De Zuidelijke Waterstam - 7

“Denk je echt dat er een kans is dat tante Lizzie niet antwoord?”

“Als dat zo is, komt dat omdat de brief onderschept is”, zei ik. “Natuurlijk zullen ze antwoorden, Yle, voor zover ik Lizzie ken, verwacht ik over ten laatste drie dagen het antwoord. De enige vraag is dan of ze het alleen gaan oplossen of wij ook daarheen gaan.”
“Want denkt u?”
“Ik hoop dat ze vragen of wij ook naar de Zuidelijke Waterstam gaan, ik betwijfel of ze daar alleen orde zullen kunnen scheppen, aangezien de mensen daar hun vertrouwen in de Vuurnatie volledig kwijt zijn.”
“Ga jij er dan heen?” Ik glimlachte.
“Wat denk jij? Wie zou ik meenemen en wie thuislaten.”
“Papa en ik thuis, denk ik”, zei ze aarzelend. Ik knikte. “En oom Thomatio neemt u mee, is het niet? En nog wat mensen om het schip te besturen?”
“Heel juist.”
“En Katara en tante Diana?”
“Ik denk dat Katara best meegaat.” Ik keek haar vragend aan. Net als Thomatio hadden zij en Diana er ook de hele tijd bij gestaan.
“Ik, ja, ik moet wel hé? Ik bedoel, ik ben de avatar, dus… Dan kan ik die stam ook eens zien, is het niet?”
“Ja, en je moet blijven trainen onderweg, met je vader”, zei ik.
“Gaat u ook mee dan, mama?”
“Nee liefje”, zei Diana. “Je weet dat ik liever hier blijf als Yue er niet is.”
“Pap en ik redden ons best hoor”, mompelde Yle.
“Natuurlijk, Yle, maar de stam kent Diana beter”, zei ik verzoenend. “Bovendien hebben jullie nog nooit echt problemen meegemaakt, als die er komen, is het beter als er nog iemand extra in de buurt is.”
“Als u het zegt”, bromde ze.
“Yle? Wat is er?”
“Nou, ik…” Ze aarzelde. “Soms heb ik het gevoel dat u me niet vertrouwt met de stam enzo.”