Exo 47.

Net voor hij wil transformeren hoort hij iets. Iets wat hij eigenlijk niet wou horen.
“Stef!”
Geschrokken trekt hij zich terug. Met een loopje rent hij de bosjes in, maar te laat.
“Stef! Stef, wacht.” Ze grijpt zijn pols en trekt hem terug op de open plek.
Betrapt draait hij zich om. Geweldig, dit. Echt. Super. Als hij in haar ogen kijkt borrelt er meteen een hoop medelijden in hem op. Waarom deed hij dit? Wat bezielde hem om te vertrekken zonder afscheid te nemen?
“Wou je zomaar vertrekken?”
“Ik.. Eh..”
“Waarom?”
“Ik wou het niet nog moeilijker voor je maken.”
Femke neemt zijn hand. “Ik..”
“Ik kom snel terug, Femke, dat beloof ik je.”
“Wanneer?”
“Zo snel mogelijk.” Zegt hij lief. “Dat beloof ik je.”
“Daar hou ik je aan.” Glimlacht ze.
“Ik moet nu echt gaan, Femke.” Hij geeft een kneepje in haar hand.
Ze slaat haar vrije arm om hem heen en knuffelt hem stevig. Ze wil echt niet dat hij gaat. Langzaam maakt Stef zich los uit haar greep en loopt hij om haar heen, richting de transformatieplek. Daar kijkt hij nog even naar haar om. De tranen stromen ondertussen over haar wangen, wat zijn hart doet breken. Hij weet dat hij maar eventjes weg is, maar het voelt aan als een eeuwigheid. Hij draait zich om, loopt naar haar toe en voor hij goed en wel beseft wat hij doet kust hij haar.

“Goeiemorgen, prinses.” Glimlacht Os als Mellanie langzaam haar ogen opent.
Iedereen was al wakker, maar hij bleef bij Mellanie liggen tot ze wakker was. Paula was nu aan het douchen, Didi was even naar de jongensbungalow en geen idee waar Femke en Stef waren. Hij heeft Mellanie de hele tijd liggen aankijken terwijl ze sliep. Ze is zo mooi als ze slaapt. Eigenlijk is ze gewoon altijd mooi.
“Goeiemorgen.” Zegt ze zacht.
“Hoe voel je je?” hij strijkt lief met zijn vingertoppen langs haar wang.
“Beter.” Ze legt haar hand op zijn hand die haar wang streelt en glimlacht. “Dank je.”
Os glimlacht lief. “Beetje goed geslapen ook?”
Ze grinnikt. “Heel goed. Dankzij jou.”
Os schrikt even als Mellanie haar ogen plots dichtzakken. “Zeker dat je je weer beter voelt?”
“Heel zeker..” fluistert ze. “Alleen nog heel moe.”
“Ik moet me geen zorgen maken, toch?”
Mellanie schudt haar hoofd. “Nee.. Maar je moet wel iets anders.”
“Wat dan?” vraagt Os voorzichtig.
Een beetje onzeker kruipt ze helemaal tegen hem aan en legt ze haar hoofd op zijn borst. “Bij me blijven.”
“Ik wil niet liever.”

Als Paula de woonkamer binnenkomt blijft ze even in de deuropening staan. Haar blikt valt op Os en Mellanie en ze glimlacht. Os kijkt Paula een beetje betrapt aan.
“Hoi.” Fluistert die.
Paula blijft glimlachen. “Jullie zijn echt heel lief, samen.”
“Eh.. Dank je, denk ik?”