijt me,’ mompelde ik. Hij glimlachte, maar het zag er niet naar uit alsof hij het echt meende. Hij wilde me gewoon op mijn gemak stellen, wat niet bepaald lukte. Ik zuchtte diep en sloeg mijn armen om hem heen en drukte hem stevig tegen me aan.
‘Het komt allemaal wel goed,’ zei ik. Dit keer probeerde ik hem op zijn gemak te stellen, maar ik wist dat ook deze poging niet zou werken.
‘Ik ben bang,’ was het enigste wat hij zei. ‘zo bang.’
‘Ik weet het,’ ik wist dat het een zwak antwoord was, maar ik kon niets beters verzinnen. Ik wilde hem zo graag geruststellen, zeggen dat het binnenkort allemaal over zou zijn, dat het niet zo erg is, dat het allemaal goed komt. Maar dat kon ik niet. Ik keek op de alarmklok naast het grote bed. Het gaf 5:00 uur aan.
'Slaap nog even,' mompelde ik. En ik keek hem weer aan. Die intense pijn en vermoeidheid die zo duidelijk zichtbaar was in zijn ogen deed me pijn. Ik veegde een paar zwarte haren uit zijn gezicht.
'Dat kan ik niet,' was zijn antwoord. Ook zijn stem was zwakker, maar nog steeds klonk het als muziek in mijn oren.
'Natuurlijk wel,' zei ik.
'Jij kan alles.' Hij glimlachte weer, maar nog steeds was het niet de Michael Jackson glimlach die ik zo gewend was. De glimlach die me zo vaak getroost heeft.


Een maand terug

Ik liep langzaam over de Neverland ranch. Het bevroren gras knarste zachtjes onder mijn voeten. Ik keek op. De zon stond laag aan de hemel, het was nog vroeg. Ik zuchtte. Het was geen zucht van vermoeidheid, het was een zucht van opluchting. Na al die maanden van verdriet was alles eindelijk rond. Ik was nu officieel Michael's dochter. Alicia Jackson. In mijn gedachte herhaalde ik de naam een paar keer. Het klonk wat onwennig, maar op zich niet verkeerd. Ik glimlachte. Zonder Michael was dit allemaal veel erger geweest, Michael is de persoon die mijn hoofd helder heeft gehouden. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder die me uit mijn gedachten trok. Ik draaide me om, en keek recht in het vriendelijke gezicht van een onbekende man.
'Sorry,' begon hij.
'Liet ik je schrikken?' hij glimlachte.
'Nee, hoor,' antwoordde ik. Hij stak zijn hand naar me uit.
'Ik ben James Crawford, ik werk op het landgoed.' Ik schudde zijn hand.
'Ik ben Alicia Har... Jackson bedoel ik.'
Ik bloosde. Hij glimlachte.
'Dat weet ik,' zei hij.
'Het spijt me.. van je ouders.' mompelde hij. 'Oh.' Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Precies zes maanden geleden waren mijn ouders overleden in een auto ongeluk. Tranen sprongen in mijn ogen. Boos veegde ik ze weg. Ik haatte het als anderen zagen dat ik huilde. Ik heb altijd al problemen gehad met het uiten van mijn emoties, maar sinds het ongeluk van mijn ouders is het alleen maar erger geworden.
'Sorry,' hoorde ik James zeggen. Ik probeerde te glimlachen.
'Het geeft niets,' zei ik.
'Jawel, het geeft wel,' zei James. Ik keek hem verbaasd aan.
'Maar ooit zal alles beter zijn, dat beloof ik.' Hij glimlachte met een meelevende blik. Ik haalde mijn schouders op en keek naar mijn voeten.
'Ik moet nu weer aan het werk,' zei hij.
'Oké.'
'Tot ziens Alicia,' zei hij glimlachend.
'Ja..' zei ik. Ik voelde me een beetje stom, maar ik kon geen betere antwoorden vinden.

'Alicia?' ik hoorde Michael's stem mijn naam roepen. Met een ruk draaide ik me om. Ik glimlachte toen ik Michael zag staan in zijn pyjama. Ik liep naar hem toe.
'Hey Mike,' zei ik. Hij keek me bezorgd aan en ik vroeg me af wat er aan de hand was. Toen besefte ik dat mijn wangen nog vochtig waren van de tranen. Vlug veegde ik ze weg.
'Je hebt gehuild,' zei Michael somber. Ik glimlachte vlug.
'Het is niets,' herhaalde ik. Hij zuchtte en gaf me een knuffel. Opnieuw sprongen de tranen in mijn ogen, maar dit keer van blijdschap en niet van verdriet.
'Dank je,' begon ik. 'voor het feit dat je er altijd voor me bent, dat je me nu zelfs in huis hebt genomen alsof ik je eigen dochter ben.' Ik was blij dat dat eruit was. Hij keek me aan.
'Je bent ook mijn dochter, Alicia.' zei hij.
'En mijn beste vriendin,' voegde hij eraan toe. Ik veegde mijn verse tranen weer weg en glimlachte. Ik kietelde Michael in zijn zij waardoor hij hoog gilde. Ik lachte om zijn reactie, hij kon zo slecht tegen kietelen. Ik wist dat het een gemene manier was van afleiden, maar ik had echt geen zin in een droevig gesprek met Michael, hij maakte zich toch zorgen om niets.
'Kom, we gaan ontbijten.'