Chapter 40

Diezelfde avond was ik helemaal klaar. Mijn nieuwe kleren waren aangedaan, een nieuw masker was opgedaan en een nieuwe ik was van start gegaan. Wandelend naar beneden zie ik mijn ouders in mijn ooghoeken bezorgd naar elkaar kijken. Iets wat ze waarschijnlijk verborgen voor me hadden willen houden, maar iets wat mislukt was.
'What do you actually want from me!' Met mijn armen gestrekt aan elke kant van mijn zij keek ik ze vragend aan. 'Do you want me to cry every second of the day? Be happy that I'm actually over it.' De kwade blik in mijn vaders ogen was echter niet te ontkennen en mijn moeder hield hem net op tijd tegen. 'Are you?' was het enige dat mijn moeder me vroeg. Ben ik er overheen? Natuurlijk niet! Maar zolang ik dat mijzelf ga toegeven kom ik er nooit overheen. Omdat ik geen beter antwoord keek trok ik mijn wenkbrauw op. 'Does it looks like I'm falling into tears any moment? Didn't think so.' Ik draaide me om naar de deur om ze niet meer aan te hoeven kijken. 'I am going out. Won't be back early, so don't stay awake.'
'You are not going anywhere, do you hear me?'
'And who is going to stop me?! You?' Op een rustig tempo stap ik de voordeur uit en loop geërgerd naar Destiny toe.

'Destiny, hurry up, we are running late!' Met rollende ogen komt ze naar beneden toegelopen. 'New clothes?'
'Absolutely! Do you like them?''
'Hm-m.' Is de enige reactie die ik krijg. 'Just tell me what's wrong, otherwise I have to guess and that can take ages.'
'You know I'll always be there for you and support you in all the things you are doing, but this whole day you are acting different than you normally do. I don't want to loose you, the caring and sweet you, the you I can laugh with.'
'Wow, I'm not dying you know.' Lachend trek ik Destiny aan haar armen mee. 'Come on, let's make some fun.'

In de club aangekomen gaat er in een rap tempo glas na glas in, zelfs toen Destiny had besloten te stoppen met de drank. Pas toen ik zelf wazig begon te zien besloot ik er ook maar mee te stoppen. Al dansend en lachend trok ik haar mee naar de dansvloer waar alles in een waas aan me voorbij leek te gaan. De jongen die achter me stond, Destiny die verdween, lippen in mijn nek die mij helemaal niks deden, maar die ik toe liet. Alsof ze nooit was weggeweest staat ze weer naast me en trekt me van de jongen af. 'Come on. We are going home. It's late, I'm tired and they're closing up in half an hour anyways. Then it would be real drama to get our coats back.' Ook al had ik geen zin, toch liet ik me meetrekken. Een beetje nukkig zat ik in de doodstille taxi naar huis toe. Bij Destiny stapten we allebei uit, waarna ik de chauffeur betaal. Gedag zeggend, waggel ik met af en toe een draai erdoorheen, naar huis toe. Tot ik een gedaante voor de deur zag staan waardoor ik direct stand hield. Ik mag dan wel dronken zijn, maar begin ik nu al te hallucineren?

Wat rustiger loop ik naar de tuin toe richting mijn voordeur, waar een jongeman die ik maar al te goed ken op het trapje voor mijn deur zit. 'Amelia?' Een misselijk gevoel overspoeld me en ik weet niet of het door hem komt, door de alcohol, of allebei. Tijd om dus snel naar binnen te gaan. 'Amelia, please wait.'
'Don't talk. You cause me headaches and that's something I really don't like. Go home. Enjoy the rest of your life with your French, whatever she might be, but leave me alone.'
'Amelia!'
'Bye Harry!' Vol goede moed pak ik mijn sleutel, maar dit keer verplaatste het slot zich iedere keer op het moment dat ik mijn sleutel er naartoe bracht. 'Damnit'.
'Let me help you.'
'Go the fuck away! What did you not understand from "Leave me alone" and "Go home" and "Bye Harry". Eindelijk lukte het me om de sleutel in het slot te krijgen, waarna de deur met een zwaai open vloog.
'Amelia, please let me explain. You're drunk.'
Nu was ik alleen echt woedend. 'How dare you to come to my house after you did the same stupid thing again with the same stupid girl. How dare you to come here to ask if you can have a bit of my time so you can think of another lie why you were there, why you were there with HER and what you were doing there. How dare you to actually be here when I wanted you to crawl back to hell where you belong so badly. There are so many things I would do to you right now, except for letting you talk. This is the last time I tell you. Go. Away.'
De verbazing, de pijn, de kwetsbaarheid in zijn ogen negerend sloeg ik de deur dicht en pas toen durfde ik adem te halen. Met tranen in mijn ogen ga ik zo snel mogelijk naar boven, waar ik in de badkamer de inhoud van mijn maag leeg terwijl mijn hoofdpijn steeds meer toeneemt. Mijn bed zal nu nog mijn enige zijn wat me enigszins zal bevallen en hopelijk zal ik morgen als ik wakker wordt vannacht vergeten zijn. De gehele nacht als het meezit...

Hope you guys enjoy it Dit verhaal zal trouwens niet heel erg lang meer duren . Jup, de eerste keer dat mijn verhaal bijna de helft is dan mijn andere, eerder geschreven verhalen