12 - Louis Tomlinson

Samen zaten ze op de bank, maar er werd niet gepraat. Met veel moeite was Louis naar boven gestrompeld en had schone kleren aan kunnen trekken. Het was nog maar één uur in de middag en Harry had al mihoen met veel groenten, garnalen en kip bereid. Het was een grote maaltijd voor een lunch en Louis had helemaal geen zin om te eten. Hij kon nauwelijks zijn kaken van elkaar halen, aangezien zijn gezicht vol pijnlijke plekken zat. Zijn onderlip was opgezwollen, één van zijn ogen was helemaal rood en stond maar een klein beetje open, omdat zijn ooglid helemaal dik was, zijn wang had een lichte paarsblauwe kleur, gemengd met een beetje rood en aan de plekken op zijn borstkas en buik, wilde hij niet eens denken. Hij staarde afwezig naar zijn bord met eten.
‘Dit is gezond’, mompelde Harry met zijn mond vol. Louis' ogen gleden naar Harry. Er kwam geen woord uit zijn mond, maar zijn blik straalde genoeg angst en pijn uit om Harry duidelijk te maken wat er aan de hand was.
‘Heb je pijn?’, vroeg Harry met een lieve stem. Louis knikte voorzichtig om zijn vraag te beantwoorden. Harry stond op van de bank, zette zijn bord op de salontafel en liep met grote passen de woonkamer uit. Na een tijdje kwam hij terug met een kleine witte tube in zijn hand. Hij ging weer naast Louis zitten en pakte met zijn duim en wijsvinger Louis' kin vast om zijn hoofd naar zich toe te draaien. Hij liet een beetje van het witte spul dat uit de tube kwam op zijn vinger glijden en smeerde het op alle zere plekken in Louis' gezicht. Hij controleerde nog even of het er goed op zat en legde de tube naast zijn bord.
‘Dit zorgt ervoor dat het sneller heelt en dat de pijn sneller verdwijnt’, zei Harry met een warme glimlach. Een voorzichtige en neppe glimlach verscheen om Louis mond. Harry drukte een zachte kus op zijn mond en draaide weer naar de televisie die aanstond met één of andere misdaad serie die Harry volgde. Nog steeds at Louis niet. Hij was te diep in zijn gedachten verzonken. Harry keek naar de klok en schrok een beetje toen hij zag hoe laat het was.
‘Ik moet al weg, joh. Ik zie je vanavond’, zei hij terwijl hij van de bank sprong en zijn bord weer op de salontafel zette.
‘Wil jij het even opruimen?’. Zonder te wachten op antwoord haastte hij zich naar boven om zich aan te kleden. Louis zuchtte een beetje geïrriteerd.

Harry was al langer dan een uur weg en dat hele uur zat Louis te twijfelen om Liam te bellen. Uiteindelijk had hij toch maar het besluit genomen, het telefoontje naast zijn naam aan te tikken. De laatste tijd had hij heel veel contact met Liam en Amy. Hij had nog nooit echte vrienden gehad, maar toen ze het voor hem opnamen was hij eigenlijk gelijk verkocht. Hij zette de telefoon tegen zijn oor en luisterde naar de toon die zichzelf steeds herhaalde als teken dat hij overging. Na een paar keer hoorde Louis een zacht geruis waar de stem van Liam ineens best hard overheen klonk.
‘Hey, Louis, ik heb even geen tijd. Is het goed als ik je later terugbel?’. Hij klonk een beetje afwezig en had duidelijk haast. Louis liet een teleurgestelde zucht gaan.
‘Oké’, fluisterde hij met een trillende stem.
‘Wat is er aan de hand?’, vroeg hij, nu veel minder afwezig en een beetje bezorgd. Louis' ogen vulden zich met tranen die zich al snel via zijn wangen een weg naar beneden baanden.
‘Er is niks, ik spreek je later wel’. Hij probeerde zijn snikken te onderdrukken, maar het was nog duidelijk hoorbaar.
‘Goed, ik kom er nu aan. Ben je gewoon thuis?’, vroeg hij verder.
‘Liam, ik red me wel, doe nou maar wat je moet doen’, zei Louis zacht en hing op. Hij gooide zijn mobiel op de grond en schreeuwde hard.

Nog geen kwartier later ging de bel heel vaak achterelkaar. Louis haastte zich naar de deur en keek op een klein schermpje dat verbonden was met een camera, wie er voor de deur stond. Toen hij zag dat het Liam was, kreeg hij het een beetje benauwd. Liam keek ongeduldig uit zijn ogen. Heel langzaam opende Louis de deur. De ongeduldige blik veranderde in een geschokte blik toen hij zag hoe Louis eruit zag. Met een open mond scande hij zijn hele gezicht. Louis trok hem snel naar binnen en gooide de deur weer dicht. Liam had nog steeds geen woord gezegd, wat de situatie heel ongemakkelijk maakte. Ineens sloeg Liam zijn armen om Louis heen en trok hem dicht tegen zich aan. Louis kon zijn verdriet niet meer binnenhouden. Hij liet alles eruit. De tranen leken oneindig door te stromen.
‘We gaan naar de politie’, beval Liam. Louis duwde hem voorzichtig van zich af en schudde zijn hoofd heftig.
‘We hadden gewoon een heftige ruzie, ik heb het er zelf naar gemaakt’, probeerde hij goed te praten. Hij wist dat Harry's daden niet goed te praten waren, maar hij kon Harry niet zo verraden. Ten slotte hield hij te veel van Harry.
‘Louis, kijk dan verdomme in de spiegel. Heb je jezelf wel gezien?’. Liam was duidelijk helemaal overstuur en boos. Zonder te antwoorden liep Louis de woonkamer in. Liam volgde hem en keek hem met een afkeurende blik aan.
‘Dit kan hij niet maken. Je moet iets doen’, zei hij fel.
‘Ik heb je gebeld om er voor me te zijn en als je me alleen maar gaat dwingen om naar de politie te gaan, kun je wel weer vertrekken’, riep Louis. Liam schudde zijn hoofd teleurgesteld, maar ging op de bank zitten en klopte met zijn hand op het kussen als teken dat Louis naast hem moest gaan zitten. Louis deed wat hij wilde, maar probeerde zijn blik te ontwijken.
‘Gaat het?’, vroeg hij. Louis knikte.
‘Ik probeerde je te bellen, maar ik was te laat’, fluisterde Louis. Langzaam ontmoetten zijn ogen die van Liam. Tot zijn verbazing zag hij tranen in Liams ogen. Hij was nu degene die iemand pijn deed en dat wilde hij helemaal niet.
‘Beloof me alsjeblieft, dat je het me laten weten als er weer iets gebeurd is’, smeekte hij Louis.
‘Het gebeurt niet meer en als het wel gebeurt, zal ik je gelijk bellen’. Weer zette Louis een neppe glimlach op. Liam knikte tevreden en gaf hem nog een dikke knuffel.