21

Er werd zoveel gemene dingen naar me geschreeuwd. Ik kon er niet meer tegen. Tranen sprongen in mijn ogen, maar ik kon niet weglopen. Ik was vast geschroefd aan de grond.

~

Daan zag dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Hij rende naar me toe en troostte me. Blijkbaar hadden de mainiacs het niet gezien dat ik tranen in mijn ogen had, want toen Daan me troostte, waren ze allemaal opeens stil. Ik liet mijn tranen stromen, hoe konden mainiacs dit me aan doen? Ik wist niet dat ze het echt meende dat ze me gingen uitschelden. Daan liet me zachtjes los en liep naar voren bij het podium.
'' Mainiacs, is dit wat jullie wilden? Haar laten huilen? Zo net hebben onze lieve fans, een lief meisje uit gescholden. En het was helemaal niet haar fout dat het uit is gegaan, het was mijn fout. En als jullie haar breken, breken jullie mij ook. Net hebben 100,000 mainiacs haar in 1 keer uit gescholden. Weet je hoe dat voelt? Nee, klopt. Want het hoort ook niet dat dat gebeurd. Alsjeblieft, bied jullie excuses aan, aan dit mooie, lieve en fantastische meisje. En laat haar met rust, want ze verdient geen haat.'' Daan liep weer glimlachend naar me toe. Alle mainiacs begonnen door elkaar 'sorry' te roepen. Ik wist echt niet wat ik moest zeggen. Ik was sprakeloos. '' I-ik weet niet hoe ik je moet bedanken.'' stamelde ik. '' Oh ik wel'' Daan kwam dichterbij en zoende me. Op het podium voor minstens 100,000 mainiacs. Het moment was perfect. Ik hoorde vaag 'awh' geluidjes op de achtergrond, maar ik bestad er geen aandacht aan, nu was het alleen ik en Daan op het podium. Niemand meer om me heen. We lieten elkaar zachtjes los en lachte naar elkaar. '' Wil je weer mijn meisje zijn? En nu echt voor altijd? Zonder stomme fouten te maken?' zei Daan blozend. Ik bloosde ook. Ik knik. '' Ja natuurlijk'' antwoordde ik en zoende hem weer. Ik zag in mijn ooghoeken Yasmine naar Rein rennen, en ze zoende hem ook. En toen rende Esmee naar Nils en deed het zelfde. Ik zag nog een meisje lopen, maar ik kende haar niet. '' Brook! '' hoorde ik Owen schreeuwen. '' I thought you never come back! I love you '' zei Owen, en zoende haar ook. We stonden met z'n achtten op het podium. Ik en Daan, Esmee en Nils, Yasmine en Rein en Owen en Brook. We waren de gelukkigste mensen op aarde. Niets kon dit moment meer verpesten.