Wiet Rozes/ Daan Zwierink

'Ik haat je' dat kleine zinnetje blijft maar door mijn hoofd spoken hij lachte der bij. Als Daan eindelijk de deur open heeft ren ik gelijk naar binnen. Naar zijn kamer. En ik draai de deur op slot. Ik loop naar het raam en zet het open. Dit is nog maar het begin van een kleine rij met zelfmartelingen...

Daan P.O.V.:

Ik hoor een deur dicht slaan en weet gelijk dat Wiet hem heeft dicht geslagen. Waarom is ze zo van slag? Ik besluit het te laten en ga beneden op de bank zitten. Ik zet de tv aan en mijn moeder brengt ons wat te eten. 'Kijkt Wiet niet mee' vraagt ze verbaast als ze Wiet niet ziet zitten. 'Weet niet ze renden net naar boven en is nog niet terug naar beneden gekomen' zeg ik eerlijk en pak mijn glas cola van het dienblad. 'Zou je dan niet gaan kijken. Dadelijk gebeurt hetzelfde als dat er toen op school gebeurden' zegt mijn moeder bezorgt en zet het dienblad neer. Ik sta op ze heeft gelijk en daarbij Wiet is mijn beste vriendin ik moet der voor haar zijn. Ik ren naar boven maar mijn deur zit op slot. 'Wiet doe alsjeblieft de deur open' zeg ik wanhopig als ik maar niks hoor. Dit bevalt me niet. Ik ram mijn deur in en zie mijn raam open staan en een met bloed besmeurt mesje op de grond liggen. Maar Wiet is nergens te bekennen. Ik ren naar het raam en kijk naar beneden. Niks. Ik ren naar de badkamer maar wat ik daar zie wil ik niet geloven...