De 100e Hongerspelen - 305

Odette ging weer zitten, zichtbaar opgelucht dat ze uitgesproken was.

“Dat was prachtig verwoord, Odette”, vond Pattie. “De Hongerspelen worden inderdaad door iedereen onderschat, hoe goed je er ook op voorbereid wordt. Ik kan niet zeggen hoe blij ik ben dat er niet langer kinderen elkaar zullen moeten uitmoorden. En om het feit dat het ook niet meer nodig zal zijn om van kinderen moordmachines te maken om hen een kans te geven de Spelen te overleven.”

“Vania, Ian, willen jullie nog iets zeggen?”, vroeg Katniss vriendelijk. Vania stond op.
“Ik wil iedereen bedanken die ons geholpen heeft. Ik heb er niet om gevraagd dat zij hun levens voor ons zouden geven, ik heb niet om die bescherming gevraagd. Maar ik besef wel dat ik hier zonder hun hulp niet gestaan zou hebben. Dat ik zonder hun hulp misschien de tweede dag niet eens gehaald zou hebben. Ik voel me vreselijk schuldig om zij die zijn gestorven voor ons, maar ik zal hen nooit vergeten. Ze zullen altijd mijn vrienden blijven, ookal heb ik hen maar kort gekend. Diep vanbinnen zullen ze altijd bij me blijven.” Ze glimlachte. “Ik ben nu niet meer helemaal dezelfde als voorheen, maar zij hebben me van het ergste kunnen sparen. Ik begin nu aan een nieuw leven. Met mijn familie in district Twaalf natuurlijk, maar bij die familie zijn nu mensen bij gekomen. Ian, mijn vriend, mijn lief. Zijn ouders uiteraard. En hoe jong ik ook ben, ik heb ook een dochter nu, en van dat meisje hou ik met heel mijn hart.”
“Vania en ik zullen waarschijnlijk eeuwig samen blijven”, zei Ian. “Ook ik ga naar huis, ook mijn leven is veranderd.” Hij legde zijn arm om Vania heen. “Maar zelfs de Spelen hebben me één positief iets opgeleverd. Ik weet nu dat mijn lief ook van mij houdt.” Hij gaf haar een zoen op haar wang. “En al ziet Rue mij nog niet als een vader, en hebben we nog familie ook, Vania, Rue en ik vormen vanaf nu ons eigen kleine gezinnetje. En Odette, jij bent ook altijd welkom bij ons als je wilt. Ook ik zal onze vrienden uit de arena nooit van mijn leven vergeten. Ze zullen voortleven, in onze harten en die van hun families. Maar ik zal hen vreselijk missen.”