001

'Nien!' Amerins rende over de oprit naar de auto die net aan was gekomen.
'Am!' Nina stapte haastig uit en omhelsde Amerins. 'Eindelijk! Ik ben zo blij dat ik je eindelijk meet.' Meeten, zo noemden Amerins, Nina en hun andere internetvriendinnen het als ze elkaar ontmoette.
'Ik ook,' zei Amerins. 'Laten we naar binnen gaan,' Nina pakte haar koffer over van haar vader en de twee meisjes liepen naar binnen, gevolgd door Nina's ouders. Ze waren al snel aan het fangirlen over alles wat ze konden verzinnen, One Direction, het feit dat ze meetten, The Hobbit, het feit dat ze meetten, Les Misérables, het feit dat ze meetten, en nog veel meer. Ze dronken snel wat, toen Amerins voorstelde om Nina wat te laten zien in de buurt. Nina knikte, en de twee fangirls stonden op, druk pratend over hun plannen. 'He, nu kan je meteen een goed huis uitzoeken,' lachte Amerins. Dat was één van de standaard dingen tussen de twee, ze hadden al tijden plannen gemaakt zodat Nina naar Drachten zou kunnen verhuizen, omdat de afstand tussen Eindhoven en Drachten gewoon té groot was.
'Geweldig idee!' Nina pakte haar jas op terwijl Amerins de hare van de kapstok haalde. Ze kon gewoon niet geloven dat zij en Nina eindelijk meetten, ze kenden elkaar al drie jaar, en nog nooit hadden ze elkaar gezien, belachelijk! Terwijl ze over de straat liepen, namen ze snel wat door: hun programma voor de hele avond. Ze hadden besloten om allebei de Hobbit-flms die uit waren te zien, en Les Misérables, meer zouden ze de volgende dag kijken, anders zouden ze waarschijnlijk Amerins' familie storen.
Ze liepen een paar rondjes in de buurt, terwijl ze nog ideeën maakten voor de verschillende verhalen die ze schreven, waar ze echt gek op waren, en smoesjes bedachten waarom ze geen huiswerk hadden kunnen maken. Ze hadden misschien wel vakantie, maar dat maakte niks uit.
'Ik heb het aan één van Beorn's pony's gegeven,' grinnikte Amerins, terwijl ze, met haar handen diep in de zakken van haar blauwe jas, tegen een eivormig steentje schopte.
'Ik heb het in brand gestoken, net als Gandalf met de dennenappels,' lachte Nina.
'Tussen twee haakjes, hier eens links,' zei Amerins snel, terwijl ze naar een klein bos wees aan hun linkerhand. In het bos hoorde ze gekraak van takjes en de bladeren op de grond ritselden. Net veel later kwam er een damhert langs gesprongen. 'Ik durf te wedden dat die achtervolgd wordt door Elfen,' lachte Nina terwijl ze het bos inliepen. Amerins lachte terwijl ze haar vriendin voorging. Een paar jaar geleden had ze met een vriendin van haar hier een pad ontdekt naar een manege vlakbij, deze manege was n gesloten, en het weiland ervoor werd nog af en toe gebruikt door mensen, alleen om en te zitten, of er te spelen. Je moest alleen een kleine omweg maken, omdat er een slootje voorlag en het hek niet alleen van hout was gemaakt, maar ook van draad. Niemand wist of er stroom op stond, en niemand voelde er iets voor om dat uit te testen.

Wat later stonden de twee in het weiland. Het gras was een beetje verdord, omdat er een tijdje geen regen was gevallen. Ze keken goed uit waar ze liepen, want er waren veel gaten waar je voet makkelijk in kon. Ze hadden een goede plek gevonden, tegen een oude wilg aan en gingen zitten. Een moment was het stil. Je hoorde het water, de vogels en het geruis van de wind. Af en toe een kraakje in het bos, niks bijzonders, niks engs, niks aan. 'Zullen we misschien een beetje verder het bos in?' stelde Nien voor, terwijl ze opstond en de grassprietjes van haar broek veegde. Amerins knikte en volgde het voorbeeld van haar vriendin. Ze volgden hun voetstappen in het vertrapte gras en liepen verder het bos in, lachend over Elfen die zich hier zouden verschuilen. Ze bedachten wat er zo gebeuren als het echt waar zou zijn, alleen wisten ze niet dat ze best dichtbij zaten met hun fantasieën. 'Am, wacht eens,' zei Nina zacht terwijl ze halt hield. Amerins stopte abrupt en draaide zich om. Ze liep terug naar Nina, die nu op haar hurken zat en met haar hand bladeren aan de kant schoof. 'Wat is er?'
'Ik zag volgens mij iets glinsteren...'