Smoke

MilaPov
Ik was zo zenuwachtig dat ik zelfs de neiging kreeg om mij terug te trekken. Mijn lichaam deed pijn,ik had dan ook helemaal niet geslapen. Bill was rustig van zijn chocomel aan het slurpen,die duidelijk te heet was. Ik wandelde naar het raam en zag mijn spiegelbeeld. Gelukkig had ik geen wallen. Ik knipperde met mijn ogen en leunde tegen het venster aan. Ik voelde mij zwak,veel te menselijk. Een mens was in staat tot alles,enkel zonder slaap kon hij niet. Ik zuchte en hoorde niet eens hoe Bill naast mij ging staan. " Moe?" het geluid leek van ver weg. "Gaat wel,en jij?" vroeg ik. "Redbull."was zijn simpele antwoord. Hij liet zijn hoofd zakken en keek mij aan,ik wist het al waren mijn ogen toe. Zonder dat hij het verwachtte,opende ik mijn ogen. Hij schrok."Haha." een beetje beschaamd keek Bill weg. Hij geeuwde en legde zijn hand op mijn schouder. Het herrinerde mij aan een film die ik nog lang geleden heb gezien,toen alles goed was. Dat de "geeuw en omhelstruk" in die tijd nog een geweldige uitvinding was. Nu was het cliche. Nu was alles anders,bloemen werden bijna niet meer gegeven,gedichten werden niet geschreven,de liefde is ondergewardeerd. Wat is liefde? Een emotie? Wat is verliefdheid. Er is duidelijk een verschil. Uit verliefdheid kan liefde groeien. Dus wat is beter? Ik knipperde weer met mijn ogen en keek Bill aan."Kom mee." zei ik. Ineens was ik moediger dan ik verwacht had. "Oeh,ik hou van verrassingen!" wat was hij toch onbeschrijflijk...fascinerend om te zien hoe hij zich gedraagt. "Reken maar dat dit een echte verrassing is." Onbegrijpend keek hij mij aan en ik knipoogde en legde mijn handen op zijn ogen.

BillPov
Oke,wat was er? Waar gingen wij naartoe? Ik probeerde door de vingers van Mila te zien,wat niet lukte,het was te donker daarvoor. "Rechtdoor." bevelde zij. "Oke,stop. Wij zijn er al." Verrassingen,ineens kreeg ik er een hekel aan. Ik was doodnieuwsgierig wanneer Mila haar handen van mijn ogen weghaalde voelde ik de koude lucht in mijn gezicht. het was donker en ik zag niets. "Ga hier maar staan." en zij duuwde mij wat verder van de plek waar ik nog net heb staan nadenken. Het licht ging fel aan en mijn ogen moesten even zich aanpassen. Ik knipperde en zag een zonnige kleur voor mijn ogen. Het was een enorm schilderij. Een bovengaande zon en twee mensen die hun handen vasthielden stonden op het doek. Ik herkende mij hand meteen,die met de zwarte nagellak die bijna verdwenen was,lag sierlijk op die van Mila. De gebouwen rondom waren niet in het licht enkel de handen waren aan het glanzen door de zon. Ik keek met open mond. "Ik..." probeerde ik iets te zeggen."Dit is...ik kan gewoon geen passend woord vinden om dit te omschrijven." Mila kwam dichterbij staan. "Het is voor jouw." zij fluisterde alsof het schilderij van het minste geluid uit elkaar zou vallen. Ik omhelsde haar en zei evenzacht als zij:"Dank je." Ik sloot mijn ogen en boog naar haar toe.