Exo 46.

“Iemand nog wat cola?” vraagt Didi.
“Ja, graag.” Glimlacht Paula.
“Dus, wat gaan we nog doen?” Femke gaat wat rechter zitten op haar stoel en kijkt haar vrienden aan.
Didi lacht even. “Slapen?”
“Nu al?”
“Al? Hij kijk haat geschrokken aan, “Het is half één, hoor.”
“Maar we kunnen uitslapen, morgen.” Zegt Femke blij.
“Maar ik ben moe.” Blijft Didi volhouden.
“Femke zucht, ga dan slapen,” zegt ze terwijl ze haar hoofd richting Ossanie draait. “Zoals zij twee, daar.”
“Zo schattig.” Fluistert Paula. “Ze zijn echt lief samen.”
“Ik ga toch slapen, jongens.” Didi staat op van tafel. “Maar eerst m’n tanden poetsen.”
“Ik ga ook maar eens dan.” Paula loopt snel achter Didi aan, nadat ze nog even Femke en Stef een knuffel heeft gegeven.
“En wat gaan wij doen?” Femke draait zich helemaal naar Stef toe.
“Ook slapen?”
“Ik wil nog niet slapen.” Zegt ze voorzichtig.
“Waarom niet?”
“Omdat.. Omdat ik nog geen afscheid van je wil nemen.”
Stef neemt haar hand. “Je bent lief.”
“Gaan we nog even naar buiten?”
“Oke.”
Op dat moment komt Didi binnen in de woonkamer. “Oh, waar gaan jullie heen?”
“Even wandelen.” Glimlacht Stef.
“Gezellig,” grijnst Didi. “Veel plezier.”
Hij kijkt toe hoe Femke en Stef de deur uit gaan en loopt dan naar het bed. Hij denkt aan de afgelopen avond, waardoor hij het niet kan laten van breed te glimlachen. Hij heeft gewoon met Paula gezoend! Hij kan het niet geloven. Als de slaapkamerdeur open gaat komt Paula vrolijk de woonkamer in. Ze kijkt Didi meteen aan en glimlacht verlegen.
Voorzichtig klopt hij naast zich. “Kom je?”
Paula knikt en ploft zachtjes naast hem neer. Nu ze zo alleen met hem is vindt ze het toch een beetje ongemakkelijk worden. Ookal zijn ze niet helemaal alleen. Didi steunt op zijn ene elleboog en wendt even zijn blik af.
“Dus eh..” Didi lacht even.
“Dankjewel, Didi.”
“Waarvoor?”
Ze glimlacht, terwijl ze zich onder het deken laat zakken en naast hem gaat liggen. “Voor vanavond.”
“Oh,” Hij kijkt haar aan en kan het niet laten van te glimlachen. “wacht.”
Afwachtend kijkt ze hem in zijn ogen. Voorzichtig neemt Didi haar bril af en legt die naast de matrassen op de grond. Dan kijkt hij haar weer aan. Paula, die zich nogal onzeker voelt zonder bril, verbergt haar gezicht in haar handen.
“Niet doen.” Didi neemt haar handen weg met zijn ene hand en houdt ze dan vast. “Je bent mooi.”
“Niet.”
“Wel.”
“Niet.”
“Wel.”
“Niet.”
“Wel.”
“Ni-”
Didi onderbreekt haar door zijn vinger op haar lippen te leggen. Er schiet een rilling door Paula’s lichaam waardoor ze het plots even koud heeft, maar van zodra ze weer in Didi’s ogen kijkt krijgt ze het snikheet. Ze legt haar hand op zijn hand en haalt zo zijn vinger weg, waarna haar mondhoeken lichtjes omhoog schieten. Zonder echt te beseffen wat hij doet buigt hij zich helemaal naar haar toe en drukt hij zijn lippen lief op de hare.

“Nu word ik wel moe.” Lacht Femke.
Ze hebben een hele tijd in het park rond gelopen, naar de sterren gekeken, gepraat, gelachen.. Maar er hangt wel een soort van spanning. Volgens Femke komt het door die kus van deze avond. Meteen bedenkt Femke zich dat Stef haar gedachten kan lezen. Ze hoopt zo hard dat hij het plots niet meer kan. Voorzichtig kijkt ze hem aan en als ze niets abnormaals ziet zucht ze opgelucht.
“Dan moet je gaan slapen.”
“Ik wil nog niet.”
Stef blijft staan en neemt haar hand. “Ik weet dat je niet wilt dat ik ga, Femke. Maar ik moet.”
“Maar.. Ik..”
“En of je nu gaat slapen of niet.. Vertrekken doe ik sowieso.”
“Ik wil je gewoon zo lang mogelijk bij mij.” Femke bijt op haar lip om niet te gaan huilen.
Hij wrijft even lief langs haar wang. “Hoe vroeger ik vertrek, hoe sneller ik terug ben.”
“Dat weet ik, maar..”
“Ssst..” Hij trekt haar in een lieve knuffel en wrijft zachtjes over haar rug. Als ze nu gaat huilen houdt hij het waarschijnlijk ook echt niet meer droog. Femke verschuilt haar gezicht in zijn vest en grijpt hem stevig vast, voor zolang het nog kan.
“Kom, we gaan slapen.” Zegt Stef lief.
Femke laat hem los en knikt. “Oke.”
Hand in hand lopen ze terug naar de bungalow. Daar aangekomen loopt Femke meteen naar de badkamer, om daar haar pyjama aan te trekken. Ze is zo blij dat Stef er weer even is, maar langs de andere kant heeft ze geen zin om hem morgen weer af te geven. Met een dubbel gevoel loopt ze terug de woonkamer in, waar ze haar Pidi en Ossanie ziet slapen en waar Stef al onder het deken ligt, aan het wachten op haar. Denkt ze. Hij slaat het deken open en snel kruipt ze naast hem.
“Zie die andere allemaal liggen.” Lacht Stef zacht.
Femke kijkt over haar schouder en laat haar blik van Pidi naar Ossanie glijden. Allebei zo schattig. Mellanie ziet er nog steeds een beetje ziek uit, maar wel gelukkig. Ze ligt met een glimlachje te slapen, in Os’ armen.
“Hé, dromer.” Stef draait haar gezicht weer naar zich toe en glimlacht.
Ze lacht voorzichtig en kruipt dan helemaal onder het deken. Als Stef naast haar komt liggen kruipt ze meteen tegen hem aan. Zijn warme lichaamstemperatuur geeft haar een veilig gevoel en al snel valt ze in slaap.

Als Stef de volgende ochtend wakker wordt kijkt hij recht in het gezicht van een slapende Femke. Ze is zo schattig als ze slaapt. Voorzichtig haalt hij zijn arm onder haar vandaan en kruipt hij het bed uit. Hij sluipt zo stil mogelijk naar de badkamer waar hij zich zo snel mogelijk omkleedt. Het voelt slecht om zo te vertrekken, maar het moet. Andes doet het hem te veel pijn. Zo stil mogelijk loopt hij weer richting de woonkamer, waar hij een papiertje neemt en opschrijft wie koning en koningin van het bal is. Als dat ook gebeurd is neemt hij zijn vest van de stoel, trekt die aan en gaat voorzichtig naar buiten. Tot hier toe gaat het goed. Hij weet ook wel dat Femke hem dit nooit zal kunnen vergeven. Net voor hij het bos in gaat kijkt hij nog even om.