Hoofdstuk 2

Ik heb de rest van de dag volgepland. Niet met leuke dingen met Liam, maar met vriendinnen. Ik wist van tevoren wel dat het ongemakkelijk ging worden en omdat ik waarschijnlijk nog wel een tijdje met Liam opgescheept zit - dat klinkt erg negatief, maar momenteel kan ik het even niet positiever maken - wil ik hem, zeker nu, zoveel mogelijk vermijden.
Pas tegen de avond kom ik terug, voor het diner. Mijn ouders zitten aan tafel, samen met Liam, en ik schuif aan. Naast hem. Hij begroet me met een glimlach.
'Was het leuk bij Marije?' vraagt mijn moeder me - gelukkig in Nederlands, want ik kan haar Engels niet aanhoren.
Ik knik. 'Ja, was gezellig.' Ik zeg maar niet dat ze me de oren van het hoofd heeft gevraagd naar Liam en wanneer ze hem mag ontmoeten. Ik wil ze zo lang mogelijk bij Liam vandaan houden, want hij is hier om zijn rust en hij moet juist zo weinig mogelijk herinnerd worden aan zijn beroemdheid. Marije is ook mijn enige vriendin die weet dat hij op dit moment hier is, want het is juist van groot belang dat zo weinig mogelijk mensen het weten.
'Mooi.' Mijn moeder schept me wat aardappelen op - ik zie dat Liam al heeft. Hij kijkt er geïnteresseerd naar; waarschijnlijk eet hij niet zo vaak aardappelen.
'Hoe was jullie dag?' Om niet al te onbeleefd te doen, vraag ik het in het Engels, zodat Liam mee kan praten.
'Leuk,' antwoordt Liam. Hij pakt zijn vork en steekt deze in zijn gehaktbal. 'Ik heb je vaders CD's bekeken.'
Het klinkt een klein beetje sarcastisch, maar als ik naar hem kijk, kijkt hij stralend terug. Blijkbaar vond hij het - in tegenstelling tot mezelf - écht interessant.
Ik knik als reactie en voel een vreselijk gespannen sfeer, omdat Liam naast me zit. Ik merk dat ik me bewust ben van iedere beweging die ik maak. Ik verstijf als ik plotseling zijn hand op mijn been voel. Hij praat ondertussen vrolijk met mijn ouders verder, maar als onze blikken elkaar kruisen, grijnst hij ondeugend. Heel voorzichtig maak ik me los uit zijn greep, zo, dat mijn ouders het niet merken. Mijn hoofd begint te gloeien en het kan niet anders dan dat ik knalrood ben.

Nadat we de tafel hebben afgeruimd, zeggen mijn ouders dat zij de afwas wel doen. Wij gaan naar de bank, ik zet de televisie aan. Een tijdje zeggen we niks, tot ik mijn mond opentrek.
'Je - je kunt dat van net niet weer doen.' Ik sla mijn ogen neer, omdat ik het al vreselijk vind om het te moeten zeggen.
'Oh.' Hij klinkt een klein beetje teleurgesteld. 'Ik dacht -'
'Ik weet niet wat je dacht, maar het is twee jaar geleden, Liam.' Ik voel mijn moed terugkomen en doe nog een poging hem wel aan te kijken. 'Ik heb een vriendje.'
Het blijft even stil. Ik zie de verbazing op zijn gezicht. 'Dat wist ik niet.'
Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen eromheen. 'Dat had ik ook nog niet verteld.'
'Waarom niet?' Ik hoop dat ik me de beschuldigende ondertoon verbeeld.
'Omdat - het niet belangrijk leek.' Mijn ogen zoeken de zijne op. 'Je bent hier niet om mij terug te krijgen.'
'Nee - nee, natuurlijk niet.'
'En ik was ook niet van plan weer iets met je te - beginnen. Zelfs niet als ik vrijgezel zou zijn.'
Dit keer wendt hij zijn blik af. 'Nee - oké.'
Ik haal even diep adem. 'Ik wil niet weer op die manier afscheid van je moeten nemen, Liam.' Ik duw mijn benen nog wat dichter tegen mijn lichaam aan met mijn armen en kijk naar hem, om zijn reactie te peilen.
Zijn ogen doorboren de mijne. Hij zegt niets, maar kijkt me aan met zijn prachtige bruine ogen en ik voel weer datzelfde gevoel als twee jaar geleden - en dan sta ik op. Ik leef niet meer in het verleden, ik leef nu. En nu heb ik Jesse. 'Wil je nog wat drinken?' vraag ik. Ik wil van dat onderwerp af. Dat gevoelige onderwerp, te moeilijk om over te spreken.
'Nee, dank je.' Zijn toon is net zo luchtig als die van mij, alsof het korte gesprekje van net helemaal niet heeft plaatsgevonden. 'Is het goed als ik de tv op iets anders zet?'