OO4 • Let me go...

Die zelfde avond kon ik haast niet slapen door het duister dat mij steeds maar bleef achtervolgen. Voldemort zijn aanwezigheid zorgde ervoor dat de aanwezigheid van deze duistere schepsel alleen maar versterkt werd. Ik voelde mijzelf langzaam gek worden.
'Laat me met rust.' mompelde ik met mijn ogen stijf dicht en mijn handen over mijn oren heen geslagen. Ik zat rechtop in bed en de kamer was helemaal verduisterd.
'Laat ons moorden.' De schelle stem klonk vlak bij mijn rechter oor en ik voelde hoe een rilling zich over mijn rug trok bij de stank die kort daarna volgde. De geur van rottend vlees drong mijn neus gaten binnen en even had ik het gevoel alsof ik moest gaan overgeven.
'Hij zal toch een manier vinden om ons te laten moorden.' siste een andere stem. Tegenwoordig kwamen ze met meerdere tegelijk en dat was niet iets wat ik zeer positief vond.
'Laat ons nu moorden en jij en al je dierbaren zullen ongeschonden blijven.' Ik opende mijn ogen direct bij het horen van de bekende stem en slaakte een gil toen ik het spitse gezicht van Draco voor mij zag. Ik viel haast van het bed af maar kon mijzelf nog net vasthouden aan de rand van het bed.
De blonde jongen begon uitbundig te lachen en liet zich hikkend achterover vallen op het grote tweepersoonsbed. De lach die zijn mond verliet deed mij heel erg denken aan de vrolijke lach die ik voorheen altijd zo prachtig vond klinken. De lach die zo gemeend was en vol vreugde.
'Wat doe jij hier?!' zei ik boos en fronste mijn voorhoofd toen ik opmerkte dat Draco enkel een sportboekje droeg.
'Dat doet er niet toe.' lachte Draco nog na die weer overeind ging zitten op het bed en scheef naar mij grijnsde. 'Maar zo te zien zijn ze weer bezig.'
Ik wierp de blonde jongen een vernietigende blik toe en snoof verontwaardig naar hem zonder iets te zeggen.
'Als je nou eens gewoon aan ze toe zou geven, dan laten ze je met rust.' zei Draco nonchalant.
'Nee!' Ik stond op van het bed en liep vlug naar de slaapkamer deur toe die ik met een ruk opentrok. 'En er is niets dat jullie kunnen doen!'
Ik stapte de donkere gang in en liep met grote passen door de verlaten gang, op weg naar de woonkamer. Ik hoorde al snel hoe Draco mij achterna ging, gevolgd door zijn hand die zich strak om mijn pols sloot zodat ik halverwege de gang tot stilstand kwam.
Zuchtend draaide ik mij om en keek uitdagend op in zijn gezicht. 'Wat?'
Draco zijn storm grijze ogen versmalde zich en voor ik het doorhad duwde hij mij hardhandig tegen de muur aan en plaatste hij zijn handen ieder aan weerszijde van mij. Zijn gezicht hing gevaarlijk dichtbij en ik kon zijn mint adem ruiken.
Onbewust sloot ik mijn ogen en snoof de vertrouwde geur van zijn tandpasta in. Zijn satijnzachte plukken streken langs mijn voorhoofd en ik moest moeite doen om normaal adem te halen. Nog steeds na alles wat hij mij had aangedaan kon hij mijn hart sneller laten kloppen.
'Wij weten beiden heel goed wat jouw zwakke plekken zijn. En denk maar niet dat ik die niet tegen jou zal gaan gebruiken, want als het moet dan doe ik het.' fluisterde hij hees in mijn oor. Ik kon het niet laten om in zijn prachtige ogen te kijken en had al direct spijt toen zijn blik zich diep in dat van mij boordde en ik niet meer de kracht had om mijn eigen blik af te wenden.
'Hij zal lijden.' siste een andere stem in mijn oor, gevolgd door Draco die plots door de gang slingerde en met een harde smak tegen de andere muur aan klapte.